Voorbestemd

59.

'Mam, de verhuiswagen komt eraan!' Henry kwam naar Emma toegerend. Emma was aan het kletsen met Mary-Margaret, David en Killian toen Henry de woonkamer van Emma haar nieuwe huis kwam in gerend. Glimlachend keek Emma Henry aan. 'Noemde je mij nou mam?'

'Uh ik kan je ook wel weer Emma noemen als je dat liever hebt.' Zei Henry snel. 'Nee hoor, jongen. Mam is prima.' Emma gaf Henry een schouderklopje en ze liep achter Henry aan naar buiten om de verhuizers te helpen. Ook David, Mary-Margaret en Killian liepen mee naar buiten.

'Goedemorgen, we hebben hier de spullen van miss Swan.' Een verhuizer keek de groep vragend rond. 'Ja, dat ben ik!' Emma deed haar hand omhoog. 'Hallo!' De man schudde haar een hand. 'Wij gaan nu alles uitladen. Als u aangeeft waar het heen moet brengen wij het naar de juiste kamer.' Zei de man. 'Komt helemaal goed! Voor de lichte dingen heb ik hier ook nog een paar hulpjes.' Emma wees naar Killian, David en Henry. 'Extra hulp is altijd fijn! Als jullie willen kunnen jullie de dozen wel pakken. Die staan helemaal vooraan.' Zei de verhuizer.

De mannen gingen druk aan de slag met alle spullen uit de verhuiswagen halen en Emma en Mary-Margaret zorgde ervoor dat de spullen naar de juiste kamer gingen. Alles ging erg snel en je kon goed zien dat de verhuizers dit elke dag deden.

Na een uurtje waren ze al klaar en Mary-Margaret had koffie klaargezet voor iedereen. 'Heel erg bedankt!' Bedankte Emma de twee verhuizers nadat ze hun koffie op hadden gedronken. 'Graag gedaan! De rekening sturen we nog.' Zei een van de verhuizers. 'Haha is goed!' Emma liet de verhuizers eruit en daarna deed ze de deur achter hun dicht. Tevreden keek ze de woonkamer rond.

'Je hebt een prachtig huis, Emma!' Zei Mary-Margaret. 'Dankjewel! Ik ben er ook heel blij mee.' Glimlachte Emma. 'En een mooi uitzicht op zee.' Killian keek uit het raam en hij zag de prachtige blauwe zee die aan Storybrooke lag. 'Mooi he! Vooral met zonsopkomt en zonsondergang zal dat mooie foto's opleveren.' Emma ging naast Killian staan en ze keek ook uit het raam.

'Wij gaan er maar eens vandoor. Kom je ook Henry? We hebben Regina beloofd jou thuis te brengen.' Zei David. Henry knikte. Snel liep hij naar Emma en gaf hij haar nog een knuffel. 'Zie ik je morgen weer?' Vroeg Emma hem. 'Ja tuurlijk! Zullen we dan koekjes gaan bakken?' Vroeg Henry. 'Hmm ik zal erover denken. Ik ga zo eerst even alles uitpakken.' Zei Emma. 'Oké! Tot morgen!' Henry, Mary-Margaret en David vertrokken en Emma bleef alleen achter met Killian.

'Wil je nog wat drinken?' Vroeg Emma aan Killian. 'Uhm nee. Ik ga zo mijn spullen inpakken.' Zei Killian. 'Je spullen inpakken? Waarom?' Emma keek hem vragend aan. 'Ik ga terug naar New-York.' Zei Killian. 'Naar New-York? Heb je het hier niet naar je zin?'

'Jawel, maar kijk naar wat voor kosten ik kwijt ben aan die hotelkamer en aan mijn eigen huis. Ik heb nu ook geen inkomsten meer doordat ik hier ben.' Zei Killian. 'Maar dat kan toch geregeld worden? Je kan hier bij mij komen wonen. Dit huis is groot zat voor ons twee.' Antwoordde Emma schouderophalend. Killian fronste. 'Zou je dat willen dan?' Hij keek haar verbaasd aan. 'Ja, waarom niet?'

'Ik heb mijn taak volbracht hier, Emma. Je hebt Henry hier, een huis, lieve vrienden. Je hebt hier alles waar je vroeger zo naar verlangde.' Zei Killian. 'En jij dan?' Emma keek hem voorzichtig aan. 'Ik?' Killian fronste. 'Voelde jij niks tijdens onze kus gisteren?' Vroeg Emma hem zachtjes. Killians hart ging sneller kloppen. 'Jawel. Ik voel al sinds onze eerste ontmoeting iets voor je.' Antwoordde Killian.

Emma keek hem diep in de ogen aan en ze zag dat hij oprecht was. Emma twijfelde geen seconden en ze drukte haar lippen op die van Killian die een paar seconden tijd nodig had om te beseffen wat ze deed. Killian ging mee in de zoen. Emma haar hand ging naar Killians nek en ze trok hem wat dichter tegen haar aan. De hand die Killian op Emma haar wang had gelegd gleed van haar wang naar haar heup waarna hij zijn mond een stukje opende. Emma wist meteen wat hij wou en liet dat toe.

En toen zijn tong de hare ontmoette ontplofte er een bom van vlinders in Emma haar buik. Killian liet haar hand los en zette die op haar rechterwang. Emma had nu weer een vrije hand en ze zette haar hand op Killians borst. Na een tijdje trokken Emma en Killian terug om adem te halen.

'Wat denk je ervan, Killian. Kom je bij mij wonen.' Ze stonden nog steeds dicht tegen elkaar aan en Emma wreef met haar hand zachtjes in zijn haren. 'Ik weet het niet.. Gaat het niet te snel?' Hij keek Emma onzeker aan. 'Soms moet je gewoon risico's nemen in het leven en hopen dat je niet onder een bus komt te liggen. Als het niet werkt, werkt het niet maar we kunnen het op z'n minst proberen.' Hoopvol keek Emma hem aan.

'Als jij zeker bent van je zaak zou ik niks anders willen, Swan.' Glimlachte Killian. Emma keek hem blij aan en ze gaf hem een kus op zijn wang. 'Ik zou niks liever willen.'