Voorbestemd

51.

'Mary-Margaret stap snel in de auto.' David en Killian waren met Davids auto naar de school gereden waar Mary-Margaret werkte. 'Moment. Kom eerst eventjes mee naar binnen aan de directeur uitleggen waarom ik zo nodig mee moet anders mag ik niet gaan.' Zei Mary-Margaret. 'Serieus?' Zuchtte David. David en Killian stapten uit de auto en ze liepen achter Mary-Margaret aan naar binnen.

Op de gang kwam het gezelschap Henry tegen. 'Wat is er met Emma?' De jongen keek de drie volwassenen bezorgd aan. 'Niks, Henry. Maak je geen zorgen.' Stelde David hem gerust. 'Ze is naar Cora he.' Zei Henry. Killian beet op zijn lip en iedereen zweeg. 'Ze had mij beloofd het te vertellen als ze Cora ging opzoeken.' Henry keek iedereen teleurgesteld aan.

David liep naar Henry toe en hij ging voor de jongen door zijn hurken. 'We vinden haar wel. Heeft Emma jou iets verteld? Belangrijke informatie ofzo?' David keek hem hoopvol aan. Henry dacht diep na. 'Ze zei alleen dat ze Cora ging opzoeken en daar in de buurt ging rondkijken. Ik had nog gezegd dat ze het niet moest doen maar ze luisterde niet.' Herinnerde Henry zich. 'Dankjewel Henry. Ga maar gauw terug naar je klas. Het komt goed.' Verzekerde David hem.

'Waarom wilt ze eigenlijk Cora opzoeken?' Vroeg Mary-Margaret. 'Om te vragen wat er met Regina is. Regina doet altijd zo gemeen tegen iedereen en Emma en ik willen erachter komen waarom ze zo doet.' Antwoordde Henry. Killian keek naar Mary-Margaret en hij zag dat ze het moeilijk kreeg. 'Bedankt voor de informatie Henry. Ga maar snel terug naar je klas. Wij zorgen wel dat Emma niks overkomt.' Zei Killian.

'Mag ik niet mee?' Teleurgesteld keek Henry hun aan. 'Nee. Veel te gevaarlijk. Cora is onvoorspelbaar.' Zei Mary-Margaret. 'Ga nu maar snel. Wij moeten naar de directeur.' David gaf Henry een schouderklopje en hij liep samen met Mary-Margaret en Killian weg richting het kantoor van de directeur.

Henry keek de groep na en toen ze de bocht om waren rende hij snel naar buiten. Henry voelde aan de kofferbak en de deur ging open. Ze waren vergeten de auto op slot te doen. Snel stapte Henry in en deed hij de kofferbakdeur achter zich dicht. In de kofferbak lag nog een oud dekentje en die deed Henry over zich heen. Hij moest en zou meegaan om Emma tegen te houden.

Geduldig wachtte Henry in de kofferbak en na een paar minuten hoorde hij de stemmen van David, Killian en Mary-Margaret. Henry kroop nog verder onder de deken. Als hij nu gesnapt werd mocht hij sowieso niet meer mee.

Ze stapten in de auto. David ging achter het stuur zitten en Killian nam plaats op de bijrijdersstoel. Mary-Margaret moest genoegen nemen met de achterbank en gaf David instructies waar hij heen moest rijden. Het plan was om eerst naar het vliegveld te rijden en vanaf daar namen ze het vliegtuig. Emma had een voorsprong van vijf uur dus in principe moesten ze Emma kunnen inhalen.

David startte de auto en ze reden weg richting het vliegveld in Maine. 'Hoe kan Emma het toch in haar hoofd halen om daar alleen heen te gaan. Ze had beloofd om geen actie te ondernemen.' Zuchtte Mary-Margaret. 'Je kent Emma. Ze is koppig.' Zuchtte David. 'Ze wilt gewoon graag Henry gelukkig zien. Ik heb haar al vaak zat gezegd dat ze niet alleen naar Cora moet gaan. Iedereen praat negatief over die vrouw.' Bemoeide Killian zich ermee.

'Tja we kunnen er nu toch niks meer aan veranderen. We moeten haar gewoon op tijd vinden en duidelijk maken dat dit niet de oplossing is. Als ze gewoon aan mij had gevraagd wat er in Regina haar verleden is gebeurd had ik haar dat ook wel kunnen vertellen.' Zuchtte Mary-Margaret. 'Het is niet jouw schuld he Mary-Margaret.' Zei David. Hij keek door zijn binnen spiegel en hij zag dat zijn vrouw het er moeilijk mee had. 'Dat weet ik, maar als ik haar de situatie tussen mij en Regina had uitgelegd had ze niet al deze moeite hoeven doen om Cora te vinden.' Antwoordde Mary-Margaret.

'Geen zorgen. We vinden haar op tijd. Ik ben bang dat anders de ontmoeting tussen Cora en Emma niet heel aangenaam zal zijn.' David kreeg het er al benauwd van als hij er aan dacht. 'Zover zal het niet komen.' Zei Killian geruststellend.

Killian zijn mobiel ging af en hij keek op de display. 'Het is Regina. Hou jullie mond.' Killian nam zijn telefoon op. 'Met Killian Jones.' Zei hij beleefd. 'He Killian. Je spreekt met Regina. Waar ben jij?' De stem van Regina klonk bezorgd. 'In de auto. Hoezo?' Antwoordde Killian. 'Henry is niet op school en ik maak mij zorgen.' Zei Regina. Killian keek naar Mary-Margaret en daarna naar David. 'Hij is niet hier zover ik weet. Ik moet gaan.' Killian hing op.

'Stop de auto.' Zei Killian. 'Wat? Hoezo?' David reed naar de zijkant van de weg en hij stopte de auto. ''Henry is niet op school.' Deelde Killian mee. 'Dan is die..' Mary-Margaret stapte uit de auto en ze liep naar de achterbak. Ze maakte de achterbak open maar ze zag niks. Killian kwam naast haar staan en hij deed de deken aan de kant. Zoals hij al had verwacht zat Henry daaronder die hun angstig aankeek.

'Henry, wat doe jij nou weer hier? Ik had gezegd dat je naar je klas moest gaan.' David deed zijn armen over elkaar en keek de jongen hoofdschuddend aan. 'Ik wil mee Emma zoeken.' Zei Henry. 'Maar jongen dat is veel te gevaarlijk.' Zuchtte Mary-Margaret. 'Naja we hebben nu geen keus meer. Als we nu teruggaan missen we onze vlucht.' Zei Killian.

Mary-Margaret keek op haar horloge. 'Killian heeft gelijk. We vragen op het vliegveld wel of ze nog een extra vliegticket hebben anders missen we onze vlucht.' Knikte Mary-Margaret. David en Killian hielpen Henry uit de kofferbak. 'Ik mag dus mee?' Blij keek Henry hun aan. 'Het zal wel moeten. Ga maar op de achterbank zitten dan kunnen we snel verder gaan. Anders missen we straks alsnog onze vlucht..'