Voorbestemd

35.

Emma viste haar mobiel uit haar zak en ze voerde Graham zijn telefoonnummer in. De telefoon ging een aantal keer over en na een paar seconden werd er opgenomen.

'Met Graham.' Klonk de stem van Graham door de telefoon. 'Hey, je spreekt met Emma. Geldt je aanbod nog?' Vroeg ze. 'Ja zeker.' Antwoordde Graham. 'Mooi. Ik heb wel interesse.' Zei Emma. 'Echt?' Graham zijn stem klonk verbaasd. 'Ja ik heb mij toch bedacht.' Antwoordde Emma. 'Leuk! Kom maandag naar mijn kantoor dan bespreken we alles.' Zei Graham. 'Is goed. Ik zie je dan.'

Emma hing de telefoon op en ze liep terug naar de woonkamer waar David en Mary-Margaret in spanning zaten te wachten. 'En?' Mary-Margaret keek haar hoopvol aan. 'Het aanbod was nog geldig.' Emma keek de twee enthousiast aan. 'Emma, wat geweldig!' Mary-Margaret stond op en omhelsde Emma.

'Wanneer mag je beginnen?' Vroeg David. 'Maandag wilt hij alles bespreken.' Antwoordde Emma. 'Klinkt goed. Dat is al over twee nachtjes.' Zei Mary-Margaret. 'Ik ben benieuwd wat ik moet doen. Ik hoop niet dat hij het ziet als een hulpje die zijn lunch maakt en de hele tijd achter hem aanloopt.'

'Dat zal ik toch wel niet? Jij en Graham konden het prima vinden toch?' Mary-Margaret keek haar vragend aan. 'Uh ik heb een paar weken geleden met Graham gezoend. Sindsdien heb ik hem niet meer gezien.' Vertelde Emma. 'Wat?' Mary-Margaret viel open en ze keek naar David die het al wist. 'Waarom reageer jij niet verbaasd?' Mary-Margaret keek hem vragend aan. 'Ik wist het al. De dag dat Emma voor het eerst bij ons kwam slapen vertelde ze het mij die ochtend.' Zei David.

'En mij vertellen jullie niks.' Beledigend keek Mary-Margaret hun aan. 'Sorry schat, maar ik had beloofd aan Emma om niemand erover te vertellen.' Antwoordde David. Mary-Margaret keek naar Emma. 'Ik had er eerlijk gezegd niet meer aan gedacht totdat ik net Graham belde.' Bekende Emma. 'Zei die er wat over?' Nieuwsgierig keek Mary-Margaret haar aan. 'Nee, gelukkig niet.' Antwoordde Emma. 'Dat is fijn. Het komt vast wel goed maandag.' Zei Mary-Margaret en Emma knikte.

*

Het was maandag morgen en precies om half tien s'ochtends kwam Emma Graham zijn kantoor binnengelopen. 'Goedemorgen.' Zei Emma vrolijk. 'Goedemorgen, beetje zin in vandaag?' Graham zat op zijn bureaustoel en keek Emma vriendelijk aan. 'Ja zeker.' Knikte Emma. 'Dat is mooi. Ik heb trouwens wat werkkleding voor je opgezocht.' Graham stond op van zijn stoel en liep naar de kast waar hij een doos had neergezet. Uit de doos haalde hij een pak en hij gaf hem aan Emma.

Emma trok er een vies gezicht bij en pakte hem aan. 'Dit is mannenkleding.' Zei ze. 'Dus jij denkt dat mensen naar je luisteren in die rode jas die je nu aan hebt?' Graham bekeek haar van top tot teen. Emma had een spijkerbroek aan en daarboven had ze haar rode jasje aan.

'Ja. Jij luistert nu ook al naar mij.' Emma legde de mannenkleding op tafel neer. 'Neem dan deze.' Graham haalde uit zijn zak een sheriff button. 'Als je er echt bij wil horen heb je deze nodig. Dan maken we het officieel.' Graham reikte zijn hand uit. Emma pakte de button aan en ze maakte hem vast aan haar broek.

Precies op dat moment klonk er een grote knal en vier seconden later ging de telefoon. Snel nam Graham op en hij noteerde wat op een blaadje. Geschokt keek Emma toe en na een aantal seconden hing Graham op. 'Kom we moeten naar de mijnen.' Riep Graham. Graham en Emma stapten snel in de auto en ze haastte zich naar de mijnen aan de rand van het dorp.

Toen ze bij de mijnen aankwamen was het er al erg druk. Veel dorp bewoners waren op de harde knal afgekomen ze vroegen zich af wat daar afspeelde. Snel zette Graham de auto stil en hij en Emma stapten uit. Ook Regina was op de knal afgekomen en kwam naar Graham toe gelopen.

'Sheriff wat is dit? Er moeten linten opgezet worden.' Regina sloeg haar armen over elkaar en kreeg toen Emma in het vizier die naast Graham stond. 'Miss Swan, ga alsjeblieft weg. Dit is een serieuze zaak en we kunnen jou hulp hier niet gebruiken. Ga alsjeblieft weg.' Geïrriteerd keek Regina haar aan. 'Nou eigenlijk werk ik nu bij de sheriff.' Emma keek haar triomfantelijk aan.

Regina fronste en keek naar Graham die er ongemakkelijk bijstond. 'Ze is mijn assistente.' Zei Graham. Emma glimlachte en Regina keek nog chagrijniger. 'Nou ga jezelf nuttig maken en plaats linten zodat mensen niet meer bij de mijn kunnen komen.' Emma liep naar de auto om linten te pakken en ook Regina draaide zich om en liep weg om de andere mensen ordes te geven.

Ook Killian was op de explosie afgekomen en van een afstandje keek hij toe hoe Emma druk bezig was met de linten plaatsen om het gebied af te zetten.

'Killian!' Regina kwam naar hem toegelopen en omhelsde hem. 'Waar zat jij dit weekend? Ik heb je geprobeerd te bereiken maar je nam maar niet op.' Zei Regina. 'Sorry, ik was druk.' Verontschuldigde Killian zich. 'Waarmee?' Lief keek Regina hem aan. 'Werk en dat soort zaken.' Mompelde Killian. 'Oh! Dat had je wel even kunnen zeggen. Ik maakte mij zorgen om je.' Zei Regina. 'Sorry. Ik zal je volgende keer een berichtje sturen. Wat is hier eigenlijk aan de hand?' Vroeg Killian.

'Er was net een explosie in de mijn.' Wist Regina hem te vertellen. 'Aha gevaarlijk.' Vond Killian. 'Ja de sheriff en zijn assistent zijn nu alles aan het afsluiten zodat hier voorlopig niemand meer kan komen.' Zei Regina. 'Wie is de sheriff?' Vroeg Killian.

'Graham. Hij staat daar.' Regina wees richting Graham en Killian fronste. Dat was de man waarmee Emma had gezoend. 'En daar staat de hulp sheriff. Miss Swan.' Regina rolde met haar ogen. 'Emma?' Verbaasd keek Killian naar Emma en direct ging er een gek gevoel door zijn buik. Dat betekende dat Emma samen werkte met Graham en dat die twee elkaar vaak zagen.

'Problemen mee?' Regina keek naar Killian. Ze had door dat er wat aan de hand was. 'Eh nee hoor. Alleen niet verwacht dat Emma bij de sheriff zou gaan werken.' Antwoordde Killian. 'Je bent niet de enige. Die vrouw zit vol met verassingen.' Mompelde Regina.