YALANCI PRENSES

23

Yaptığım şeyin farkındalığı, Dessiara'nın kemiklerinin kırılma sesini duyduğumda zihnimde yankılanmaya başladı. Onu öldürmüştüm. Bunu Artanis'i korumak için yapmıştım fakat yine de affedilemez bir şeydi. Kral affetmezdi. Artanis affetmezdi. Bu geri dönüşü olmayan büyük bir hataydı ve hemen şimdi kaçmazsam Dessiara'nın yanına gidecektim.

Kalbim hızla atarken koşarak balkondan çıktım ama kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum. Gölgelere karışıp saraydan uzaklaştığımda bağırışlar başlamıştı. Bildiğim en iyi şeyi yapıp kimseye fark edilmeden oradan uzaklaştım. Bahçeye çıktığımda kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Aerr'in korkunç kokusu dört bir yanımı sarmıştı sanki. Her yer kan kokuyordu. Korkuyordum. Elimi kalbime bastırarak sakinleşmeye çalıştığımda biri yanıma geldi. Bitmişti işte. Yakalanmıştım. Beni öldüreceklerdi.

"Ranewen, sen iyi misin?" sesin sahibi Artanis'ti. Yanında kendimi güvende hissedebildiğim tek insan. Kollarımı onun boynuna dolamak için beklemedim. Artanis bana sarılmadan önce uzun bir süre duraksadı ama yine de bana sarıldı. "Neyin var, kardeşlerin yüzünden mi?" Kalbim delicesine çarpıyordu ama ona söyleyemezdim. Artanis onu korumaya çalıştığımı bilse bile, beni cezalandırırdı, bunu biliyordum. Onun adalet duygusu hayatından ve her şeyden değerliydi.

"Dessiara... balkondan düşmüş. Ben bahçede gezerken gördüm... O kendini mi attı? Ona ne oldu..." Artanis bana hızla sarıldığında ağlamaya başladım. Dessiara için değildi göz yaşlarım. Kendim içindi. Artanis içindi. Öldürmek zorunda olduğum ama içten içe derin bir sevgi hissettiğim prensim içindi. Bana güvenmeyen nişanlım içindi. Bir daha göremeyeceğim kardeşlerim içindi. Dostluğunu hak etmediğim Lit içindi. Çocuk yaşta bir çocuğa gebe kalan Helina içindi. Asla yaşayamayacağım güzel bir hayat içindi.

Artanis beni bıraktı, elimi tuttu ve Dessiara'nın olduğu yere adeta koşarcasına gittik. Büyük bir kalabalık buraya toplanmıştı. Artanis ve ben Dessiara'ya yaklaştığımızda ağlama sesleri duydum. Kızın siyah saçları çimlere yayılmış, bir kan gölünün ortasında uyuyor gibiydi. Gözleri açıktı ve yukarı bakıyordu. Onu böyle görmek midemi bulandırdı ama bir ceset gördüğümde kusmamayı öğrenmiştim. Artanis askerlerine işaret verdiğinde askerler kızın cesedini yerden kaldırdılar. Kalabalığın arasından Daenor bize geldi. Saçları dağılmıştı ve gözleri fal taşı gibi açıktı. Artanis elimi bıraktı ve Daenor'un yanına gidip kardeşinin yakalarını kavradı.

"Neredeydin? Nişanlın balkondan düştüğünde neredeydin?" Daenor ağabeyinin bu tepkisine o kadar şaşırmış görünüyordu ki, bir süre hiçbir şey söyleyemedi. "Ben... onu arıyordum. Biliyorsun." Daha önce Daenor'un hiç bu kadar şaşırdığını görmemiştim. "Onun yanında olman gerekiyordu, başkaları ile düşüp kalkan kadınlarla değil." Mys Elldar Artanis'in bu sözüyle kıpkırmızı oldu ve koşarak bahçeyi terk etti ama Daenor ağabeyinin bu sözlerine tepki bile vermedi. "İşe yaramazın tekisin." dedi Artanis ve Daenor'un yakalarını bıraktı. Daenor ellerini yumruk yaptı ama konuşmadı. Öfkesinin onu sardığını gördüm ama konuşmadı. Konuşursa bunun bir felaket olacağını biliyordum.

"Herkes içeri dönsün!" diye bağırdı Artanis, beni yerimden sıçratacak kadar kuvvetli bir sesle. "Dessiara'ya ne olduğu ortaya çıkana kadar kimse odasından dahi çıkmayacak!" Daenor ağabeyine bir adım attı. "Herkesi suçlayamazsın. Belki de bu hayatı kendi sonlandırmıştır." Artanis ona döndüğünde çenesini sıkıyordu. "O halde suçlu sen olursun. Tek yapman gereken bir kadını sevmek, ya da ona saygı duymak. Hayatına giren bütün kadınların ölmesi neyi açıklıyor? Senin ne kadar aşağılık bir adam olduğunu." Artanis'in suçlaması Daenor'un öfkesini tırmandırdı. İki kardeş aynı boydaydılar ve Daenor Artanis'in çenesine sert bir yumruk attı. Artanis gerilediğinde iki asker Daenor'u kollarından tuttu ve diz çöktürdüler. O an bir prens değil de, Tahıl Günü'nde bölge lorduna eksik mal sunan bir adama benziyordu. "Prensi odasına götürün, yarın başkente dönecek. Lucalinda ile birlikte."