Voorbestemd

05.

De dagen vlogen voorbij en voordat Emma er erg in had was het maandag. Vandaag had ze met Killian afgesproken voor de zaak rondom haar ouders. Gisteren hadden de twee eventjes gebeld en Killian had haar gevraagd alles mee te nemen wat ze van haar ouders had. Gisteravond had Emma een doos onder haar bed gehaald die ze liever niet had willen zien. Het was een doos vol met herinneringen uit haar jeugd. In de doos lag van alles wat haar herinnerde aan het weeshuis en de uren die ze buiten rond dwaalde opzoek naar een huis.

Ook lag in de doos het belangrijke krantenartikel wat ze had over haar toen ze werd gevonden als baby en een dekentje met haar naam erop. Emma had de spullen op de keukentafel gelegd zodat ze het niet zou vergeten als ze zometeen naar Killian ging.

Voordat Emma vertrok keek ze nog even in de spiegel en deed ze de knoopjes dicht van haar blouse. Ze had der blonde haren gekruld en in een paardenstaart gedaan zodat het niet teveel voor haar gezicht zou zitten. Snel pakte Emma nog wat mascara uit haar la en deed ze een klein beetje op. Heel veel make-up gebruikte ze nooit maar een klein beetje vond ze altijd wel mooi.

Emma pakte de spullen van de keukentafel en ze vertrok richting Killian zijn huis. Ze hadden om elf uur afgesproken dus ze had nog een uur om bij zijn huis te komen. Emma liep naar beneden en trok de autodeur open en legde op de bijrijdersstoel het dekentje en het krantenartikel. Ze was benieuwd wat Killian van plan was. Emma zocht al jaren naar haar ouders maar er was geen spoor van hen te herkennen. Ze snapte niet hoe Killian het wou aanpakken maar ze was er vrij zeker van dat het een kansloze poging was. Emma startte de motor van haar auto en ze reed weg richting het huis van Killian.

*

'Emma, kom binnen.' Killian deed de deur open en stapte opzij zodat Emma er door kon. Emma liep zonder wat te zeggen naar binnen en liep door naar de woonkamer. 'Ik heb alles meegenomen waar je om vroeg.' Emma legde de spullen neer op Killian zijn keukentafel. Killian kwam naar haar toegelopen en bekeek het krantenartikel.

'Langs de snelweg? Interessant.' Zei Killian. Emma beet op haar lip. Het deed haar veel pijn dat ze als baby was gedumpt. Alsof ze afval was. 'Ik lees wel dat een jongetje van zeven jaar jou heeft gevonden. Dat is wel interessant.' Vond Killian. 'Ja, maar van die jongen is ook geen enkel spoor.' Zei Emma. 'Misschien wel. Misschien moeten we gewoon wat dieper graven.'

'En hoe wil je dat gaan aanpakken?' Vroeg Emma. Misschien moeten we naar de plek gaan waar je bent gevonden. Misschien zijn daar aanwijzingen.' Zei Killian. 'Ik ben daar tien jaar geleden geweest en dat was niet zo'n succes.' Zuchtte Emma. 'Want?' Vragend keek Killian haar aan. 'Laten we het erop houden dat ik tien jaar geleden niet de braafste was en iemand mij daar opwachtte.'

'Je bent aangehouden?' Ongelovig keek Killian haar aan. 'Zoiets. Ik wil het er niet meer over hebben. De enige reden dat ik hier ben is omdat ik mijn ouders wil vinden. Meer over mij hoef je niet te weten.' Antwoordde Emma.

'Je zet jezelf buitenspel zo.' Zei Killian. 'He?' Emma begreep hem niet. 'Je bent bang om iemand toe te laten in je leven omdat je bang bent dat je iemand kwijtraakt, maar geloof mij Emma. Het is fijn om te praten. Je hoeft er niet in je eentje mee te dealen. Ik wil je echt helpen.' Killian legde zijn hand op die van Emma. Emma keek er naar en zei niks.

'Ik heb nooit iemand gehad om erover te praten dus waarom zou ik het nu ineens wel willen?' Vroeg ze hem zachtjes. 'Omdat we in het zelfde schuitje zitten alleen heb ik wel mijn vader gevonden al ben ik daar achteraf niet heel blij mee. Heb je daar eigenlijk al over nagedacht? Stel je vind je ouders wat wil je dan?' Killian keek haar vragend aan.

'Ik heb mij al vaak zat voorgesteld hoe het zou zijn maar gek genoeg is het iedere keer anders. De ene keer scheld ik ze uit omdat ze mij hebben achtergelaten en de andere keer zijn we een gelukkig gezin die herenigd is. Het is ingewikkeld.' Zei Emma. 'Misschien moet je er eens over nadenken of dit echt is wat je wil, Emma.' Killian keek haar bezorgd aan. 'Ik hoef nergens over na te denken. Laten we nou maar gewoon een plan maken om ze te vinden.' Snauwde Emma.

'Zoals je wilt maar eerst ga ik wat te drinken voor ons maken. Wat wil je drinken?' Vroeg Killian. 'Doe maar koffie.' Antwoordde Emma. 'Komt eraan.' Killian liep naar de keuken en zette het koffieapparaat aan. Emma liep achter Killian aan naar de keuken en ze bekeek de keuken grondig. 'Je woont hier leuker dan ik dacht.' Moest Emma toegeven. Killian lachte schamper. 'Ik heb dit huisje een aantal jaren geleden gekocht als tijdelijk adres. Inmiddels woon ik hier alweer een paar jaar en het bevalt prima.' Vertelde hij.

'Hoe ben je hier eigenlijk terechtgekomen? Waar kom je vandaan?' Vroeg Emma nieuwsgierig. 'Wat veel vragen ineens, Swan.' Killian fronste. 'Ik ben gewoon nieuwsgierig.' Mompelde Emma. 'Ik kom uit Bangor, Maine.' Antwoordde Killian. 'Wow dat is wel even rijden.' Zei Emma. 'Klopt. Ik ben verhuisd naar New York omdat ik het leven daar zat was. Ik ben hier een heel ander persoon, althans dat probeer ik te zijn.'

'Je stol van Gold.' Zei Emma. 'Ik zei toch dat ik een ander mens probeer te zijn.' Zuchtte Killian. 'Als in een beter persoon?' Vroeg Emma. Killian knikte. 'Ik probeer het verleden steeds achter mij te laten maar het lijkt wel alsof het mij achtervolgd.' Zei hij. 'Daar kan ik over mee praten.'

Killian pakte de twee koffie mokken en gaf er eentje aan Emma. 'Dankje.' Glimlachte Emma en ze pakte de mok aan. 'Op ons dan maar. De toekomst.' Killian hield zijn mok omhoog en ze proostten samen op een betere toekomst..