Voorbestemd

21.

'Emma!'

Henry en Mary-Margaret kwamen het sheriff station binnengelopen en toen Henry zijn moeder zag rende hij naar haar cel toe.

'Henry!'

Emma sprong van het bed af en liep naar de tralies. 'Ik was het niet. Ik ben erin geluisd.' Zei ze. 'Ja dat weten we en daarom gaat juf Blanchard voor jou de borg betalen.' Henry keek naar Mary-Margaret die achter hem stond. 'Echt, waarom?' Ongelovig staarde Emma Mary-Margaret aan. 'Soms moet je wat goeds voor een ander doen en ik vertrouw erop dat jij het niet was.' Glimlachte Mary-Margaret. 'Je hoort het Graham. Laat me eruit.' Riep Emma naar de sheriff die stil achter zijn bureau zat mee te luisteren naar het tafereel wat zich voor hem afspeelde.

'Als je mij betaald kan ik Emma eruit halen.' Zei Graham tegen Mary-Margaret. Mary-Margaret haalde haar portemonnee uit de tas en liep naar Graham toe. Op zijn bureau legde ze het geld en zorgvuldig telde Graham of ze genoeg gegeven had. Daarna stond hij op en liep hij naar de cel. Hij stak de sleutel in het slot en de deur ging open.

Direct rende Henry naar Emma toe en gaf haar een knuffel. 'Bedankt.' Emma keek Mary-Margaret dankbaar aan. 'Geen dank. Het was maar een kleine moeite.' Glimlachte Mary-Margaret. 'Ik betaal je nog terug.' Beloofde Emma. 'Dat heeft geen haast. Het belangrijkste is dat je weer vrij bent.'

'Henry, ga je naar huis? Je moeder zal vast niet blij zijn als ze ziet dat je hier bent.' Zei Mary-Margaret. 'Maar ik wil bij Emma blijven.' Henry keek haar sip aan. 'He knul, ik zie je morgen wel weer. Ga maar gauw naar huis voordat je moeder erachter komt dat je hier bent.' Zei Emma. 'Oké. Tot morgen.' Henry gaf Emma een knuffel en vertrok daarna richting het gemeentehuis waar Regina tot klokslag vijf uur werkte.

'Heel erg bedankt Mary-Margaret.' Bedankte Emma haar. 'Emma, stop met dankjewel zeggen. Soms moet je wat goeds doen voor een ander en dit was het moment om jou te helpen.' Zei Mary-Margaret. Emma glimlachte zwakjes. 'Ik ga dan denk maar eens.'

'Ja ik ook! David zal vast ook al wel thuis zijn.' Knikte Mary-Margaret. 'Ik spreek je nog wel.' Zei Emma. Ze nam afscheid van Graham en Mary-Margaret en liep het sheriff station uit rechtstreeks door naar Regina haar villa. Regina wou een strijd aangaan met haar en nu zou ze hem krijgen ook.

Woedend liep Emma de tuin in en haar blik viel op de schuur die openstond. Emma liep de schuur in en pakte een kettingzaag die er stond. Met grote passen liep ze met de kettingzaag naar een van de appelbomen en ze zette de kettingzaag aan. Regina zou boeten.

Woedend zaagde Emma de boom omver. Ze ging net zolang door tot hij op de grond lag. Als Regina straks thuiskwam en de boom zag zou ze spijt hebben waar ze aan begonnen was. Emma gaf zich niet snel over.

Toen de boom op de grond lag legde Emma de kettingzaag op de grond en ze veegde wat viezigheid van haar broek. Tevreden keek ze naar de boom die op de grond lag. Nu was het enkel afwachten tot Regina en Henry thuis zouden komen.

Emma besloot om terug naar haar hotelkamer te gaan en de rest van de avond daar door te brengen. Gevangenisbedden lagen lang niet zo lekker als hotelbedden en ze was toe aan een normaal bed zonder harde matrassen en een tralies om haar heen.

Emma wandelde terug naar het hotel en bij de receptie kwam ze Granny tegen die ze vriendelijk begroette. Granny knikte vriendelijk naar haar en verdween toen naar achteren. Emma fronste maar liet het voor wat het was.

Ze liep de trap op naar de eerste verdieping en maakte haar kamer open. De kamer zag er nog precies hetzelfde uit als voor haar arrestatie. Emma deed de deur achter haar dicht en ze besloot eerst maar eens een douche te nemen.

Nadat Emma had gedouchte en aangekleed pakte ze haar mobieltje die achter was gebleven in haar hotelkamer. Killian had haar gebeld. Emma aarzelde even maar ze besloot hem toch terug te bellen. De telefoon ging een paar keer over en toen werd er opgenomen.

'Met Killian.' Klonk de stem van Killian. Emma glimlachte. 'Hey, met Emma. Ik zag dat je mij had gebeld.' Zei Emma voorzichtig. 'Swan? Wow ik had niet verwacht dat je nog zou bellen. Gaat alles goed met je?' Killian klonk erg bezorgd. 'Ja, ik ben oké. Ik was gisteren opgepakt. Iemand had mij erin geluisd maar ik ben nu gelukkig weer vrij.' Vertelde Emma.

'He wat? Door wie?' Killian begreep er niks van. 'Door Regina, Henry's adoptiemoeder. Ze wil mij hier weg hebben en doet daar letterlijk alles voor. Henry zijn psycholoog had mij documenten meegegeven om door te kijken en een aantal uren later stond de sheriff voor de deur met de mededeling dat ik gearresteerd ben vanwege inbreken en stelen van belangrijke dossiers.' Vertelde Emma het hele verhaal.

'Ah nee wat nu?' Vroeg Killian. 'Tja geen idee. Ik heb net met een kettingzaag Regina haar appelboom doormidden gezaagd dus ik denk dat ze nu een tegenaanval aan het voorbereiden is.' Grinnikte Emma. 'Ik kom nu onmiddellijk jou kant op.' Besloot Killian. 'He wat? Dat hoeft niet hoor. Ik red mij hier wel.' Zei Emma.

'Dat geloof ik best maar ik vind het geen fijn idee dat jij daar in je eentje rondloopt terwijl er een gestoord wijf achter jou aanzit.' Antwoordde Killian. 'Het zijn nog maar een paar dagen en dan kom ik terug naar New York, bovendien hebben we volgende week nog die afspraak met August.' Zei Emma. 'Oké. Ik moet nu gaan. Ik spreek je later weer.' Ronde Killian het gesprek af. 'Is goed! Slaaplekker alvast.' Emma hing op en precies op dat moment werd er op de deur geklopt.

Emma zuchtte en liep naar de deur. Emma deed de deur open en in de deuropening stond Granny. 'Hoi?' Emma keek haar vragend aan. 'Sorry Emma, maar je mag hier helaas niet meer overnachten.' Granny trok een ernstig gezicht. 'He waarom?' Verbaasd keek Emma haar aan. 'Je arrestatie. Het heeft veel mensen in het dorp bang gemaakt en ik wil geen slechte reputatie voor mijn hotel.' Legde Granny uit. 'Juist. Ik pak mijn spullen wel.' Emma gaf de sleutel aan Granny en pakte haar tas. 'Fijne avond nog.' Wenste ze Granny toe en ze liep weg naar buiten.