Voorbestemd

12.

'Dus jij bent Henry zijn biologische moeder?' Regina gaf een glas met wijn erin aan Emma die op de bank was gaan zitten. 'Jup.' Antwoordde Emma. 'Het spijt mij dat Henry je heeft lastig gevallen. Ik ben burgemeester en ik heb het de laatste weken erg druk. Henry zocht waarschijnlijk wat avontuur en bracht jou hierheen. Ik ben best wel streng en consequent. Dat maakt mij geen slechte moeder toch?' Vragend keek Regina haar aan.

'Het is oké. Hij is nu in ieder geval weer veilig thuis.' Glimlachte Emma. 'Daar ben ik heel blij mee ja Heel erg bedankt voor het thuis brengen.' Bedankte Regina haar. Emma nam nog een slok van haar wijn en zette toen het glas op tafel.

'Ik ga maar weer eens.' Zei Emma. 'Dat lijkt mij een goed plan ja.' Knikte Regina. 'Weet u misschien nog een plek waar ik kan overnachten vannacht? Het is al best laat.' Emma keek Regina vragend aan. 'De straat uit naar links en dan helemaal tot het einde rechtdoor. Daar zit een hotel.' Wist Regina. 'Hartelijk bedankt.' Zei Emma.

Emma zei Regina vriendelijk gedag en liep terug naar haar auto. Net voordat ze instapte keek ze omhoog en ze zag Henry bij het raam staan. Toen Henry haar zag kijken deed hij snel de gordijnen dicht.

Emma zuchtte en ze stapte in de auto. Snel reed ze naar het hotel waar Regina haar naar had door verwezen en ze parkeerde haar auto daar voor de deur. Emma stapte uit en ze liep naar de balie waar een oudere vrouw achterstond.

'Goedenavond, heeft u toevallig nog een kamer voor mij?' Vroeg Emma. 'Maar natuurlijk! Voor hoelang wil je blijven?' Vragend keek de oudere mevrouw Emma aan. 'Een nacht is voldoende.' Antwoordde Emma. De vrouw knikte. 'Wil je een kamer met uitzicht op het bos of op het plein?' De vrouw liep naar het kastje met allerlei sleutels en ze keek vragend Emma aan. 'Plein is prima.' Zei Emma. De vrouw gaf Emma de sleutel. 'Welkom in Storybrooke.'

Emma bedankte de vrouw hartelijk en ze liep naar haar hotelkamer. Met de sleutel maakte ze de kamer open en ze stapte naar binnen. Het was een klein kamertje met een badkamer er aan vast. Tevreden deed Emma de deur achter haar dicht en ze plofte op het bed neer. Ze wou zes uur geleden al naar bed gaan maar daar had Henry verandering in gebracht.

Ze was flink geschrokken van Henry zijn komst. Toen ze hem tien jaar geleden weggaf had ze papieren ondertekend dat de adoptie geheim zou blijven en ze niks van het kind wilde horen. Ze had dan ook niet verwacht dat hij ineens bij haar aan de deur zou staan en haar mee zou nemen naar Storybrooke.

Emma deed het licht uit en ze kroop in bed. Het was een lange dag geweest en morgen zou ze nog een flink stuk terug moeten rijden naar huis. Emma sloot haar ogen en al snel viel ze in diepe slaap.

*

De volgende morgen schrok Emma wakker van fluitende vogeltjes die door heel de stad te horen waren. Zuchtend ging ze rechtop in haar bed zitten en ze checkte haar mobiel. Het was net negen uur s'ochtends geweest. Emma stapte uit bed en ze voelde de koude grond onder haar blote voeten. Ze rilde en ze liep naar de badkamer. Snel besloot een douche te nemen om zich even op te frissen. Vandaag had ze een lange reis voor de boeg en ze was goed uitgerust voor de lange rit.

Nadat Emma zich had gedoucht en aangekleed pakte ze haar spullen en verliet ze de hotelkamer. Ze leverde de sleutel in bij de vrouw van gisteren die blijkbaar door heel het dorp Granny werd genoemd. Emma bedankte Granny hartelijk voor haar verblijf en liep daarna naar haar auto.

'Emma!' Emma draaide zich om en achter haar stond Regina. Emma fronste. 'Ja?' Vragend keek ze de burgemeester aan. 'Weet jij waar Henry is?' Vroeg Regina kattig. 'Nee? Hoezo?' Emma was meteen bezorgd. Ook al kende ze Henry pas sinds gisteren het was toch ergens haar kind.

'Hij is weg.' Zei Regina. 'Is die niet bij vrienden?' Vroeg Emma. 'Heeft hij niet. Hij is erg op zichzelf.' Antwoordde Regina. 'Hij heeft toch wel vriendjes, klasgenoten? Elk kind heeft dat.' Mompelde Emma. 'Blijkbaar niet iedereen. Henry is altijd al erg alleen geweest. Hij is niet zo goed in vrienden maken.' Vertelde Regina.

'Misschien kan ik helpen. Het is mijn werk om mensen op te sporen. Een tienjarig jongetje moet ik wel kunnen vinden.' Bood Emma aan. Regina fronste. 'Best.' Antwoordde ze. 'Laten we naar het politiebureau gaan. Daar moet vast wel wat te vinden zijn.' Zei Emma. 'Wat jij wilt.' Zuchtend liep Regina achter Emma aan.

'Uhm waar is het politiebureau eigenlijk?' Vroeg Emma. Regina zuchtte. 'We hebben hier geen politie. In Storybrooke hebben we een sheriff.' Zei ze. 'Oké. Waar kan ik de sheriff vinden?'

'Straat uit naar rechts en dan weer links.' Antwoordde Regina geïrriteerd. 'Ik kan je ook gewoon niet helpen hoor als je zo chagrijnig blijft doet.' Zuchtte Emma. 'Sorry. Ik wil gewoon Henry terug vinden.' Antwoordde Regina.

Zwijgend liepen Emma en Regina verder en na een kleine vijf minuten kwamen ze aan bij het sheriffs station. Regina liep voorop en Emma volgde haar naar binnen. Achter de balie zat een man die zich voorstelde als Graham.

'Al iets gehoord van Henry?' Vroeg Regina hem. 'Nope. Ik ben al langs de haven geweest en ik was van plan om nu langs het bos te gaan rijden.' Antwoordde Graham. 'Rijden? Je kan toch gewoon via de computer zoeken. Misschien heeft hij wel iets opgezocht.' Zei Emma.

'Miss Swan, ik vind het erg attent dat je ons probeert te helpen met Henry zoeken maar ik weet zeker dat Graham hem beter op de ouderwetse manier kan vinden.' Zei Regina koeltjes. 'Twijfel je nu aan mijn opsporingstactieken?' Emma keek haar nors aan.

'Best. Ik haal Henry zijn laptop wel.' Regina zuchtte en liep het gebouw uit. 'Ik ga dan maar eens een rondje maken door Storybrooke.' Zei Graham. Emma knikte. 'Ik wacht hier dan wel op Regina.' Emma ging op de stoel zitten die in de ruimte stond en Graham verliet de ruimte.