Voorbestemd

31.

'Hotelletje pakken dan maar? Het is te laat om nu nog terug te rijden naar Storybrooke.' Zei Killian. Emma knikte met tegenzin en ze stapten in de auto. Op haar dooie gemakje startte Emma de motor en ze reden naar een hotel in Seattle.

Nadat August zijn verhaal had gedaan hadden ze nog lang met hem gekletst over van alles en nog wat. Emma kon het goed met hem vinden en ze vond zijn verhalen erg interessant. August heeft veel plekken in de wereld gezien en hij vertelde daar heel uitgebreid over. Na zijn verhaal droomde Emma ervan om een keer samen met Henry op vakantie te gaan en meer van de wereld te zien.

'Hier om de hoek zit een hotel.' Zei Killian. Emma schrok op uit haar gedachtes en ze ging naar links. 'Het lijkt wel een spookhotel.' Bibberde Emma toen ze haar auto parkeerde voor het enorme gebouw. 'Ben je bang?' Grijnzend keek Killian haar aan. 'Nee, jij?'

'Ook niet.' Schudde Emma haar hoofd. Ze stapten uit de auto en uit de kofferbak pakte Emma haar tas die ze had meegenomen. De andere tas die erin lag gaf ze aan Killian. 'Dankje.' Mompelde hij. Het begon te regenen en snel liepen Emma en Killian naar binnen. 'Ik ga wel even een kamer fixen.' Zei Killian. Hij drukte zijn tas tegen Emma aan die hem verrast beetpakte.

'Maak er maar twee kamers van.' Zei Emma. Killian draaide zich om. 'Zoals uw wenst, prinses.' Hij maakte een buiging. 'Ik ben geen prinses idioot.' Siste ze. 'Maar ik ben nog wel jouw prins.' Killian grijnsde en liep toen naar de receptie. Emma rolde haar ogen en keek hem na. Ze vroeg zich echt af waarom ze ooit had besloten om met hem om te gaan.

Geduldig wachtte ze tot Killian klaar was en na lang praten kwam Killian naar haar toegelopen. 'We hebben een probleempje.' Zei Killian met een ernstig gezicht. 'Vertel.' Nieuwsgierig keek Emma hem aan. 'We zijn bij hun vijf sterren hotel belandt en ze hebben nog maar één kamer vrij.'

'Mooi. Dan slaap ik daar vannacht en kan jij op straat slapen.' Zei Emma. 'Dat dacht ik niet, prinses. Het is een tweepersoonsbed dus we kunnen daar makkelijk met z'n tweeën in slapen. Het was de enigste kamer die ze nog vrij hadden dus niks aan te doen.' Sprak Killian haar tegen.

Emma zuchtte. 'Op de grond dan?' Probeerde ze hem ervan te overtuigen dat hij niet welkom was. 'Laten we naar boven gaan.' Veranderde Killian het onderwerp. 'Dat zie ik als een ja.'

'Nee.'

'Ja.'

'Nee.'

'Ja.'

'We vechten het boven wel uit.' Zuchtte Killian. De lift ging open en snel stapte de twee in. 'Op welke verdieping moeten we zijn?' Vroeg Emma. Zonder te antwoorden drukte Killian op het knopje van de zesde verdieping. 'Zes dus.' Mompelde Emma.

De spanning in de lift was om te snijden en ook Killian voelde de spanningen tussen hem en Emma steeds hoger oplopen. Hij keek naar Emma die naast hem stond met haar armen over elkaar. Wat was ze toch schattig als ze boos was.

Ze kwamen aan op de juiste verdieping en de deuren van de lift gingen open. Snel stapten Emma en Killian uit en ze liepen naar de kamer. 'Mag ik de sleutel?' Vroeg Emma. 'Natuurlijk.' Killian gaf haar de sleutel van hun hotelkamer en Emma stopte hem in het slot. Ze draaide het slot om en de deur ging open. Emma stapte de kamer binnen en Killian volgde haar. 'Jeetje hoeveel kostte dit voor een nacht?' Emma keek bewonderend de kamer rond. Het was een prachtige hotelkamer. 'Geen idee. De rekening is voor jou aangezien jij in dat bed wil slapen.' Killian wees naar het grote tweepersoonsbed. Emma zuchtte. 'Laten we stoppen met deze onzin.'

'Jij begon.' Zei Killian. 'Hoezo begon ik? Jij bent degene die begon.' Antwoordde Emma. 'Jij maakte er een probleem van dat ik met Regina omga terwijl je het ermee eens was.' Riep Killian geïrriteerd. 'Nee, ik vind het raar dat jij..' Ze kwam niet verder met haar zin want Killian onderbrak haar.

'Het bed met haar deelt? Sorry Emma maar ik begrijp echt niet waar je moeilijk over doet.' Zuchtte Killian. 'Ik snap jou niet. Ik bedoelde dat je gewoon net alsof deed alsof je haar leuk vind.' Antwoordde Emma boos. 'Ik doe ook net alsof.' Schreeuwde Killian. 'Nou zo lijkt het anders niet.' Gilde Emma. 'Rot toch op, Swan. Je doet echt onredelijk.'

'Rot lekker zelf op. Ik snap echt niet waarom ik met jou omga.' Riep Emma woest. Killian wou wat zeggen maar hij hield zich in. Gekwetst keek hij haar aan. 'Misschien moet je je eens bedenken waarom ik helemaal naar Storybrooke ben gekomen voordat je nog wat zegt.' Killian liep naar de badkamer en hij deed de deur achter zich dicht.

Emma zuchtte en ze ging op het bed zitten. Precies op dat moment ging de telefoon. Emma kroop over het bed heen en van het nachtkastje pakte ze de telefoon van het hotel. 'Met Emma.' Zei ze. 'Goedendag, zou uw misschien wat zachter willen doen? Mensen hebben last van uw.' Hoorde Emma een vrouwenstem door de telefoon zeggen. 'Sorry. Ik zal wat zachter doen.' Verontschuldigde ze zich. 'Dankuwel!' De vrouw hing de telefoon op en Emma legde hem weer op de hoorn.

Emma ging weer rechtop in het bed zitten en ze ging met der handen door het haar zitten. Ze snapte niks van zichzelf. Er gleed een traan over haar wang. Waar was ze allemaal mee bezig?