Voorbestemd

58.

Het was een lange dag geweest en om tien voor acht s 'avonds reden Emma, Regina, Killian, David, Mary-Margaret en Henry Storybrooke binnen. In Emma haar auto zaten Regina en Henry en bij David zaten Mary-Margaret en Killian.

Nadat Cora was weggelopen had David meteen vliegtickets geboekt voor een terugreis naar Storybrooke. Iedereen was moe en wou zo snel mogelijk weg uit de buurt van Cora. De politie was ingelicht en ze waren opzoek naar Cora maar op moment was er geen spoor van haar te bekennen.

'Zullen we nog wat gaan drinken bij Granny's?' Emma keek door haar binnenspiegel naar de achterbank waar Regina en Henry zaten. 'Ja lekker!' Knikte Henry. 'En jij Regina?' Emma focuste zich weer op de weg. 'Ik ben niet zo'n fan van Granny's.' Zei Regina. 'Ah toe mam. Het is daar altijd echt gezellig.' Probeerde Henry haar over te halen. 'Best. Maar nadat we daar wat gedronken hebben gaan we naar huis.' Zuchtte Regina.

Emma reed naar Granny's eetcafé en ze parkeerde haar auto voor de deur neer. Achter haar parkeerde David zijn auto en het gezelschap stapten uit. 'Nog even wat drinken bij Granny's?' Killian keek grijnzend Emma aan. 'We moeten toch even na kletsen over ons avontuur?' Glimlachte Emma naar hem. Killian, Emma, Regina, David, Mary-Margaret en Henry liepen naar de ingang en Killian hield voor iedereen de deur open.

'Dankjewel!' Zei Emma die als eerste naar binnen stapte. Het was erg druk bij Granny's eetcafé. Veel mensen waren er wat gaan drinken. Emma liep naar een tafeltje en ze ging zitten. Mary-Margaret ging naast Emma zitten aan de andere kant van Mary-Margaret nam David plaats. Aan de overkant gingen Regina, Henry en Killian zitten.

'He Emma, je kan morgen al de sleutels gaan ophalen van je nieuwe huis.' Herinnerde Mary-Margaret zich ineens. 'O ja dat is waar ook! Ik was het alweer bijna vergeten.' Antwoordde Emma. 'Je zal nu nog wel een keer naar New-York moeten om je spullen te halen.' Merkte Killian op. 'Nee hoor. Ze komen het brengen. Ik ga niet nog een keer weg.' Antwoordde Emma. 'Slim! Wanneer komen ze de spullen brengen?' Vroeg David. 'Morgenmiddag.'

'Ah top! Dan zorg ik dat ik morgenmiddag bij je huis sta. Dan kom ik helpen met alles neerzetten.' Zei David. 'Lief. Dankje David.' Emma glimlachte naar hem. 'Als je wilt kan ik ook wel komen helpen.' Killian keek naar Emma. 'Dat zou echt heel fijn zijn!' Emma keek hem dankbaar aan. 'En ik kom ook!' Riep Henry. 'Jullie zijn echt lieverds.' Emma glimlachte naar haar zoon.

'Waar ga je wonen?' Vroeg Regina. 'In dat huis met uitzicht op de zee.' Antwoordde Emma. 'Leuk!' Probeerde Regina enthousiast te doen. Emma knikte. Het was duidelijk te merken dat Regina zich erg ongemakkelijk voelde in dit gezelschap. 'Ik ga maar eens naar huis.' Zei Regina. 'Nu al? Wil je niks te drinken?' Vroeg Emma. 'Nee. Emma, zou jij misschien straks Henry thuis willen brengen?' Regina keek haar vragend aan. 'Natuurlijk.' Knikte Emma. 'Mooi. Dan zie ik jou straks.' Regina gaf Henry een kus op zijn wang en ze stond op.

'Regina, wacht.' Regina was de deur al uit en snel ging Killian achter haar aan. Hij moest haar zeggen hoe het zat tussen hun. 'Regina!' Killian liep met grote passen op Regina af en hij haalde haar in. 'Wat?' Regina draaide zich om.

'Ik moet iets bekennen.' Begon Killian. Nerveus keek hij Regina aan. 'En dat is?' Regina sloeg haar armen over elkaar. 'Ik heb je gebruikt, sorry. Ik wou door middel van jou meer informatie weten over je verleden om Emma en Henry te helpen.' Stamelde Killian nerveus.

Regina lachte schamper. 'Alsof ik dat niet doorheb gehad. Sidney heeft jou en Emma allang samen gezien op het strand. Het was een kwestie van meespelen.' Knipoogde Regina. 'Wat? Je wist het allemaal al?' Ongelovig keek Killian haar aan. 'Eerst niet. Maar toen ik het wist heb ik er natuurlijk flink gebruik van gemaakt.' Regina draaide zich om en ze liep weg. Beduusd keek Killian haar na.

'Hey, ben je oké?' Killian draaide zich om en achter hem stond Emma. Killian knikte. 'Ze wist al van ons. Ze heeft er gewoon gebruik van gemaakt.' Mompelde Killian. 'Wat rot. We hebben haar flink onderschat.' Zuchtte Emma. 'Ach ja. Heel netjes was het van mij ook niet om te doen alsof ik haar leuk vond.' Killian ging aan een tafeltje zitten en Emma ging op de stoel naast hem zitten.

'Hoe heb je mij eigenlijk gevonden? Ik had niet gezegd dat ik wegging.' Emma keek hem vragend aan. 'Regina vertelde mij iets over haar verleden en ik wou je gaan waarschuwen maar je was weg. Toen David mij vertelde dat je naar New-York was wist ik meteen dat je naar Cora was. We hebben je zoekgeschiedenis opgezocht op je laptop en daarna zijn we meteen jouw kant opgekomen.'

'Bedankt, Killian. Waarom heb je mij eigenlijk opgezocht? Cora is hartstikke gevaarlijk.' Zei Emma. 'Ik moest wel. Goede mensen kiezen altijd het goede pad. Ook al is die soms moeilijker te bewandelen dan het slechte pad.' Zei Killian. 'Maar je bracht jezelf in gevaar voor mij.' Antwoordde Emma. 'Ik kan jou daar toch niet alleen laten sterven?' Killian glimlachte naar haar. 'Je redde mijn leven.' Fluisterde Emma.

'Aye.'

Emma boog zich voorover en ze drukte haar lippen op die van Killian. Killian legde zijn hand in Emma haar haren en hij ging mee in de zoen. Emma voelde een bom aan vlinders in haar buik en ook Killian voelde het zelfde. Na zo'n rare tijd met Graham, Cora, Regina en haar komst in Storybrooke voelde Emma zich voor het eerst in tijden echt gelukkig. Killian had haar leven gered en dankzij hem zat ze nog hier en daar was ze hem super dankbaar voor.