Voorbestemd

32.

'Killian? Kom alsjeblieft uit de badkamer.' Emma stond bij de badkamerdeur en ze legde haar hand op de deur. 'Waarom?' Bromde Killian. 'Het is al laat. Ik wil niet dat je in de badkamer slaapt.' Zei Emma zachtjes. 'Dat wilde je een paar uur geleden anders nog hartstikke graag.' Mompelde Killian.

'Het spijt mij. Ik had niet zo tegen je mogen uitvallen.' Verontschuldigde ze zich. De deur ging van het slot en Killian opende de deur. Snel deed Emma een stapje opzij zodat haar tenen er niet onderkwamen. 'Waarom doe je het dan? Ik ben ook een mens met gevoelens.' Gebroken keek Killian haar aan. 'Sorry. Ik denk dat ik gewoon mijn frustraties op jou afreageer.' Zuchtte Emma.

'Je kan mij ook gewoon je frustraties vertellen inplaats van mij af te snauwen.' Zei Killian. 'Ik ben niet zo'n prater.' Antwoordde Emma. 'Dat weet ik, maar het kan jou wel helpen. Vertel mij wat je dwars zit. Laat mij je helpen.' Emma beet op haar lip. 'Ik kan het niet.'

Ze liep naar het bed en ze ging zitten. Killian liep achter Emma aan en ging naast haar op het bed zitten. 'Ben je erg teleurgesteld dat August verder niks wist?' Vragend keek Killian haar aan. Emma staarde naar de grond. 'Ja. Ik had het al wel verwacht want anders had hij dat achtentwintig jaar geleden al wel verteld hoe het zat.' Antwoordde Emma. Killian knikte.

'We geven niet op. We vinden wel een manier om je ouders te vinden.' Verzekerde Killian haar. 'Denk je dat echt?' Emma keek hem hoopvol aan. 'Natuurlijk. Dat we door dit gesprek niks weten te achterhalen betekend niet dat dit het einde is. We moeten alleen nog verder graven om de juiste antwoordden te vinden.' Zei Killian troostend.

Emma leunde met haar hoofd op Killians schouder. 'Ik hoop het.' Fluisterde ze zachtjes. Killian glimlachte en legde zijn hand op die van haar. 'Je komt er wel achter. Op een dag zal hopelijk alles duidelijk worden.' Zei hij.

'Misschien moeten we maar eens gaan slapen.' Zuchtte Emma. Killian keek naar de klok die in de kamer hing en het was al half twee s 'nachts. 'Dat lijkt mij een goed idee.' Killian stond op van het bed en uit een kast haalde hij een dekbed en een kussen. 'Wat doe je?' Verbaasd keek Emma hem aan. 'Ik heb geen zin in een strijd. Ik slaap wel op de grond.' Killian gooide het dekbed op de grond.

Emma keek naar het tweepersoonsbed en daarna keek ze naar Killian. 'Wacht. Het bed is toch wel groot genoeg voor twee personen. Je past er nog wel bij.' Zei ze. Killian keek haar glimlachend aan. 'Echt?' Emma knikte. 'Maar als je een keer aan mij zit heb je een probleem.' Waarschuwde ze hem. Killian grijnsde. 'Wat een dreigementen.'

Emma keek hem waarschuwend aan en snel hield hij zijn mond. 'Laten we nou maar gaan slapen. Het word morgen nog een lange terugreis naar Storybrooke.' Emma ging in het bed liggen en Killian volgde haar. 'Je hebt gelijk. Slaaplekker, Swan.' Killian deed het nachtlampje uit dat op zijn nachtkastje lag. 'Welterusten Killy.' Gaapte Emma.

*

Het was de volgende morgen en slaperig opende Killian zijn ogen. Hij keek naar links en hij glimlachte toen hij Emma nog zag slapen. Het werd vandaag een lange reis naar Storybrooke dus Emma had haar slaap goed nodig. Om drie uur s 'nachts had hij haar nog steeds horen draaien. Hij wou Emma zo graag opvrolijken maar hij merkte aan alles dat Emma een schild om haar heen droeg. Ze kaatste iedereen die te dichtbij kwam weg en zo verdedigde ze zich.

'He, je bent al wakker.' Emma had zich omgedraaid en keek Killian vrolijk aan. 'Jup. Ik kon niet meer slapen.' Bekende Killian. 'Ik ook niet. Ik heb bijna heel de nacht wakker gelegen.' Antwoordde Emma. 'Ik merkte het. Je draaide veel heen en weer.' Glimlachte Killian. 'Sorry.' Verontschuldigde Emma zich. 'Het is niet erg. Jij kan daar ook niks aandoen.'

'Zullen we zo maar eens uit bed gaan? Ik heb wel zin om weer naar Storybrooke te gaan.' Zei Killian. 'Om naar Regina te gaan zeker.' Antwoordde Emma. Killian fronste. 'Relax. Het was maar een geintje. Ik ga eventjes douchen.' Emma stond op en ze liep naar de badkamer.

Killian bleef nog eventjes in bed liggen en hij opende zijn Instagram. Hij scrolde wat door zijn tijdlijn heen en geduldig wachtte hij tot Emma klaar was in de badkamer.

Na ruim twintig minuten ging de badkamerdeur open en kwam Emma naar buiten gelopen omgekleed en wel. 'Dat duurde lang.' Merkte Killian op. 'Ik moest mijn haar nog doen.' Gebruikte Emma als excuses. 'Typisch vrouwen he. Als hun haren maar goed zitten.'

'Misschien kan je maar beter ook even jou haren doen want het ziet er zo echt niet uit.' Kaatste Emma terug. 'Zo slecht zit het niet.' Killian pakte zijn mobiel en zette zijn camera aan op selfie stand zodat hij zijn kapsel kon bekijken.

'En? Ik zei toch dat het er niet uit ziet.' Zei Emma toen Killian zijn kapsel had bekeken. 'Het kan altijd beter.' Bekende Killian. 'Nou kom op. Ga je snel omkleden dan kunnen we zo naar terug naar Henry.' Zei Emma. 'Ik ga al.' Kilian stond op en hij liep naar de badkamer.

Nadat Killian zich had gewassen en omgekleed pakte hij zijn tas in. 'Ben je klaar?' Vroeg Emma. 'Killian knikte. 'Moeten we niet eerst even ontbijten?' Vroeg Killian haar. 'Doen we in de auto wel. Ik wil zo snel mogelijk terug naar Henry.' Antwoordde Emma. 'Oké. Zoals u wenst.' Killian liep naar het bed en snel trok hij nog eventjes het dekbed recht.

'Hebben we alles?' Killian keek de hotelkamer rond. 'Ik denk het wel.' Emma pakte haar tas van de grond en ze keek om haar heen. 'Mooi. Dan kunnen we gaan uitchecken.' Killian tilde zijn tas op en ze verlieten hun hotelkamer.