Voorbestemd

17.

'Vertel. Waarom is het ingewikkeld? Praten kan goed voor je zijn, Emma.' Zei Mary-Margaret. Emma beet op haar lip. 'Ik ben niet zo'n prater.' Antwoordde Emma. 'Hoe komt dat?' Vroeg Mary-Margaret. 'Ik was altijd alleen.. Ik ben niet gewend dat mensen mij willen helpen.' Zei Emma zachtjes.

Mary-Margaret stond op van haar plek en ging naast Emma op de bank zitten. 'Dat is niet erg. Nu zijn er mensen die je willen helpen. Vertel eens wat over jezelf, je familie, waar je vandaan komt.' Sprak Mary-Margaret haar toe.

'Ik ben een wees. Ik ben altijd alleen geweest. Van weeshuis naar weeshuis en van pleeggezin naar pleeggezin. Zo is mijn hele jeugd gegaan.' Zei Emma zachtjes. 'Oh Emma wat erg.' Vond Mary-Margaret. 'Ik ga eventjes naar Leroy. Dan laat ik jullie even alleen.' Zei David zachtjes. Mary-Margaret knikte en David verliet de ruimte.

'Heb je je ouders nooit gekend?' Vroeg Mary-Margaret. 'Nee.. Ze waren nog te beroerd om mij bij een ziekenhuis te brengen. Ik ben langs de snelweg gevonden.' Vertelde Emma. 'Wat heftig.' Vond Mary-Margaret. 'Tja ik ben het gewend. Volgende week heb ik een afspraak met de man die mij vond toen hij zeven jaar oud was.'

'Misschien kom je op die manier wel aan antwoorden!' Zei Mary-Margaret. 'Ja dat is ook precies de reden waarom ik met hem heb afgesproken. Ik ga hem samen met Killian opzoeken in Seattle.' Antwoordde Emma. 'Killian is die jongen die jou de hele tijd appt en belt.' Concludeerde Mary-Margaret uit Emma haar verhaal. 'Jup. Twee weken geleden hebben we elkaar ontmoet en hij wou mij graag helpen in mijn zoektocht naar mijn ouders.'

'Maar?' Vragend keek Mary-Margaret haar aan. 'Maar wat?' Niet begrijpend keek Emma haar aan. 'Waarom houd je hem zover van je af en sluit je hem buiten?' Vroeg Mary-Margaret. 'De reden wat ik net vertelde. Ik ben altijd alleen geweest en heb vroeger veel teleurstellingen mee moeten maken. Hoe weet ik zeker dat ik Killian kan vertrouwen?' Zuchtte Emma.

'Volgensmij ben jij gewoon verliefd.' Gniffelde Mary-Margaret. 'Absoluut niet.' Schoot Emma meteen in de verdediging. 'Je zit nog in de ontkenningsfase.' Grinnikte Mary-Margaret. 'Het zal wel.' Emma rolde met haar ogen.

Ze kon het goed met Killian vinden maar ze kon zich niet voorstellen dat ze verliefd op die jongen was. Killian was gewoon Killian. Er was niks bijzonders aan hem. Bovendien vond ze Graham er ook niet verkeerd uitzien en kon ze het ook goed met hem vinden.

'Ik moet maar eens gaan.' Zei Emma nadat ze haar drinken ophad. 'Ja, is goed! Zullen we anders telefoonnummers uitwisselen? Het kan handig zijn.' Verlegen keek Mary-Margaret haar aan. 'Ja natuurlijk!' Antwoordde Emma. Ze haalde haar mobiel uit der zak en gaf die aan Mary-Margaret zodat zij haar telefoonnummer in Emma haar contacten kon zetten.

'Dankjewel.' Glimlachte Emma nadat ze haar mobiel weer in ontvangst had genomen. 'Graag gedaan en als er iets is Emma, je kan altijd bij mij en David terecht.' Zei Mary-Margaret. Emma zag de oprechtheid in haar ogen en ze glimlachte. 'Dankjewel. Dat betekend veel voor mij.'

Ze nam afscheid van Mary-Margaret en Emma wandelde naar haar hotelkamer. De avond was inmiddels gevallen en Emma moest nog avondeten. In haar hotelkamer pakte ze uit haar tas een zak met eierkoeken. Vanochtend was ze langs de winkel gegaan en had ze er vier meegenomen. Ze had in de hotelkamer geen keuken en ze had niet zoveel zin om nog wat te gaan halen.

*

'Henry, kom je eten?' Regina stond onderaan de trap en wachtte ongeduldig tot Henry naar beneden kwam. 'Ik kom eraan!' Riep Henry terug. De jongen klom van zijn bed af en liep naar beneden. Regina had de tafel al gedekt dus hij kon meteen gaan zitten.

'Wat eten we?' Vroeg Henry nieuwsgierig. 'Lasagne.' Antwoordde Regina terwijl ze de schaal op tafel zette. 'Lekker.' Henry loerde naar de schaal. Hij was dol op lasagne en al helemaal als Regina het had klaargemaakt. Regina nam ook plaats aan tafel en ze schepte voor haar en Henry op.

'Vertel eens, Henry. Heb je nog wat leuks gedaan vandaag?' Vroeg Regina geïnteresseerd. Henry knikte. 'Ik ben met Em..'

'Niet met volle mond praten.' Onderbrak Regina hem. Henry slikte zijn eten door. 'Ik ben met Emma naar de speeltuin geweest na school.' Vertelde hij. 'Leuk.' Perste Regina met moeite eruit. 'Ja. Emma is zo lief. Morgen ga ik na school weer naar haar toe.' Zei hij.

'Dat kan niet. Je moet morgen naar Archie.' Zei Regina snel. 'Alweer? Waarom moet ik steeds naar hem toe? Ik vind het echt saai bij hem.' Zuchtte Henry. 'Lieverd, het is goed om met iemand te praten. Archie is psycholoog en kan je helpen.'

'Helpen? Waarmee?' Vroeg Henry. 'Nou.. Het is niet niks dat je je biologische moeder hierheen hebt gehaald. Archie kan er met jou over praten zodat het gemis naar haar minder word.' Legde Regina uit. 'Wat ben jij gemeen zeg. Je bent gewoon jaloers dat ik Emma leuker vind dan jou.' Mompelde Henry. 'Dat is niet waar. Ik wil gewoon niet dat zij jou van mij afpakt. Je bent mijn zoon.' Benadrukte Regina. 'Ik ben niet jou zoon.' Henry stond op van tafel en rende naar zijn kamer.

'Henry..'

Regina riep hem nog na maar er kwam geen reactie. Zuchtend legde Regina haar bestek op het bord voor haar en ze haalde haar mobiel uit der zak en besloot Archie Hopper te bellen. Het moest klaar zijn met Emma Swan. Emma Swan moest verdwijnen uit Henry zijn leven en snel ook..