Voorbestemd

60.

'Toen je vroeg of ik bij je wou komen wonen had ik er niet op gerekend dat we elke ochtend tien kilometer zouden hardlopen.' Hijgde Killian. Emma lachte. 'Ah kom op. Het is goed voor je.' Lachend keek ze naar Killian die helemaal kapot was van het rennen. Ze hadden zojuist al vijf kilometer gerend en Killian kon niet meer.

'Zullen we hier alsjeblieft even pauze nemen?' Killian stopte met rennen en liet zich zakken op een bankje dat langs de duinen stond. Emma grinnikte en ging naast hem zitten. 'We moeten nog wel wat aan jouw conditie gaan doen.' Merkte ze op. 'Ah nee. Ik ga dit echt niet elke dag doen hoor.' Stribbelde Killian tegen. Emma schoot in de lach. 'Het hoeft ook niet elke dag maar het is belangrijk dat je in beweging blijft. Nu je mijn hulp sheriff word verwacht ik wel dat je in goede conditie bent.'

'Ik heb een hartstikke goede conditie, Emma Swan.' Zei Killian. 'Je houd nog geen vijf kilometer hardlopen vol.' Lachte Emma. 'Hoho je vergeet nu wie jou leven heeft gered. Daar had ik geen vijf kilometer hardlopen voor nodig.' Zei Killian. 'En daar ben ik je ook hartstikke dankbaar voor.' Glimlachte Emma naar hem. 'Daarom. Ik snap niet wat ik verkeerd heb gedaan dat ik het verdien om met jou mee te rennen.'

'Je bent ook zo zielig.' Grinnikte Emma. 'Vind ik ook. Zullen we maar gewoon terug naar huis gaan en ons klaar gaan maken voor werk?' Stelde Killian voor. 'Ja, maar we hardlopen dan wel mijn route.' Zei Emma. 'Ja dag! Dan rennen we alsnog die tien kilometer.' Riep Killian uit. Emma giechelde. 'Kom op, Swan. Gun deze jongen een warme douche. Ik kan niet meer.'

'Voorruit dan maar. Omdat het je eerste dag is.' Zei Emma. 'Wat attent van je. Laten we teruglopen.' Stelde Killian voor. Killian stond op van het bankje en ze wandelden door de duinen terug richting huis. Emma genoot van de wandeling met Killian. Nadat Killian gisteren had besloten om te blijven kreeg ze al heel de dag haar lach niet van der gezicht. Het leek alsof alles in eens op zijn plek viel.

'Waar denk je aan?' Vroeg Killian. 'Dat zou jij wel willen weten he.' Plaagde Emma hem. 'Doe niet zo flauw. Zeg het.' Killian keek haar aan. 'Aan ons.' Antwoordde Emma. 'Ons?' Herhaalde Killian Emma haar antwoord. Emma knikte.

'Weet je nog dat we elkaar hebben leren kennen?' Haalde Emma herinneringen op. 'Zeker. Jij knalde tegen mij op en we vielen op de grond.' Killian grinnikte. 'Dat deed wel zeer ja. Waarom stol je eigenlijk mijn portemonnee?' Vroeg Emma hem. 'Dat had ik toen toch ook al gezegd? Ik hoopte dat je hem kwam halen zodat ik je nog eens kan zien.' Grinnikte hij. Emma gaf hem een por in zijn zij. 'Je bent mij er eentje.' Lachte ze.

'Weet je nog toen we naar de bioscoop gingen.' Killian lachte schamper. 'Ja en dat we daar weg werden gestuurd.' Grinnikte Emma. 'Dat kwam puur alleen maar omdat jij popcorn over mij heen gooide.' Zei Killian. 'Dat is niet waar!' Schoot Emma in de verdediging. 'Oh ja? Wie begon er dan met popcorn gooien?' Killian keek haar lachend aan. 'Oké.. Misschien was het toch wel een beetje mijn schuld maar jij ging er in mee.' Grinnikte ze. Killian schoot in de lach.

'En die middag met het kanoën dat jij in het water viel was zeker ook mijn schuld?' Hij keek haar lachend aan. 'Oh dat was zeker weten jouw schuld! Jij schommelde die kano uit het niks heen en weer.' Zei Emma. 'En jij trok mij mee het water in dus in principe waren we dat keer allebei de schuldige.' Vond Killian. 'Helemaal niet! Dat was jouw schuld.' Lachte Emma.

'En onze trip naar Seattle. Baal je er nog erg van dat je niks gevonden hebt over je ouders?' Veranderde Killian het gesprek naar een serieuzer onderwerp. Emma stopte met lopen en keek Killian aan. 'Eerst baalde ik wel, maar nu niet meer.' Zei ze. 'Waarom baal je nu niet meer?' Vroeg Killian. Hij begreep niet echt waarom Emma het nu ineens had losgelaten. Heel haar leven was ze al opzoek naar het antwoord en nu maakte het haar niet meer uit.

'Ik heb Henry, Mary-Margaret, David en jou.' Emma prikte met haar vinger in Killians zij waardoor Killian moest lachen. 'Tuurlijk had ik graag willen weten wie mijn ouders zijn maar ik ben al zolang opzoek dat het niet realistisch is om verder te zoeken. Henry heeft mij een nieuwe familie gegeven en daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor.' Killian boog zich voorover en hij zoende Emma.

'Ik ben trots op jou!' Zei hij toen die de kus verbrak. 'En ik op jou.' Emma omhelsde Killian. 'Emma, ik beloof jou wat er ook gebeurd. Ik zal er altijd voor je zijn. I promise..' Killian drukte een kusje op Emma haar hoofd en Emma drukte haar hoofd dichter tegen Killian aan.

Lang had ze zich niet ergens thuis gevoeld en was ze opzoek geweest naar haar zelf en naar haar verhaal maar nu besefte ze zich dat thuis geen plek was maar een persoon. Ze had haar thuis gevonden. Bij Killian, Henry, David en Mary-Margaret en ergens toch wel een beetje Regina. Ze had een thuis gevonden waar ze naar verlangde wanneer ze er niet was en het vreselijk mistte als ze het achterliet. Emma was gelukkig en dat kon je zien aan alles.