Voorbestemd

14.

'Het spijt mij, Henry. Regina is jouw moeder en zorgt voor jou. Ik kan niet voor je zorgen.' Emma beet op haar lip. 'Alsjeblieft laat mij niet hierachter. Blijf bij mij. Eén week.' Smekend keek Henry haar aan. Emma dacht even na. 'Een week. Ik blijf één week. Geen seconde langer.'

'Yes!' Henry omhelsde haar en Emma klemde haar handen om het jongetje heen. Ook al kende ze hem nog maar net ze voelde zich verantwoordelijk voor hem. Ze wou dat hij gelukkig was en een fijn thuis had. Het was immers toch haar zoon.

'Kom, knul. Ik ga je naar huis brengen. Regina zal zich vast veel zorgen om je maken.' Emma gaf Henry een zacht duwtje in de rug en ze sprongen van het speeltoestel af. Met ze tweeën liepen ze naar Emma's auto en ze gingen zitten.

'Mag de radio aan?' Vroeg Henry. 'Natuurlijk.' Emma drukte op een knopje en de radio ging aan. De rest van de rit was het stil en Emma en Henry genoten van de muziek die ze hoorden door de speakers van de auto.

Na acht minuten rijden kwamen ze aan bij Regina's grote villa en Emma stopte de auto voor de deur. Zij en Henry stapten uit en ze liepen de voortuin in. Henry drukte op de bel en ongeduldig schaafde hij met zijn voet over de grond.

De deur ging open en Regina stond in de deuropening. 'Henry!' Regina kwam naar Henry toegelopen en sloeg bezorgd haar armen om hem heen. 'Waar heb jij uitgehangen?' Ze liet hem los en keek hem streng aan. 'Dat is niet belangrijk.' Henry liep langs Regina heen naar binnen en Henry liet Regina en Emma samen achter.

'Waar was hij?' Vroeg Regina. 'In een speeltuintje.' Antwoordde Emma. 'Aha.' Regina knikte langzaam. 'Heel erg bedankt voor uw hulp, Miss Swan. Goede reis terug naar New York.' Wenste Regina haar toe. Regina wou zich al omdraaien en weglopen maar Emma viel haar in de reden.

'Eigenlijk blijf ik nog een week.' Zei Emma. 'Wat?' Regina draaide zich met een ruk om en keek haar boos aan. 'Je hoorde mij wel.' Antwoordde Emma. Regina liep met grote passen naar haar toe.

'Ik hoop dat dit een groot misverstand is.' Zei Regina. 'Sorry, wat?' Verbaasd keek Emma haar aan. 'Je bent ineens terug in zijn leven. Je hebt tien jaar geleden een beslissing gemaakt en afgelopen jaren heb je weet ik veel wat gedaan terwijl ik elke dag met liefde voor Henry zorg. Jij hebt hem dan wel weggeven maar hij is mijn zoon.' Riep Regina luidt. 'Het was niet..'

'Nee. Jij houd je mond dicht. Weet je wat een gesloten adoptie is? Daar heb je om gevraagd, Emma Swan. Je hebt geen recht op Henry en niks gaat dat veranderen. Dus ik verzoek je om in je auto te stappen en Storybrooke per direct te verlaten, want als je dat niet doet dan zal ik je leven verpesten al is dat het laatste wat ik doe.'

'Fijne dag nog, Miss Swan.' Regina keek haar fel aan maar Emma verblikte of verbloosde niet. Zonder nog wat te zeggen draaide Regina om en ze liep weg. Achter haar knalde ze de voordeur dicht en verbaasd bleef Emma achter. Die vrouw had erg veel problemen en dit dreigement gaf Emma extra veel motivatie om in Storybrooke te blijven.

Emma liep terug naar haar auto en ging zitten. Voordat ze de motor startte keek ze nog eventjes naar haar mobiel en ze zag dat ze heel veel gemiste oproepen had van Killian. Snel stuurde ze hem een berichtje dat alles oké met haar was en daarna stopte ze haar mobiel weer weg. Ze wou Killian niet teveel lastig vallen met haar problemen. Hij hielp haar al zo goed met haar zoektocht naar der ouders dat ze het niet kon maken om ook hiermee bij hem op de deur te kloppen.

Emma startte de motor en ze reed richting het eetcafé van Granny's om een tosti te halen. Ze parkeerde haar auto voor de deur en liep het eetcafé binnen.

Het was klokslag twaalf uur en het was erg druk bij Granny's. Granny en Ruby hadden het erg druk en waren volop aan het serveren en bestellingen aan het afnemen. Ruby was de kleindochter van Granny en werkte als serveerster en het cafeetje van haar oma.

'Hey Ruby, mag ik een tosti alsjeblieft?' Emma liep naar de bar en ging op een kruk zitten. 'Natuurlijk. Dat word dan 2,50 alsjeblieft.' Glimlachte Ruby vriendelijk. Emma gaf haar het geld en Ruby liep naar de keuken om de bestelling door te geven.

Ondertussen wachtte Emma geduldig op haar tosti en pakte ze haar mobieltje erbij en keek wat rond op haar Instagram en beantwoordde een aantal appjes van haar werk. Ze had de rest van de week vrij genomen om in Storybrooke te blijven voor Henry.

'Asjeblieft je tosti.' Ruby zette twee tosti's op tafel voor Emma haar neus neer. 'Dankjewel.' Bedankte Emma haar. Emma pakte een tosti van haar bord en ze nam er een hap uit. De heerlijke smaak van haar kaas tosti proefde ze in haar mond en ze genoot met volle tuigen van haar tosti.

'Hi Emma!' Emma draaide zich een kwartslag om en naast haar was Mary-Margaret gaan zitten. 'Hey!' Begroette Emma Henry's lerares. 'En? Heb je Henry nog gevonden?' Vroeg Mary-Margaret nieuwsgierig. Emma knikte. 'Hij was inderdaad bij de speeltuin.'

'Dat dacht ik al. Henry komt daar graag.' Glimlachte Mary-Margaret. 'Moet jij trouwens nu niet op school zijn?' Vroeg Emma verbaasd. 'Nee. De kinderen hebben vandaag maar tot kwart voor twaalf les.' Legde Mary-Margaret uit. 'Oh vandaar. Ik had trouwens nog wel een vraagje.'

'Vertel.' Nieuwsgierig keek Mary-Margaret Emma aan. 'Is Regina altijd zo bot?' Vroeg Emma. Mary-Margaret knikte. 'Waarom vraag je dat?' Vroeg ze.

'Toen ik Henry net thuisbracht maakte ze mij heel duidelijk dat Henry haar zoon is en dat ik hem met rust moet laten.' Vertelde Emma. 'En nu? Ben je van plan om terug naar New York te gaan?' Vragend keek Mary-Margaret aan.

'Ik heb Henry beloofd om één week hier te blijven voor hem, maar Regina haar dreigementen geven mij alleen maar meer motivatie om te blijven.' Bekende Emma. 'Misschien moet je dat wel doen. Ik denk dat jij een van de weinige bent die Regina aankan.' Zei Mary-Margaret. 'Wat bedoel je?'

'Regina is hier al zolang de burgemeester. Iedereen gehoorzaamt haar en is een beetje bang voor haar. Storybrooke is erg afgelegen dus mensen van buitenaf komen hier ook niet snel. Misschien veranderen hier wel dingen door jou komst.' Zei Mary-Margaret.

'Veranderen? Heb je Regina gezien. Die vrouw is niet goed hoor.' Zei Emma eigenwijs. Mary-Margaret glimlachte. 'Ieder mens kan veranderen, Emma. Zolang je er maar zelf in geloofd.'