Voorbestemd

53.

Na een lange vlucht kwamen Killian, Henry, Mary-Margaret en David moe in hun hotelkamer aan. Ze hadden een vierpersoonskamer geregeld met vier bedden. 'Dus wat gaan we nu doen?' Henry plofte op een van de bedden neer en keek de volwassenen vragend aan.

'We moeten uitzoeken in welk hotel Emma verblijft.' Zei David. 'Gast, er zijn hier duizenden hotels.' Riep Killian uit. 'Ja daarom. Als Mary-Margaret, jij en ik nou eens wat hotels gaan bellen kunnen we misschien achterhalen waar ze overnacht.' Antwoordde David. 'Goed plan.' Stemde Mary-Margaret toe. 'En wat moet ik dan doen?' Vroeg Henry.

'Shit. Regina weet nog niet dat jij hier bent. Misschien moet jij je moeder maar eens bellen en uitleggen waar je bent.' Zei Killian. 'Ze gaat ons vermoorden als ik haar dit vertel.' Antwoordde Henry. 'Weet ik, maar we hebben weinig keuze. Ze zal zich vast veel zorgen maken.' Zuchtte Killian. Hij gaf zijn mobieltje aan Henry. 'Bel haar maar en zeg dat je veilig bij mij bent.' Henry pakte Killians mobiel aan en hij voerde Regina haar nummer in. Hij wisselde nog een blik met Mary-Margaret en daarna klikte hij op bellen.

De telefoon ging een paar keer over en daarna werd er opgenomen. 'Met Regina Mills, burgemeester van Storybrooke.' Klonk de stem van Regina door de telefoon. 'He mam, met mij.' Zei Henry. Zenuwachtig beet hij op zijn lip. 'Henry, waar ben je?' Regina klonk erg bezorgd.

'Ik ben bij Killian. Ik ben hem stiekem achter na gegaan.' Zei Henry. 'En waar is Killian? Kan ik Killian even spreken?' Vroeg Regina. 'Ja moment.' Henry haalde de telefoon weg bij zijn oor. 'Ze wilt je spreken.' Hij gaf Killian zijn mobiel terug en Killian zuchtte diep.

'Hey Regina.' Zei hij toen. 'Killian Jones, waar ben jij?' Regina klonk niet bepaald vrolijk. 'Ik ben in Washington.' Antwoordde Killian. 'In Washington? Wat moet je daar nou weer?' Riep Regina uit. Killian haalde zijn mobiel bij zijn oor. Regina schreeuwde zo hard dat hij er oorpijn van kreeg.

'Ik ben hier voor mijn werk.' Loog Killian. 'Jaja. Het is anders wel heel toevallig dat jij samen met Mary-Margaret Blanchard en David Nolan naar het schoolhoofd bent gegaan.' Zei Regina. 'Je weet het dus al. Waarom vraag je het dan?' Killian keek nors naar zijn mobieltje. 'Omdat mijn zoon heel wat kilometers van mij verwijderd is en ik hem nu terug wil.' Riep Regina.

'Sorry Regina, maar ik kan Henry nu echt niet in zijn eentje op het vliegtuig zetten. Ik vlieg over een paar nachten terug en dan zorg ik dat die veilig thuiskomt.' Beloofde Killian haar. 'Killian, wat zijn jullie daar ooit aan het doen en waar is die Emma Swan?' Regina klonk wanhopig.

Killian keek naar Mary-Margaret en David die seinde dat hij de waarheid moest vertellen. 'Emma is naar jouw moeder.' Flapte Killian er toen uit. 'Ze is wat? Is ze gek geworden in haar hoofd. Killian, haal Henry daar nu weg.' Gilde Regina door de telefoon. 'Ho relax. Henry is bij ons. We proberen Emma te vinden en tegen te houden.' Probeerde Killian haar gerust te stellen.

'Het is je geraden. Ik ga nu mijn koffers pakken en ik kom jullie kant op. Cora mag absoluut niet weten van Henry zijn bestaan. Wat zijn jullie toch een stelletje prutsers.' Regina verbrak de verbinding en Killian staarde zwijgend naar zijn telefoon. 'We zijn de lul.' Floepte David eruit. 'En niet zo'n beetje ook.' Zuchtte Mary-Margaret. 'Zullen we maar naar wat hotels gaan bellen? We moeten Emma vinden voordat ze bij Cora is.' Zei Henry.

'Je hebt gelijk, knul. Dat is het beste wat we nu kunnen doen.' Knikte Mary-Margaret. 'En misschien kan een iemand van ons nog wat zoekgeschiedenissen bekijken op Emma haar laptop.' Zei David. Hij haalde Emma haar laptop uit zijn tas. Hij had hem voor de zekerheid toch maar mee genomen.

'Geef die maar aan mij.' Zei Henry. David fronste. 'Henry is goed met computers. Laat hem maar.' Mary-Margaret keek Henry bemoedigend aan. 'Oké dan.' David gaf Emma haar laptop aan Henry. 'Wat is het wachtwoord?' Vroeg Henry. 'Emma haar verjaardag.' Antwoordde David. Henry logde in en hij ging aan de slag. 'Dat een tien jarig kind beter is in computers dan wij.' Grinnikte Killian die toe keek hoe Henry al snel in de zoekgeschiedenis en prullenbak was beland.

'Ik ga het eerste hotel bellen.' Zei Mary-Margaret. Ze tikte het nummer in van een hotel hier in de buurt en na een aantal keer ging die over. 'Goedenavond, uw spreekt met Olivia van Bellagio hotel.' Klonk er een vrouwenstem aan de andere kant van de lijn. 'Goedenavond, uw spreekt met Mary-Margaret Blanchard. Ik ben opzoek naar Emma Swan. Weet u toevallig of ze in hotel Bellagio overnacht?' Vroeg Mary-Margaret beleefd.

'Het spijt mij heel erg maar ik mag daar helaas geen informatie over geven. Alle gasten die hier overnachten hebben recht op hun privacy dus vandaar mag ik niks zeggen.' Antwoordde Olivia. 'Alsjeblieft. Emma is misschien in gevaar en ik moet weten waar ze is.' Zei Mary-Margaret paniekerig. 'Sorry, maar ik kan u helaas echt niet helpen.' Zei Olivia spijtig. 'Oké.. Toch bedankt voor de moeite.' Mary-Margaret hing de telefoon op en in spanning zaten Henry, Killian en David te wachten op een verslag over het telefoongesprek.

'Ze mag er niks over zeggen in verband de privacy van hun gasten.' Zuchtte Mary-Margaret. 'Shit. Dan word deze zoektocht nog moeilijker dan we dachten.' Zei David. 'Misschien niet. Laten we morgen gaan posten bij Cora. Emma gaat daar deze dagen vanzelf wel een keertje heen. Misschien kunnen we haar daar tegenhouden.' Bedacht Henry.

'Henry, je bent geniaal!' Blij keek David hem aan. 'Laten we snel gaan slapen dan vertrekken we morgen richting Cora. Hopelijk kunnen we Emma daar dan op tijd tegenhouden.' Besloot David voor de groep. Iedereen knikte instemmend en ze maakte zich klaar om te gaan slapen.