His Precious One

Kabanata 30

Kabanata 30

Gabi na nang makauwi kami ni Vynx, ang saya ng araw na ito pero pagkauwi ko ay parang sinampal ako ng katotohanan.

Aalis na ako bukas, papuntang Amerika para magpagamot.

Bigla niyang naalala ang usapan nila ng Mama niya noong binisita ako nito sa hospital.

"Natania Aditi, I've made up my mind and we're going to US. Mas high-tech ang mga gamit doon at mas mamomonitor ka ng maayos!" Lumamlam ang mga mata nito at tinitigan ako ng maririin. "Anak, I want the best for you. Kung mauubos ang pera natin para sa mga surgery mo, uubosin ko! Kaya kong magdoble-kayod.."

Napamulagat ako sa mga katagang binitawan nito, "Ma... no.." Gulat na saad ko, naiiyak na.

"Anak, just please. Just this one. Pagbigyan mo naman si Mama. Lagi kitang pinagbibigyan kasi ayokong sumama ang loob mo. Pero, please! Anak.." My heart is aching at the sight of my Mother begging me to get treated.

Umiwas ako ng tingin, "Ayokong iwan si Vynx, Ma..." Tuluyan ng tumulo ang mga luha ko.

"Then tell him! Tell his you need this! Make him understand because I know he will, anak."

"I don't want to. I don't want to cage him in a relationship na ganito. I'm n-not that selfish, ma. Kakayanin ko nalang na hindi siya kasama sa mga araw na kailangan ko siya. Ayokong makita yung sakit at awa sa mga mata habang tinitignan ako. I feel like a b-burden." Napahagulgol ako.

Agad akong dinaluhan ni Mama at niyakap saka pinatahan.

Tumingin ako sakanya. "Give me a week, Ma.. I still want to be with him, after a week, I promise sasama ako sa'yo papuntang Amerika, magpapagaling ako..."

And today is the last day of that one week, alas diyez ng gabi ang flight namin bukas ng gabi so I still have time to see Vynx and..and break up with him...

Nakatunganga lang ako habang nakatingin sa maleta ko na nakahanda na habang ako ay parang walang buhay na nakahiga sa kama.

Tumunog ang cellphone ko, dahilan para mapatingin ako doon. Pinunasan ko ang bakas ng luha sa aking pisngi saka inabot ang cellphone.

Vynx Sandejas (vynxsand) tagged you in a post.

Napangiti ako at masayang binuksan iyon.

Ang ngiting iyon ay unti unting nawala, nangilid ang luha ko pagkakita 'non.

That photo was taken kanina lang. It was a silhouette photo of me habang nakatalikod at pinapanood ang sunset tapos the second picture was us, it is a selfie na nakakunot ang noo ko habang nakatingin sakanya at siya naman ay nakangiti sa camera.

Tuluyan nang nalaglagan ang luha ko pagkabasa ng caption.

To more sunsets with you.

Oh, how I wish for that to happen too.

Pinatay ko ang cellphone ko at nilagay 'yon sa dibdib ko at tahimik na umiyak. I grabbed my camera na binigay niya on my nightstand then looked at our photos there.

And I coudn't help but to smile, remembering our funny and memorable memories at the same time cry, thinking that this may won't happen again.

At hindi ko namalayan na nakatulugan ko na pala ang pag-iyak.

Nagising ako nang maaga, siguro dahil sa kaba? Balak kong kausapin si Vynx ngayon.

I checked my phone and sa his messages.

From: Vynx 🦍

Hey! Good morning!

From: Vynx 🦍