His Precious One

Kabanata 31

Kabanata 31

'To more sunset with you'

Nakatulala ako habang nakatingin sa cellphone ko, here I am, pathetically stalking his account, again. I sighed.

There's only 2 photos left in his wall, that sunset photo and a picture of him with his Mom on his graduation and that's years ago.

I don't even know if he still uses this account, pero isang katanungan para saakin kung bakit hindi niya dinelete ang letrato 'kong iyon pagkatapos ng ginawa ko sakanya? And that fact is enough to give me hopes that maybe, just maybe, there is still a chance.

Kasi ako? Siya parin eh.

Taon na ang lumipas, the journey is definitely very hard.

Years of recovery, I can say that I am way way feeling better now.

As long as I maintain my healthy lifestyle, avoid stress, I am so fine. My heart might have recovered from that disease but why can't I seem to recover from that person from seven years ago. I am still deeply inlove with him.

"Hoy, babaeng chararat! Kapag wala kang dalang chocolate pag-uwi, hindi kita papapasukin sa bahay niyo!" I was puled out of my reverie when I heard Edsel's voice. I rolled my eyes.

Natawa nalang ako sa sinasabi ni Edsel. "Oo na, oo na. Just surprise me pag-uwi ko, okay?" Tumawa ako.

"Gaga!" Tapos ay binabaan na ako nito ng tawag.

Yes, yes, that's right. Uuwi na akong Pilipinas finally after seven years.

Pagkatapos ng operasiyon ko at pagpapahinga ng isang taon, ipinagpatuloy ko ang pag-aaral ko ng psychology pagkatapos non ay nag-aral ulit ako ng education.

And now, I'm now a pre-school teacher sa isang international school dito sa US.

I can also apply what I've learned in psychology and use it while talking to my class kaya naman malaki ang naitulong ng pag-aaral ko ng psychology sa pinili ko paring track ng trabaho sa huli.

I don't know what took me 7 years bago umuwi ng Pinas. Dahil ang dapat naman talaga ay uuwi na ako kapag nakarecover na ako sa operation ko. Lagi kong dinadahilan ang pag-aaral ko para mag-stay dito pero alam kong hindi ko maloloko ang sarili ko.

It's because of him... I'm not yet ready to face him.

I admit, may kasalanan ako pero hindi ko lang talaga mawari kung kakayanin ko bang harapin siya at makitang masaya na siya, baka nga't ngayo'y may pamilya na. Tila'y tinubuan din ako ng hiya sa ginawa ko sakaniya, sa hindi pagtiwala sa kanya, sa pagsisinungaling...

Wala ako sa Pilipinas kaya't hindi ko na alam kung anong nangyayari doon ngayon.

Sa pamamalagi dito sa ibang bansa, mas nagmature ako. At ngayon, nakapagdesisyon na akong kalimutan ang mga nakita ko bago ako umalis ng Pilipinas seven years ago at balikan siya.

Kung may babalikan nga ba ako?

Napakadaming what if's sa utak ko. What if wala na akong babalikan? What if sila na pala ni Kriz? What if may pamilya na siya ngayon? What if sinabi ko sakanya ang kalagayan ko noon? What if hindi ako nakipaghiwalay, kami pa rin ba hanggang ngayon, kung oo, may sariling pamilya na din siguro kami sa ngayon.

Bumuntong hininga ako at winaksi ang mga isipin na iyon.

I don't wanna live with 'what if's'. If ever may pamilya na siya sa ngayon. As long as he is happy, I'll let him go, even if it hurts. Because that is all I want, I want the best for him. I want him happy. And if letting him go will make hin happy, I'll do it in a heartbeat.