Voorbestemd

22.

Er werd op het raam van Emma haar auto getikt en langzaam opende Emma haar ogen. Waar was ze?' Ze keek om haar heen en de herinneringen van gisterenavond flitste weer door haar gedachtes. Ze was het hotel uitgezet en ze was in haar auto in slaapgevallen. Emma keek naar links en ze schrok toen ze Mary-Margaret zag staan. Emma maakte snel het raampje open.

'Emma, wat doe je in je auto?' Vroeg Mary-Margaret bezorgd. 'Ik ben het hotel uitgezet omdat ik was gearresteerd.' Antwoordde Emma. 'Dus dan ga je maar in je auto slapen?' Mary-Margaret keek haar bezorgd aan. 'Tja ik heb niet echt een andere keus he.' Zei Emma. 'Als je wilt mag je altijd bij mij en David logeren. We hebben nog wel een plekje.' Zei Mary-Margaret. 'Dat is aardig maar dat hoeft niet.' Sloeg Emma het aanbod af. 'Oké. Ik moet nu naar mijn werk maar mocht je je bedenken ben je altijd welkom.' Glimlachte Mary-Margaret. 'Ik zal het onthouden.' Knikte Emma.

Mary-Margaret liep verder en Emma bleef alleen achter in haar auto en besloot om maar eens wat te gaan doen. Emma startte de motor en ze reed richting het strand zodat ze daar eventjes kon nadenken over alles. Ze was nu vijf dagen in Storybrooke en ze had Henry belooft om nog minimaal twee dagen te blijven. Ze was in deze korte tijd erg veel om hem gaan geven en het deed haar pijn dat Regina zo tegen hem deed.

'Emma? Wat doe jij hier?' Emma draaide zich om en achter haar stond Graham. 'Niks. Nadenken.' Emma wou opstaan maar Graham hield haar tegen en ging naast haar zitten. 'Ben je oké?' Hij keek haar bezorgd aan. 'Ja hoor. Ik was gewoon aan het nadenken over alles, het leven, Storybrooke.'

Graham glimlachte zwakjes. 'Het is ook niet niks.' Zei hij. 'Nee, klopt. Het idee dat Henry bij die vrouw woont is zo onverdraaglijk. Het liefst zou ik die jongen direct bij haar weg willen halen.' Zei Emma. 'Tja. Helaas kan je niet terug in de tijd om je keuze van tien jaar geleden te veranderen.'

'Misschien is het wel beter zo.' Zei Emma. 'Waarom?' Vragend keek Graham haar aan. 'Ik was achttien toen ik beviel van Henry en ik kon hem op dat moment niet bieden wat hij nodig had. Ook al doet Regina bazig en is ze gestoord ze is wel altijd lief voor Henry.' Legde Emma uit. 'Ze wil Henry graag beschermen en daar gaat ze soms iets te ver in.' Knikte Graham.

'Waarom is ze zo beschermend?' Vroeg Emma. 'Ik heb geen idee. Regina is heel gesloten. Er valt niet met haar te praten wat gevoelens betreft.' Antwoordde Graham. 'Heeft ze niemand anders hier dan Henry in het dorp?' Vragend keek Emma hem aan. 'Nee. Haar moeder Cora is een crimineel en haar vader is heel wat jaren terug overleden.' Wist Graham. 'Hmm waar woont die Cora nu?'

'Geen idee en dat wil ik graag zo houden ook. Die vrouw is nog gekker dan Regina.' Zei Graham. 'Ik moet der spreken.' Zei Emma vastbesloten. 'Emma, je bent gek als je die vrouw gaat opzoeken. Die vrouw heeft weet ik veel hoeveel moorden gepleegd. Die vrouw heeft haar eigen man gedood.'

Emma schrok. Regina's moeder heeft Regina's vader vermoord? 'Wat heftig.' Fluisterde Emma. 'Je moet die vrouw echt met rust laten. Regina wil niks meer van haar horen en weten en je brengt iedereen in Storybrooke in gevaar als je haar opzoekt.' Zei Graham. 'Maar er moet toch iemand zijn die meer van haar verleden weet? Ik moet weten hoe Regina zo geworden is en waarom ze zo doet.'

'Dat kan ook zonder Cora haar hulp. Ik meen het, Emma.' Graham keek haar streng aan. Emma zuchtte. 'Ik vind nog wel een manier.' Zei ze. 'Daar ben ik van overtuigd. Weet je Emma, ik kan eigenlijk nog wel een hulp sheriff gebruiken in dit dorp. Mocht je interesse hebben.' Graham haalde een visite kaartje uit zijn zak en gaf hem aan Emma.

'Serieus?' Met ongeloof keek ze hem aan. 'Je bent er voor geboren.' Zei hij. 'Vind je het goed als ik er nog even over denk? Ik weet niet eens of ik wel in Storybrooke wil blijven.' Antwoordde Emma. 'Tuurlijk. Mocht je je bedenken ben je van harte welkom.' Glimlachte Graham. 'Dankje Graham.'

'Weetje Emma. Ik zou er toch maar goed over na denken wat je echt wilt. Je hebt hier een zoontje die op jou rekent. Wat zal Henry verdrietig zijn als je terug gaat naar New York.' Zei Graham. 'Probeer je nu op mij in te praten om te blijven?' Lachte Emma. 'Misschien een beetje. 'Bekende Graham. 'Zou je het erg vinden als ik vertrek?' Vroeg Emma hem.

'Ik zou het heel jammer vinden als je vertrekt. Je bent erg geliefd hier in het dorp.' Zei Graham. 'Is dat zo?' Vragend keek ze Graham aan. 'Henry, Mary-Margaret, David, Ruby en ik. Je bent bijzonder, Emma.' Graham streelde met zijn hand over Emma's wang en Emma keek hem diep in de ogen aan.

Langzaam boog Emma zich voorover en ze raakte Graham zijn lippen met de hare. Graham ging mee in de kus en Emma voelde een bom aan vlinders door haar buik die ze nooit eerder had gevoeld. Een keer had ze het eerder gevoeld, bij haar ex. Henry's vader. Emma ging met haar hand over Graham zijn borst en Grahams handen gleden langzaam over Emma haar zij en de zoen werd steeds ruwer.

'Emma?'

Geschrokken liet Emma Graham los en ze draaide zich om. Emma haar mond viel open.

'Killian?'