Voorbestemd

06.

'Denk je echt dat het nut heeft om naar de plek te rijden waar ik ben gedumpt?' Killian en Emma zaten in Emma's auto en ze waren onderweg richting Seattle, de plek waar Emma als baby is gevonden langs de snelweg. 'Bekijk het positief, Swan. Met een beetje geluk valt er informatie te halen.' Antwoordde Killian. 'Waarom noem je mij eigenlijk altijd, Swan?' Emma keek naar Killian. 'He, let op de weg. Straks botsen we nog.' Riep Killian. Geschrokken richtte Emma zich weer op de weg. 'Killian, ik ben serieus. Waarom noem je mij altijd Swan?' Vragend keek ze hem aan.

'Dat is toch je naam?' Killian keek haar verbaasd aan. 'Ja, maar de meeste mensen noemen mij gewoon Emma.' Zei Emma. 'Swan klinkt gewoon leuk. Hoe ben je eigenlijk aan die achternaam gekomen? Heb je die van je ouders gekregen?' Vroeg Killian. Emma schudde haar hoofd. 'Ik heb die naam zelfverzonnen nadat ik was weggelopen bij een pleeggezin.' Zei Emma. 'Ik vind het wel wat hebben, Swan.' Killian legde de nadruk op Swan en Emma bloosde. 'Het is stom. Ik was negen.' Zei Emma. 'Wat is er stom aan? Het past bij je.'

Emma glimlachte en focuste zich weer op de weg. Ze waren bij de weg waar Emma was achtergelaten. Emma parkeerde haar auto langs de weg op een parkeervak en zij en Killian stapten uit. 'Misschien weten ze in dat restaurant nog wel wat.' Killian wees naar het fastfood restaurant dat langs de weg stond. 'Laten we het hopen.' Emma keek nog een keer om haar heen en liep daarna achter Killian aan het restaurant binnen.

Het deurbelletje ging af en zoekend keken Killian en Emma om hen heen. 'Kan ik jullie misschien helpen?' Een meisje achter de kassa keek het tweetal vriendelijk aan. 'Uhm ja dat hopen we eigenlijk. Kunt uw ons misschien meer vertellen over dit krantenartikel?' Killian haalde het krantenartikel uit zijn zak en schoof hem over de toonbank naar de vrouw toe. De vrouw pakte het artikel aan en las de tekst.

Baby langs de weg gevonden in Seattle door 7-jarig jongetje

Langs de snelweg bij een tankstation in Seattle is afgelopen zaterdagnacht een pasgeboren baby'tje gevonden door een zevenjarige jongen die samen met zijn ouders bij het fastfood restaurant wat had gegeten. Het pasgeboren baby'tje is meegenomen door de politie en er word nu onderzocht waarom en door wie ze daar is achtergelaten. Het meisje had een dekentje om met de naam 'Emma' erop geborduurd. Verder is geen informatie over het kind bekend. Mocht u iets weten verzoekt de politie u contact op te nemen.

'Nee sorry. Dit is al zolang geleden. Ik heb het verhaal weleens gehoord maar ik werk hier pas tien jaar.' Antwoordde de vrouw. 'Kent u misschien iemand anders die er wel wat over weet?' Hoopvol keek Killian haar aan. 'Sorry jongens, maar ik weet echt niks.' Antwoordde de vrouw. 'O oké. Toch bedankt.' Killian glimlachte vriendelijk naar de vrouw in tegenstelling tot Emma die niks meer kon zeggen. Killian en Emma liepen het restaurantje uit.

'Ik zei het toch.' Mompelde Emma. 'He kom op Swan. Geef je het nu al op? We moeten nog naar die plek langs de weg.' Zei Killian. 'Alsof dat nut heeft. Niemand weet iets. Ik moet het maar gewoon accepteren en verder gaan met mijn leven. Bedankt voor je hulp, Killian.' Emma liep weg naar haar auto en Killian kwam achter haar aan gerend.

'Heb ik nu serieus zoveel moeite gedaan om naar Seattle te rijden met jou en vervolgens na één poging ben je al van plan om er mee te stoppen?' Boos keek Killian haar aan. 'Ja, dat heb je. Sorry maar ik ben er klaar mee. Ik ga ze toch nooit vinden. Weet je niet hoe groot die teleurstelling elke keer is? Elke keer heb ik een sprankeltje hoop en altijd mislukt het.' Riep Emma kwaad uit. 'He, rustig. Ik kan hier ook niks aandoen.' Probeerde Killian haar te kalmeren.

'Dat kan me niet schelen. Weet je niet hoe frustrerend het is dat je nooit de antwoorden krijgt die je zoekt? Ik heb er geen zin meer in.' Schreeuwde Emma. 'Dat hoef je niet op mij af te reageren. Ik ben verdomme helemaal met jou naar Seattle gereden.' Begon Killian nu ook te schreeuwen. 'Ja, en dat was een grote fout van je.' Riep Emma.

'Swan, ik kan je helpen. Geef alsjeblieft niet op.' Smekend keek Killian haar aan. 'Het spijt mij.' Voordat Killian nog wat kon zeggen was Emma in de auto gestapt en reed ze weg richting New York.

Verloren keek Killian Emma na die in haar gele autootje wegreed zonder een keer om te kijken. Zuchtend haalde hij zijn portemonnee uit zijn zak. Nu moest hij verdomme met de bus omdat Emma hem achterliet.

Killian wandelde richting een bushalte en ging in het bushokje zitten naast een wat oudere man. Over een uur kwam de bus pas. Uit zijn zak haalde Killian het artikel en hij las de tekst nog eens. Hij snapte dat Emma het er moeilijk mee had maar hoe zij hem behandelde vond hij niet kunnen.

'Dat is een oud artikel.' De oude man naast Killian wees naar het artikel. 'Klopt.' Knikte Killian. 'Ben je daarom naar deze plek gekomen? Door dit artikel?' Vroeg de man hem. 'Soort van. Ik ken de baby waar het omgaat. Ik wil haar helpen haar ouders te vinden.' Zei Killian. 'Emma.' Fluisterde de man zachtjes. Killian schoot met een ruk overeind. 'U kent haar?' Ongelovig keek hij de man aan. 'Nee jongen. Dit nieuws is landelijk geweest. Het gebeurd niet vaak dat er een pasgeboren baby langs de weg ligt.' Vertelde de man. 'Oh.' Mompelde Killian.

'Maar misschien kan ik je wel helpen. Die zevenjarige jongen kwam vaak met zijn ouders hier langs en bezocht Emma regelmatig toen ze een baby was in het weeshuis. Misschien moet je eens langs het weeshuis waar Emma verbleef toen ze een baby was.' Zei de man. 'Dat is geniaal. Dankuwel!' Bedankte Killian. 'Graag gedaan jongen. Help dat meisje. Ze heeft hoop nodig in haar leven.' De man gaf Killian een schouderklopje en hij stond op. 'Wat gaat u doen?' Vroeg Killian verbaasd. 'Die bus gaat pas over een uur. Ik heb wel wat beters te doen dan wachten op die bus.' Zei de oude man en hij liet Killian verbaasd achter.