Beautiful Mistake With The Lunatic (SELF-PUBLISHED UNDER FECUNDITY)🔞

BMWTL-33

Naalipungatan ang binata sa mga kaluskos sa kanyang opisina.

Dumilat ako at napahawak sa aking ulo.

Fuck this hang over!!

Nakatulog pala ako sa sofa dahil sa kalasingan.

"Mabuti naman at gising ka na Reeve" aning boses ng ina kaya agad akong napadilat.

"What are you doing here mom?!"nagtataka kong tanong.

"Tumawag ang sekretarya mo at  narinig ka raw niyang sumisigaw at nagbabasag ng kung ano ano dito sa opisina mo, anong problema?" mahabang litanya ng ina.

"Nothing mom" sagot ko. Ayokong malaman ng aking ina kung gaano ako kagago. Ayaw kong malaman niya na dahil sa akin kaya humantong sa ganuong sitwasyon ang babaeng mahal na mahal ko. Ayaw kong malaman niya kung gaano ako kaduwag.

Hindi na nasundan pa ang tanong ng ina. Dahil alam kong kahit anong pilit nito kapag sinabi kong "nothing" ay hindi na ito magpupumilit umusisa.

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Mrs. Montenegro habang nakatitig sa anak. Alam niyang may problema ito. Ngunit madalas ay sinasarili na lamang.

"Sana hindi ganun kalala ang problema niya" bulong niya sa sarili habang malungkot na nakatingin sa anak na ang mukha at naglalarawan ng bigat ng pinagdadaanan, bakas pa ang pag iyak dahil sa mugtong mga mata.

"Okay, fix yourself now son. Uuwi ka na muna at magpahinga ka muna at irelax ang sarili. I'll drive you home".

Hindi na nagprotesta ang binata. Gusto ko ring magpahinga muna. Tumakas sa lahat ng guilt and pain na halos ikawala ko na sa katinuan.

Gago ka kasi, Reeve!

Kinuha ko na lamang n ang coat at ang cellphone na naibato ko kanina at nauna ng lumabas ng opisina at naghabilin ng mga importanteng bagay sa sekretarya.

"Let's go mom" aya ko na sa ina.

Habang nasa biyahe ay tumunog ang aking cellphone.

Tumingin muna ako sa ina na kasalukuyang nagmamaneho, bago sinagot ang tawag.

"Hello? Any update?" tanong ko sa kausap.

"Mr. Montenegro, gaya po ng nasabi ko kanina ginawa na po namin lahat ng imbestigasyon....

"Just tell me kung patay ba o buhay!!! Huwag ng magpaligoy ligoy, you bastard!!" pasigaw kong putol sa sinasabi ng kausap.

Andami daming satsat!  Patay o buhay lang naman ang isasagot!

"Mr Montenegro, hindi po namin makumpirma kung kabilang ba siya sa nasawi dahil hindi namin mahanap ang katawan niya, pero sa huling kuha po ng CCTV ay anduon po siya sa bus station" mahabang paliwanag ng imbestigador.

Napahilot si Reeve sa sentido.

"Okay, okay, ipagpatuloy niyo ang pangangalap ng mga impormasyon. Dodoblehin ko ang bayad kapag magawa ninyo ng mas mabilis" at agad pinatay ang tawag.

Nakaramdam ako ng kaunting pag asa na maaring buhay pa ang dalaga.

Pagdating sa bahay ng magulang ay agad akong umakyat sa kwarto at naligo.

Pagkatapos ay naupo sa kama.
Nakatitig lang sa kawalan.

Muling kinuha ang cellphone at walang kurap na tinitigan ang stolen photo ng dalaga na ginawa kong wall paper.

"Kapag totoo ngang buhay ka baby" parang baliw kong kausap sa larawan ng dalaga.

"Hinding hindi na kita pakakawalan pa. I am so sorry for all the pain I caused you. Sobrang mahal na mahal kita, baby" at nakatulog akong may mga luha sa mata.

Luha ng panghihinayang.

Luha ng pagsisisi.

Luha ng pagmamahal.

09-12-2020
08:48
Muscat,Oman