I Am Me When I'm With You (COMPLETED)

Kabanata 39

Ang buhay ng tao ay hindi natin kontrolado. May matagal nabubuhay, mayroon din namang mabilis. Ang mga alaala na lamang ang tanging maiiwan nila sa atin. Gustuhin man natin o hindi, kung tadhana na nilang umalis wala tayong magagawa. Sobrang sakit man kailangan nating tanggapin.

Ang pagkamatay ng mga mahal natin sa buhay ay nagdudulot ng pagbabago sa buong pagkatao natin. We sometimes be better but sometimes we became worse. We tend to do unexpected things and that is our way to cope up with the pain of our loss.
This time, I don't want it to happen to him. I don't want him to be like me.

Nandito pa rin kami sa garden at hindi ko alam kung gaano pa kami katagal rito. Nakaupo na ako ngayon habang nasa balikat ko ang ulo ni Zane. Hindi ko siya pinilit na magsalita kaya nananaig ang katahimikan ngayon.

Gusto ko mang makita kung nasaan si Tito ngayon, mas mabuti kung nasa tabi ako ni Zane.

"He smiled."

Dahan dahan akong lumingon dahil sa sinabi niya. Nanatili lamang siyang nakatulala sa kawalan at muli'y may namumuo na namang luha sa mata niya. Kinagat ko ang labi ko saka ko pnahid ang luha niya.

"He smiled despite of everything. I thought that that smile means he will fight. I thought he's saying that he'll win against his disease. I never thought that it means the end. He gave up. He's tired."

Honestly, I don't know what to say. And even if I know, I won't. This is what he needs. Someone who'll just listen and stay by his side. And no one would do that but me. It should be me.

"Remember yesterday? I'm not that worried when I left your house. It's because I'm sure that my father can make it. He's strong, brave, and a powerful man. He's my idol and my inspiration. I grew up looking so high of him. He's just so great for me. He deserved whatever he is now. His success, his power, and the love."

Hinaplos ko ang buhok niya. "That's why he's given a son like you."

"You think he's happy now?"

I nodded. "More than happy." Cause I know Mama and Papa is happy for me too. They left me with the truth. They are happy that I'm with my real father now. That I'm safe.

"Why does it h-hurts?" He said. "Even I know he's happy, I'm still hurting."

Tama. Kahit malaman nating masaya sila sa nangyari at kung nasaan man sila, hindi mawawala ang sakit sa puso natin. Sobrang sakit na maiwan. Kahit lumipas man ang mga panahon, mananatili ang sakit sa puso natin. Pero makakayanan nating mabuhay sa sakit depende kung paano natin haharapin iyon. Nasa atin ang sagot.

Hindi na ako sumagot at nanahimik na rin siya. Hinawakan ko na lamang ang kamay niya at hinaplos iyon.

Ilang minuto ang lumipas at nagulat ako nang tumayo siya. "Let's go. Let's see father and mother."

Umawang ang labi ko. Namumugto pa ang mata niya at alam kong luluha lang siya kapag nakita niya ang Mommy at Daddy niya.

Nakita niya ang pag-aalangan sa mata ko kaya pilit siyang ngumiti. "It's alright. You wouldn't leave me, would you?" Inilahad niya ang palad niya sa harap ko.

Walang pag-iisip na tinanggap ko yun. "I won't."

Namalayan ko na lamang na nasa harap kami ng morgue. Matagal kaming nakatayo lamang roon at hindi pa kami kikilos kung hindi pa lumabas si Tita Juliana. Nagulat pa siya ng makita ako pero hindi niya ako pinagtuunan ng pansin at kay Zane tumitig. Kitang kita sa mukha ni Tita ang pagod. Kalat rin ang make up niya dahil sa pag-iyak. Namumula ang ilong niya at may panibagong luha na naman roon ng tumingin siya sa anak niya.

"Z-zane," tawag niya sa basag na boses. "Anak. S-sabihin mo naman sa mga doctor na... na nagkakamali lang sila. Buhay pa ang Daddy mo. Nangako siya sakin na hindi niya ako iiwan. Nagkakamali ang mga doctor anak. H-hindi babaliin ng Daddy mo ang pangako niya sakin." Hinawakan niya ang braso ni Zane. "Sige na. Kausapin mo sila. Ibalik nila sa kwarto si Brent dahil buhay pa siya. Hindi siya dapat narito a-anak. Please."