Voorbestemd

42.

Het was een week later en Emma had Regina niet meer gesproken of gezien. De rust was teruggekeerd in Storybrooke en alles liep volgens normaal. Emma en Graham werden steeds closer en ze maakte allebei lange uren op kantoor. Vaak na hun werktijd bleven ze nog eventjes hangen en kletste ze nog wat. Emma had Henry deze week nauwelijks gezien. Regina bleef bij haar punt en dat betekende dat Emma en Henry nog steeds van elkaar gescheiden werden.

Gelukkig kwam Emma via Mary-Margaret en Killian veel over hem te horen. Volgens Mary-Margaret ging het erg goed met Henry. Hij mistte Emma natuurlijk wel heel erg maar hij deed goed zijn best in de klas en haalde goede cijfers. Dat het goed ging met Henry stelde Emma gerust. Ze was erg bang geweest dat Henry door stress het minder zou doen op school.

'Waar denk je aan?' Emma werd verstoord uit haar gedachtes en voor haar stond Graham. De avond was inmiddels gevallen en Emma zat bij Graham thuis op de bank. 'Aan Henry.' Antwoordde ze. 'Je mist hem he.' Graham ging naast Emma op de bank zitten en hij sloeg een arm om haar heen. 'Heel erg.' Zuchtte Emma. 'Zal ik anders eens met Regina praten?' Stelde Graham voor.

'Doe maar niet. Dan maak je haar alleen maar bozer.' Zei Emma. 'Je ziet Henry vast snel weer.' Zei Graham troostend. 'Ik hoop het.' Emma liet haar hoofd tegen Graham zijn schouder aan rusten. 'Blijf je vannacht weer bij mij slapen?' Vroeg Graham. 'Ja, is goed.' Knikte Emma. 'Mooi! Ik moet zometeen nog wel eventjes weg maar je mag gewoon hier blijven hoor.' Zei Graham.

'Waar ga je heen?' Vroeg Emma. 'Ik moet eventjes iets ophalen bij een vriend. Duurt hooguit een half uurtje.' Zei Graham. 'Oké, is goed.' Knikte Emma. 'Ik ben zo terug. Als je iets te drinken of eten wilt kan je het gewoon pakken.' Zei Graham. 'Komt goed! Veel succes.' Wenste Emma hem toe. 'Thanks. Mag ik nog een kusje?' Plagend keek Graham haar aan. 'Hmm voorruit dan maar.' Emma gaf Graham snel een kusje en daarna stond Graham op van de bank.

'Tot straks!' Zei hij. Graham verliet het huis en Emma bleef alleen achter. Emma pakte de afstandsbediening van de tafel en ze zette de televisie aan. Ze vond er niks aan dat Graham even weg moest. Ze had liever gehad dat Graham nu naast haar op de bank zat en ze samen televisie konden kijken. Emma zette hem op de zender van de bcc waar een interessant programma over dieren bezig was.

Al snel was Emma haar aandacht voor het programma weg en zat ze op haar social media wat rond te scrollen door haar tijdlijn. Het duurde lang voordat Graham terug was. Emma legde haar mobieltje op de bank neer en ze liep naar de keuken. Uit de la pakte ze een zak paprika chips en ze deed wat chips voor haar zelf in een schaaltje. Daarna pakte ze nog een beker uit de la en ze schonk een glas sinas in.

Emma liep terug naar de bank en ze plofte neer met haar chips en drinken. Emma nam een hap van haar chips en op dat moment ging haar mobieltje af. Mary-Margaret stond er op de display. Emma fronste en nam de telefoon op. 'Hey, met Emma.' Zei ze opgewekt. 'Emma, je moet nu onmiddellijk naar het ziekenhuis komen.' Klonk de stem van Mary-Margaret door de telefoon. Ze klonk erg in paniek en Emma wist meteen dat er iets niet goed was. 'Wat is er? Is er wat met Graham?' Emma haar hart bonkte door haar keel. 'Kom nou maar gewoon naar het ziekenhuis. David en ik zijn er al.' Zei Mary-Margaret. 'Oké.'

Emma hing op en ze haastte zich naar de gang. Snel graaide ze haar jas van de kapstok en ze rende naar haar auto. Ze stapte in de auto en ze startte de motor. Emma drukte haar koppeling in en ze zette de schakelaar naar zijn een en Emma reed weg. Met volle vaart reed Emma richting het ziekenhuis van Storybrooke en toen ze daar aankwam parkeerde ze snel de auto. Er gingen zoveel gedachtes door haar hoofd. Was Graham aangereden? Had hij gedronken? Was hij dood? Emma maakte zichzelf helemaal gek. Het huilen stond haar nader dan het lachen.

Emma liep het ziekenhuis binnen en meteen kwam Mary-Margaret naar haar toegerend. 'Is hij oké?' Vroeg Emma. Mary-Margaret reageerde niet en knuffelde Emma. 'Ik ben zo blij dat jij oké bent.' Zei Mary-Margaret. Emma fronste en troostend wreef ze over Mary-Margaret haar rug.

'Waar is Graham?' Vroeg Emma. Emma liet Mary-Margaret los en ze keek haar vragend aan. 'In de operatiekamer bij dokter Whale.' Antwoordde Mary-Margaret. 'Wat is er gebeurd? Heeft hij veel pijn?' Emma liep richting de wachtkamer en Mary-Margaret liep achter haar aan.

'Hij is aangereden. David en ik waren aan het wandelen en we zagen een auto ondersteboven op de weg liggen. Op dat moment reed er net een andere auto weg. We hebben direct de sheriff gebeld maar we hoorde de telefoon afgaan in de auto. We hebben toen direct de ambulance gebeld.' Vertelde Mary-Margaret.

'Waarom belde je niet eerst mij?' Emma keek haar verontwaardigd aan. 'Omdat..' Mary-Margaret stopte met praten. 'Omdat wat?' Emma keek haar doordringend aan. 'Hij is er erg aan toe, Emma. De dokters weten niet of ze hem wel kunnen redden.' Het laatste zei Mary-Margaret erg zachtjes. Emma haar gezicht betrok. 'Nee..' Emma liet zich op een stoel zakken en ze staarde voor haar uit.

'Graham moet het redden. Hij is zo sterk.' Zei Emma. 'Dokter Whale heeft beloofd dat hij er alles aan zou doen om hem in leven te houden.' Antwoordde Mary-Margaret. 'laten we dan maar hopen dat het lukt.' Zuchtte Emma.

Emma en Mary-Margaret zwegen en in stilte wachtte ze af tot de operatie klaar was en na driekwartier kwam eindelijk dokter Whale de wachtkamer binnengelopen. Emma sprong meteen overeind. 'En?' Hoopvol keek ze hem aan. 

'Het spijt mij, Emma. Ik heb er alles aan gedaan maar Graham is helaas overleden..'