Trying to be brave

20.

      To było głupie.
     
      Uciekali z domu. Bez pieniędzy. Bez rodziców. Bez planów.
     
      Tylko oni, samochód Scotta i droga bez końca.
     
      
      — Zatrzymaj się! - krzyknął Vincent.
     
      Chłopak wysiadł z auta i prawie pobiegł w stronę sklepu przy stacji. Koledzy spojrzeli na siebie, jakby uważali Vincenta za idiotę.
     
      Cóż, mieli rację.
     
      — Oby miał ważny powód, bo przysięgam na nerkę babci, że go uderzę. - powiedział niezadowolony James.
     
      Scott zaśmiał się cicho. Wiedział, że przyjaciel był zdolny do wszystkiego.
      
      Słońce dopiero wschodziło. Mimo wczesnej godziny było ciepło. Chłopcy postanowili przejść się kawałek. Scott zatankował wóz i płacąc zgarnął wesołego Vincenta. Idąc w stronę samochodu uderzył go lekko w tył głowy.
     
      James uśmiechnął się na ten widok.
     
      — Dłużej się nie dało? - zapytał.
     
      — Mogłoby się dłużej zejść, gdybym nie przerwał im randki. - chłopak wskazał na kolegę obok a następnie na sklep.
      
      — A jeśli to była miłość mojego życia? - oburzył się Vincent.
     
      — Miłość Twojego życia stoi przed Tobą, przyjacielu. - Scott wskazał na siebie i uśmiechnął się szeroko.
     
      James pomyślał, że to właśnie takich przyjaciół szukał przez całe życie. A teraz śmiali się razem, jakby wcale nie zostawili rodziców kilkadziesiąt kilometrów stąd. Zastanawiał się, co zrobi jego mama gdy zobaczy puste łóżko.
     
      Cholera, nawet nie zostawił żadnej kartki.
     
      — Nie myśl o niej. - zwrócił się do niego Scott.
     
      On zawsze wiedział.
     
      Przyjaźnili się od zawsze i Scott od zawsze wiedział, kiedy James kłamie, i kiedy tęskni. Wiedział o nim wszystko.
     
      — Nie myślę. - westchnął cicho James.
     
      Wzrok przyjaciela aż krzyczał: "Wiem, że kłamiesz. Zawsze wiem. " I James poczuł wyrzuty sumienia.
 

   

***
Cześć kochani!
Co myślicie o dzisiejszym opowiadaniu? Dajcie znać w komentarzach.

nonamegirl_02