Voorbestemd

41.

'Wat zijn jullie aan het doen?' Riep Killian uit. 'Dit is nog niet voorbij.' Siste Emma naar Regina. Emma liep het kantoor uit en ze werd nagekeken door Regina en Killian die allebei nog in de ruimte stonden. 'Emma, wacht. Je bloed.' Killian kwam achter Emma aan gerend. 'Boeiend.' Antwoordde Emma. 'Emma, wacht nou.' Killian pakte Emma haar pols beet waardoor ze zich wel om moest draaien. 'Wat is er gebeurd tussen jou en Regina?' Bezorgd keek hij haar aan.

'Regina werd boos.' Antwoordde Emma. 'Omdat?' Killian keek haar vragend aan. 'Ze begon over mij en Graham en toen zei ik dat jij haar niet leuk vind en uiteindelijk van haar wegloopt zoals iedereen doet.' Antwoordde Emma zachtjes. 'Je doelde op Henry.' Bedacht Killian zich. Emma knikte. 'Het maakt ook niet meer uit. Ga maar naar Regina toe. Ik moet terug naar mijn werk.' Zei ze. 'Maar je bloed.' Killian keek naar de wond op Emma haar hoofd. 'Ik laat er zo wel iemand naar kijken.' Stelde Emma hem gerust. 'Wel echt doen, he?'

'Ja! Ga nou maar weer naar Regina. Ik red mij wel.' Zei Emma. Killian wou eigenlijk niet gaan maar knikte toch. Regina zou hem anders gaan wantrouwen en dat wou hij niet. Emma zuchtte en ze keek Killian na. Ze moest maar eens terug naar Graham en die wond op haar hoofd gaan verzorgen.

Emma haastte zich naar het sheriff station en toen ze daar aankwam sprong Graham gelijk op. 'Killian belde.' Zei hij. 'Het was niks.' Mompelde Emma. 'Je bloed.' Merkte Graham op. 'Ik weet het.' Emma voelde met haar vinger net boven haar wenkbrauw waar een klein sneetje zat. 'Wacht, ga even zitten.' Graham klopte op zijn bureau. Emma liep er naar toe en ging zitten op het bureau.

Graham pakte een doekje en deed er wat water op. Hij liep naar Emma toe en voorzichtig depte hij het doekje tegen Emma haar gezicht aan. 'Au.' Riep Emma. Het doekje prikte enorm tegen de wond aan. 'Beter zo?' Graham haalde het doekje van haar gezicht af. Emma knikte. Graham gooide het doekje in de prullenbak en Emma keek hem aan. 'Wat is er?' Vroeg Graham.

Emma glimlachte en stond op. Ze liep naar Graham toe en ze sloeg haar armen om hem heen. Langzaam boog ze zich voorover en ze zoende Graham. Graham ging mee in de zoen. Na een tijdje trokken ze terug en Graham keek haar lachend aan. 'Waar was dat voor?' Vroeg hij. 'Gewoon.' Zei Emma schouderophalend. 'Het bevalt mij anders wel.' Graham boog zich weer voorover en ze zoende nog een keer. Emma voelde een bom aan vlinders door haar buik en hoewel ze vanochtend tegen Mary-Margaret nog ontkende wist ze het nu zeker. Ze was verliefd op Graham.

Emma verbrak de kus en ze keek Graham diep in de ogen aan. Graham glimlachte naar haar. 'Emma?' Geschrokken draaide Emma zich om en in de deuropening stond Henry. 'Hey knul. Je mag hier niet komen.' Zei ze. Ze liep naar Henry toe en omhelsde hem. 'Ik mis je.' Zei Henry. 'Ik mis jou ook, knul.' Antwoordde Emma. Ze liet Henry los en ze ging voor hem op haar knieën zitten.

Emma keek eventjes achterom naar Graham die alweer aan het werk was. 'Ik ben druk bezig met operatie cobra. Ik denk dat we binnenkort een grote stap kunnen gaan zetten.' Fluisterde ze tegen Henry. 'Echt?' Blij keek Henry haar aan. Emma knikte. 'Ik moet nog wel een paar dingetjes uitzoeken maar dat moet wel goedkomen.' Zei ze. 'Je bent geweldig, Emma.' Henry knuffelde haar en Emma genoot van zijn armen om haar heen.

'Sorry Henry, maar je moet nu wel echt gaan. Als jouw moeder ons nu ziet heb ik echt een probleem.' Zei Emma. Henry knikte. 'Wanneer zie ik je weer?' Vroeg hij. 'Snel. Regina houd dit niet eeuwig vol.' Antwoordde Emma. 'Oké. Doei Emma.' Henry zwaaide naar haar en liep toen weg.

Zuchtend stond Emma op en ze liep naar haar bureaustoel toe. 'Je mag anders wel gaan.' Zei Graham. 'Wat?' Emma keek hem niet begrijpend aan. 'Ga lekker naar huis en neem een bad. Je hebt genoeg gedaan vandaag.' Zei Graham. 'Maar het is nog niet eens vijf uur.' Reageerde Emma. 'Geen zorgen. Ik red mij ook wel in mijn eentje.' Antwoordde Graham. 'Weet je het zeker?' Vroeg Emma voor de zekerheid. 'Heel zeker. Je hebt hard gewerkt.' Zei Graham. 'Oké, tot morgen!'

*

'Ik ben er weer!' Emma liep Mary-Margaret en David hun appartement in. 'He Emma, jij bent vroeg klaar met werken.' Mary-Margaret kwam aangelopen. 'Ik mocht eerder weg van Graham.' Antwoordde Emma. 'Aha vandaar. Wat heb jij nou gedaan?' Mary-Margaret keek naar de snee boven Emma haar wenkbrauw. 'Niks bijzonders.' Wuifde Emma weg.

'Emma, wat heb je gedaan?' Mary-Margaret zag dat er meer aan de hand was dan Emma wou toegeven. 'Ik heb gevochten met Regina.' Gaf Emma toe. 'Wat?' Mary-Margaret keek haar met ongeloof aan. 'Waarom?' Vroeg Mary-Margaret. 'Ze sloeg mij.' Mompelde Emma. 'Maar waarom sloeg ze je?'

'Ze begon over mij en Graham en toen snauwde ik dat Killian haar niet leuk vind. Uiteindelijk zal hij toch bij haar weggaan want dat doet iedereen en dat heb ik haar goed duidelijk gemaakt. Ze flipte en sloeg mij. Toen raakte we in een gevecht wat er hard aan toeging. Na een aantal minuten kwam Killian toevallig Regina's kantoor binnengelopen en hij heeft ons uit elkaar getrokken.'

'Maar waarom was je bij Regina?' Vroeg Mary-Margaret. 'Ik moest een envelop van Graham afleveren.' Zei Emma. 'Aha. Gaat het nu wel goed met je?' Bezorgd keek Mary-Margaret haar aan. 'Ja, ik ben oké.' Knikte Emma. 'Gelukkig maar!'