Voorbestemd

09.

Lachend liepen Emma en Killian de bioscoop uit. 'Dat hoofd van die vrouw.' Gierde Emma. 'Die was vast met haar verkeerde been uit bed gestapt.' Grapte Killian. Lachend liepen de twee naar de auto van Killian die op de parkeerplaats stond geparkeerd.

'Hoelaat is het nu?' Vroeg Emma. Killian keek op zijn horloge. 'Het is nu tien over half één.' Antwoordde hij. 'Oh. Dan moeten we nog ruim anderhalf uur wachten op die kano.' Zuchtte Emma. 'Je hebt toch wel zin om te kanoën?' Grijnzend keek Killian haar aan. 'Ik heb het super warm.' Zei Emma. 'Logisch, het is ook tweeëndertig graden.' Antwoordde Killian. 'Daarom.'

'We kunnen wel alvast naar de kano verhuur rijden? Misschien mogen we wel wat eerder.' Stelde Killian voor. 'Ja, is goed. Laten we dat maar doen.' Knikte Emma.

Ze waren inmiddels bij Killian zijn auto aangekomen en ze stapten in. 'Hoelang is het rijden?' Vroeg Emma. 'Een kwartiertje.' Antwoordde Killian. 'Pff zolang.' Zuchtte Emma. 'Aansteller.' Gniffelde Killian. 'Aansteller? Ik heb het super warm.' Verzuchtte Emma. 'Je hebt hier in de auto tenminste airco.' Zei Killian. 'Ja oké maar ik heb gewoon liever dat het vijfentwintig graden is. Die temperatuur is perfect.' Was Emma van mening. 'Ik vind het wel lekker zo. Het is beter dan de winter.'

'Ik hou van de winter. Lekker binnen zitten voor de kachel met een mok chocolademelk.' Zei Emma dromerig. 'Ja, als je binnen moet zitten is het niet heel erg maar als je buiten bent vind ik het vreselijk.' Antwoordde Killian. 'Dan doe je een muts op.' Zei Emma schouderophalend. 'Dan zit me haar door de war.' Riep Killian gelijk. Emma schoot in de lach. 'Als je haar maar goed zit he.'

*

Ze waren inmiddels aangekomen bij het kanoverhuurbedrijf. 'Goedemiddag, ik had om 14.00 gereserveerd op de naam Jones maar we vroegen ons af of we misschien wat eerder konden beginnen.' Begon Killian een gesprek met een medewerker van het bedrijf.

'Als u een momentje heeft ga ik eventjes voor u kijken.' Zei de man die achter de balie stond. Killian knikte en de man pakte een map waar alle reserveringen instonden.

'U heeft geluk! Ik heb nog een tweepersoons kano staan.' Zei de man. Killian wierp een blik naar Emma die goedkeurend. 'Ah top!' De man liep de ruimte waar hij instond uit en wenkte Killian dat hij en Emma hem moesten volgen.

Ze liepen met ze drieën naar buiten en de man wees een kano aan die naast de stijger in het water lag. 'Je hebt tot 15.30 de tijd om te gaan varen en daarna verwacht ik jullie hier weer terug.' Zei de man. 'Ja, is helemaal goed.' Knikte Killian. De man gaf Killian een schouderklopje en liep daarna weg.

'Nou Swan. Aan jou de eer om als eerste erin te gaan zitten.' Zei Killian. 'O jeetje.' Onhandig klom Emma met Killian zijn hulp in de kano en ze legde haar tas voor haar voeten neer. Nadat Emma zat ging Killian zitten en de kano schommelde wat heen en weer.

'Dit gaat echt nooit goed komen.' Lachte Emma die een pedel beet pakte. 'We gaan het zien, Swan.' Grinnikte Killian die met zijn peddel begon te peddelen. 'Welke kant zullen we op gaan?' Vroeg Emma. 'Ga maar naar links dan komen we bij een mooi natuurgebied.' Zei Killian.

Emma en Killian peddelde en zoals Killian had gezegd kwamen ze in een prachtig natuurgebied terecht. 'Wauw wat is het hier mooi!' Bewonderend keek Emma om haar heen. 'Daarom wou ik ook hierheen. Het is hier prachtig en geen mens die hier komt.' Zei Killian. Emma keek om haar heen maar er was inderdaad geen mens te bekennen.

'Hoe ken jij deze plek?' Emma keek hem nieuwsgierig aan. 'Vroeger als ik wegliep van huis had ik hier in de buurt een roeibootje liggen. Ik voer altijd deze kant op en ging hier dan in het gras zitten. 'En dan?' Geïnteresseerd luisterde Emma naar zijn verhaal. 'Dan dacht ik na en luisterde ik naar de geluiden die de dieren hier maakte.' Vertelde Killian. 'En? Waren je zorgen dan weg?'

'Ja. Heel eventjes wel.' Knikte Killian. Emma glimlachte. 'Het is een mooie plek. Ik snap wel waarom je hier altijd heen ging om te zitten.' Zei ze tegen hem.

Ze voeren verder en ze kwamen bij een open stukje uit. 'Wat denk je ervan? Zullen we gaan zwemmen?' Vragend keek Killian haar aan. 'Zwemmen? Ik heb geen bikini mee.' Zei Emma. 'Je kan toch gewoon in je kleding.' Opperde Killian. 'Geen denken aan. Ga maar in je eentje.'

Killian grinnikte en begon de kano heen en weer te schommelen. 'Killian.' Verzuchtte Emma. Killian begon de kano nog wat harder heen en weer te schommelen. 'Killian.' Gilde Emma. 'Ben jij niet toe aan een plons in het water?' Grijnzend keek Killian haar aan. 'Waag het om mij erin te duwen.' Siste Emma. 'Gaan we nu dreigen?' Killian stond op en trok Emma omhoog.

De kano begon gevaarlijk heen en weer te schommelen en Emma verloor haar evenwicht. Tijdens haar val pakte ze Killians pols beet en ze trok hem mee het water in.

Met een plons belandden de twee in het water. Proestend kwam Emma weer omhoog. 'Mijn kleren.' Riep ze uit. 'Ja en mijn kleren dan.' Killian ging met zijn hand door het haar en keek haar lachend aan. 'Kom op, Swan. We hadden wat verkoeling nodig. Het is niet het einde van de wereld.' Killian spetterde wat water Emma's richting op.

'Killian!' Emma spetterde water naar de jongen toe. 'Waag het omdat nog is te doen, Swan.' Waarschuwde Killian het meisje. Eigenwijs spetterde Emma hem nog een keer nat en voordat ze weg kon zwemmen had Killian haar al in zijn greep en kietelde haar.

'Ah Killian!' Emma gilde het uit en water trappelde heen en weer. Killian liet haar los en Emma zwom snel weg. 'Pak me dan als je kan.' Plaagde Emma hem. Killian bedacht zich geen seconde en zwom achter Emma aan. Emma zwom langs de boot en Killian zwom tegenover haar aan de andere kant van de boot.

'Kom dan.' Daagde ze hem uit. 'Jij durft wel he, Swan.' Gniffelde Killian. Voordat Emma nog wat kon zeggen ging Killian onderwater en zwom hij onder de kano door. Recht voor Emma haar neus kwam die boven en hij pakte haar beet. Hij trok haar langzaam tegen zich aan. 'I got you.' Lachend keek hij haar aan en Emma bloosde.