Voorbestemd

07.

'Emma, doe de deur open. We moeten praten.' Killian bonkte hard op de deur van Emma haar appartement. De deur ging met een zwaai open en boos keek Emma Killian aan. 'Ik heb toch gezegd dat ik er klaar mee was. Laat mij met rust, Killian.' Emma wou de deur dicht doen maar Killian zette zijn voet ervoor. 'Killian, ga weg.' Zuchtte Emma.

'Ik moest door jou helemaal vanuit Seattle terug met de bus naar New York. Ik heb iets ontdekt.' Zei Killian. Emma ontspande zich. 'Wat heb je ontdekt?' Nieuwsgierig keek ze hem aan. 'Mag ik binnenkomen?' Vroeg Killian. Emma knikte en liet Killian er door.

Killian ging op de bank zitten in de woonkamer en Emma nam plaats naast hem. 'Als het iets nutteloos is ben je hier zo weg.' Waarschuwde ze hem. Killian grinnikte. 'Deze informatie is alles behalve nutteloos. Nadat jij mij vanochtend had achtergelaten in Seattle ben ik eens op avontuur uitgegaan en heb ik iemand gevonden die ons misschien verder kan helpen.'

'Wie? Killian zeg.' Smekend keek Emma hem aan. 'Het jongentje dat jou langs de snelweg vond.' Zei Killian. 'Wat? Hoe? Hoe heb je hem gevonden?' Emma haar mond viel open. 'Ik zat op de bushalte te wachten en toen ging ik naast een wat oudere man zitten. Hij zag dat ik jouw artikel in mijn handen had en hij begon erover te praten. Hij tipte mij om eens bij het weeshuis langs te gaan waar je de eerste jaren hebt gewoond. Ik ben daarheen gegaan en heb via iemand daar het telefoonnummer gekregen van het jongetje die jou toen vond.' Vertelde Killian.

'Dat is geweldig.' Emma vloog hem om de hals. 'Oh dus nu ben ik ineens wel ergens goed voor.' Fronste Killian. Emma liet hem los en ging weer rechtop zitten. 'Ja sorry. Ik had je niet achter mogen laten alleen in Seattle.' Verontschuldigde ze zich. 'Het is oké maar onthoud dat ik niet als een hondje achter je aan ga blijven lopen.' Waarschuwde Killian haar. Emma knikte.

'Maar heb je die man nu al gebeld?' Vroeg ze. 'Nee, ik wou het jou eerst vertellen en het leek mij handig als jij met hem belt. Het gaat om jou.' Zei Killian. Emma graaide haar mobiel uit der zak en ontgrendelde haar mobiel. 'Heb je zijn nummer voor mij?'

Killian pakte een verfrommeld papiertje uit zijn zak en gaf het aan Emma. 'Dankje.' Emma tikte het onbekende nummer in op haar mobiel. Nog een keer zuchtte ze diep voordat ze op bellen drukte. 'Weet je zeker dat je het wilt?' Vroeg Killian haar. Emma knikte. 'Ik moet weten wat er die avond gebeurd is.' Zei Emma. 'Wat ga je precies zeggen als die opneemt?' Vroeg Killian. Emma haalde haar schouders op. 'Geen idee. Ik bedenk wel iets.'

Emma drukte op de bellen button en de telefoon ging over. Gespannen beet Emma op haar lip. Ze hoopte zo erg dat deze man haar meer informatie kon geven.

'Met August.' Klonk een mannenstem door de telefoon. 'Ehm hoi, je spreekt met Emma.' Zei Emma. 'Emma?' Het was even stil aan de andere kant van de lijn. 'Hallo, ben je er nog?' Vroeg Emma. 'Ja, ik ben er nog maar ik had niet verwacht dat ik jou ooit nog zou spreken.' Begon August. 'Ik snap het. Ik ben via een vriend van mij aan je telefoonnummer gekomen en ik wou je graag een paar vragen stellen over die avond dat je mij vond.' Vertelde Emma.

'Ja dat begrijp ik! Ik heb het momenteel heel druk met mijn werk maar ik zou over twee weken wel wat tijd voor je kunnen maken.' Zei August. 'Dat zou echt super zijn.' Reageerde Emma enthousiast. 'Ik woon momenteel in Seattle. Ik weet niet of het een probleem is om daar heen te komen?' Vroeg August haar. 'Nee hoor. Dat is geen probleem.' Zei Emma. 'Top. Stuur mij anders even een appje dan spreken we een definitieve datum af. Je hebt nu toch mijn nummer.' Zei August. 'Ja doe ik! Super bedankt, August.' Bedankte ze de jongeman. 'Geen dank! Fijne dag nog!' Wenste August haar toe. 'Jij ook!' Emma hing op en hoopvol keek Killian haar aan.

'En?' Vroeg hij. 'Over twee weken kan ik bij hem langs in Seattle.' Zei Emma enthousiast. 'Yes! Ik zei het toch, Swan.' Blij keek Killian haar aan. 'Dankjewel, Killian. Zonder jou was dit echt nooit gelukt.' Bedankte Emma hem. 'Graag gedaan.' Zei Killian.

'Ik denk dat ik maar eens ga.' Zei Killian. 'Uhm ja is goed.' Knikte Emma. Ze stonden op en liepen naar de voordeur. 'Heel erg bedankt voor alles. Hoe kan ik je ooit bedanken?' Vroeg Emma hem. Killian ging met zijn vinger over zijn lippen. 'Een kus serieus?' Met ongeloof keek Emma hem aan.

Emma deed een stap voorruit en boog zich voorover en haar lippen raakte die van Killian. Ze pakte met haar hand zijn schouder beet en ze zoenden. Killian ging er direct in mee en de zoen werd steeds wilder. Na een tijdje kreeg Emma geen adem meer en trok ze terug. 'Dat was.' Killian hijgde. 'Eenmalig.' Mompelde Emma. Ze deed een paar stappen naar achter en verbouwereerd bleef Killian staan.

'Ga maar snel naar huis. Het word straks druk op de weg.' Zei Emma stug. 'Uhm ja is goed.' Killian krapte achter zijn oor. Ze wisten zich beide geen houding meer te geven. 'Ik ga dan maar eens.' Zei hij. 'Doe je voorzichtig onderweg?' Bezorgd keek Emma hem aan. 'Geen zorgen, Swan. Ik doe altijd voorzichtig.' Stelde Killian haar gerust. 'Goed om te horen. We spreken elkaar nog wel.' Zei Emma. Killian knikte. 'Doen we. Slaaplekker alvast.' Wenste hij haar toe.

Emma en Killian namen afscheid van elkaar en Killian vertrok. Emma deed de voordeur dicht en ze ging op de grond zitten met haar handen in het haar. Ze moest het zich even laten bezinken wat er vandaag allemaal was gebeurd. Killian had August gevonden, ze had August gebeld en als laatste had ze bij haar thuis met Killian gezoend..