Voorbestemd

13.

'Tring... tring...' Emma graaide in haar zak en ze haalde haar mobiel eruit. Op de display stond de naam Killian Jones. Emma keek om haar heen of ze Regina toevallig zag lopen en toen ze zag dat er niemand was nam ze de telefoon op.

'Met Emma Swan.' Zei Emma. 'Hey Swan. Je spreekt met Killian.' Begon Killian. 'Ja i know. Dat zag ik op de display.' Emma glimlachte zwakjes. 'Hoe gaat het met je? Ik had je gister nog een appje gestuurd maar je had hem nog niet geopend zag ik.'

'Oh sorry. Ik had het druk.' Zei Emma. 'Waarmee?' Vroeg Killian nieuwsgierig. 'Laten we het erop houden dat er gisteren wat dingen gebeurd zijn nadat jij bent weggegaan.' Zuchtte Emma. 'Emma, ben je oké?' Emma kon de bezorgdheid in zijn stem horen. 'Ja ik ben oké. Er zijn alleen wat dingen gebeurd die ik niet had zien aankomen.' Antwoordde Emma. 'Wat dan?' Vroeg Killian. 'Mijn zoon die ik tien jaar geleden heb afgestaan voor adoptie stond gisterenavond aan de deur.'

Emma wou nog wat zeggen maar op dat moment kwam Regina de ruimte ingelopen. 'Ik moet gaan. Ik spreek je later.' Voordat Killian nog wat kon zeggen hing Emma op.

'Je vriend?' Nieuwsgierig keek Regina haar aan. 'Nee.' Antwoordde Emma gelijk. Regina fronste en ze besloot het te laten voor wat het was. Ze zette Henry zijn laptop op tafel en sloot de computermuis aan met de computer.

Emma stond op van de stoel en kwam naast Regina staan. 'Dus hoe wil je hem gaan vinden?' Vroeg Regina. 'Ik ga zijn zoekgeschiedenis bekijken. Misschien staat er wat bijzonders tussen.' Emma tikte wat dingen in op de computer en al snel vond ze een lege zoekgeschiedenis.

'Het is een slimme jongen. Hij heeft zijn zoekgeschiedenis verwijderd. Gelukkig voor ons kan ik het wel achterhalen.' Emma tikte wat dingetjes in op de computer en ze kwam bij Henry zijn geleegde zoekgeschiedenis terecht die één site daar had staan.

Emma klikte een site aan en ze fronste. 'Wie is Mary-Margaret Blanchard?' Vroeg ze aan Regina. 'Henry's lerares.' Antwoordde Regina kortaf. 'Blijkbaar heeft hij haar pinpas gebruikt om mij te vinden.' Emma wees naar het scherm en Regina boog wat naar voren.

'We gaan naar zijn school.' Zei Regina direct. Ze draaide zich om en liep weg. Verward holde Emma achter haar aan. 'Dus Henry heeft mij via zijn lerares gevonden?' Vroeg ze ter bevestiging aan Regina. 'Blijkbaar. Dat kreng verpest ook alles.' Mompelde Regina. Emma negeerde haar opmerking en liep achter Regina aan naar Henry zijn school.

*

'Mevrouw Mills, wat doet u hier?' Vroeg de lerares verbaasd toen Regina en Emma het lokaal inkwamen gelopen nadat de pauze bel was gegaan. 'Waar is mijn zoon?' Siste Regina. 'Ik dacht dat hij bij uw was.' Stotterde Mary-Margaret. 'Bij mij? Waarom denk je dat ik hier ben?'

'Heb jij Henry je pinpas gegeven om naar haar toe te gaan?' Regina wenkte naar Emma. 'Sorry, wie ben jij?' Mary-Margaret keek naar Emma die op de achtergrond stond toe te kijken. 'Ik ben...' Emma kwam niet verder want Regina onderbrak haar. 'De vrouw die hem heeft weggeven voor adoptie.'

Er viel een ongemakkelijke stilte en Mary-Margaret haalde uit haar tas der portemonnee. Ze bekeek haar portemonnee goed maar haar pinpas was verdwenen. 'Slimme jongen.' Zuchtte ze. 'Je weet dus van niks?' Vroeg Regina aan Mary-Margaret. 'Nee sorry.'

Regina draaide zich kwaad om en liep weg. 'Fijne terug reis naar New York.' Snauwde ze naar Emma. Ze botste tegen een tafeltje op en alle schriften vielen op de grond. Emma keek Regina na en hurkte daarna door haar knieën om de gevallen schriften op te rapen.

Samen met Mary-Margaret raapte ze alle gevallen schriften op en ze legde de schriften op tafel. 'Het spijt mij voor Regina.' Verontschuldigde Emma zich. 'Het is oké. Het is ook wel een beetje mijn fout.' Mary-Margaret glimlachte zwakjes. 'Neem het jezelf niet teveel kwalijk. Jij kon ook niet weten dat Henry jouw pinpas zou jatten.'

'Is hij echt helemaal naar New York gegaan om jou te halen?' Mary-Margaret keek Emma met ongeloof aan. 'Jup.' Antwoordde Emma. 'Dan moet hij zich wel heel alleen voelen.' Verzuchtte Mary-Margaret. 'Heeft hij echt niemand hier?' Vroeg Emma. 'Henry is altijd al erg op zichzelf geweest en houd ervan om in zijn eentje te zijn.'

'Je weet waar hij is he.' Emma keek Mary-Margaret vragend aan. 'Misschien moet je eens bij de speeltuin kijken tegenover de haven.' Zei Mary-Margaret. 'Dankjewel! Ik ga er gelijk naar toe.' Emma nam afscheid van Mary-Margaret en ze vertrok met volle moed richting de haven.

*

'Henry?' Emma stapte uit haar auto en keek zoekend om haar heen. Henry zat op een speeltoestel voor zich uit te staren. Snel rende Emma naar hem toe en ze klom op het speeltoestel. Ze kwam naast hem zitten en keek bezorgd naar hem.

'Henry, waarom ben je weggelopen? Ik maakte mij zorgen.' Zei Emma. Henry haalde zijn schouders op. 'Henry? Vertel mij alsjeblieft wat er is. Je moeder, Graham en ik hebben je overal gezocht.'

'Regina is mijn moeder niet.' Antwoordde Henry eigenwijs. 'Henry.' Emma zuchtte. 'Waarom heb je mij naar Storybrooke gebracht? Waarom kwam je mij opzoeken?' Nieuwsgierig keek Emma de jongen aan.

'Ik haat mijn leven hier. Mijn moeder speelt de baas tegen iedereen en ze komt overal mee weg.' Henry zijn stem klonk teleurgesteld. 'Het spijt mij, Henry.' Zei Emma zachtjes. 'Het maakt niet uit. Ik weet waarom je mij hebt opgegeven.' Antwoordde Henry. Emma keek hem verbaasd aan. 'Waarom dan?'

'Om mij mijn beste kans te geven.' Zei Henry.