Fasenix Serisi 2 - VANORA

⚚ Garnet 2

 Alıntı ve paylaşımlar için instagram sayfası: fasenix_series

 Bakışlarım, parmaklarımın arasındaki bilekliğe kenetlenmiş, kan kırmızısı garnet taşlarının arasındaki kahverengi-sarı taş, bana Kai'nin gözlerini anımsatmıştı. Herkes ondan bu kadar kolay vazgeçerken neden hâlâ benim düşüncelerimi ele geçirebiliyor, her gün bana kendini hatırlatabiliyordu? Avernus'ta geçirdiğim onca yıla ait anılarım bulanıkken onunla yaşadığım kısa anların hepsini çok net hatırlıyordum. Özellikle de onu ilk görüşüm ve tanıştığımız anı... Ellerimizin üzerine düşen ilk yağmur damlasının tenimde yarattığı ürpertiyi aynı şiddette hissedebiliyor olmak beni korkutuyordu.

 Arion'a karşı içimde oluşan kızgınlığa engel olamıyordum; dostundan nasıl vazgeçebilirdin ki? İster istemez Rea aklıma gelmişti. Bir çift ateşten kanat, onunla kardeş gibi yetişmiş olduğum gerçeğini değiştiremezdi. Ondan vazgeçmemin, onun karşısında yer almamın olanağı yoktu. Onu bir daha göremeyebilirdim ama asla onun düşmanı olmayacaktım.

 Islak yüzümden yaşlar süzülürken, Arion'un yaptığı gibi Kai'den vazgeçmek isteyip istemediğimi kendime sormaya başlamıştım. Gerçekten de beni tekrar Vanora'dan koparmalarının bir yolu varsa, Avernus'ta karşılaşacağım kişiden vazgeçmediğim için çok canım yanabilirdi.

 Kendi güçsüzlüğümü bir kez daha idrak ederken soğuktan titremeye başlamış dudaklarımın arasından yalnızca "Saçmalık" kelimesi süzüldü. Gözlerimi kırparak biriken tüm yaşların yanaklarımdan süzülmesine izin verdiğimde şelâlenin arkasından yükselen ışıma, yukarıdan akan sularla kırılarak tüm yüzeyi parlatmaya başladı.

 Gözlerimi alan parıltı ve ışımadan uzaklaşma çabasıyla apar topar sudan çıktım. Neler olduğunu anlamak için arkama tekrar bakmak istemiştim ancak o anda beni engelleyen şey, Valdon Cy Vaughn'un Orea'ya kenetlenmiş bakışları ve kaskatı kesilmiş vücudu oldu.

 Onun varlığını fark eder etmez bilekliği sıkıca kavramış ve onun bir sonraki adımına odaklanmıştım. Suda kırılan ışıklar, üzerinde bulunduğumuz çimlere yansıdığında, Cy, ürkütücü bir sakinlikle başını olduğum yöne doğru çevirdi. Sırtından yukarı süzülen sular, bir çift devasa sudan kanadı oluştururken çevik hareketlerle öne atılarak ayaklarımı yerden kesti. Şelâlenin arkasında gizlenen mağaraya yöneldiğini görünce ondan kurtulmak istedim fakat Valdon Cy'ın parmakları, adeta çivi gibi omzuma ve dizlerimin altından kavradığı bacaklarıma saplanmıştı. Geçerken iki yana sıyrılan suyun ardında gizlediği manzara onu şok etmişe benziyordu. Beni yere indirirken gözleri hâlâ daha mağaranın farklı yerlerinden kendini gösteren kristallerin üzerindeydi.

 Bana oldukça uzun gelen birkaç dakikanın ardından omuzlarındaki gerginliğin çekildiğini gördüm. Bakışları aydınlanmış, dudaklarından dökülen ilk cümle, "Demek bu yüzdendi." olmuştu.

 Hemen ardından bakışlarımı yakalayan derin mavilikteki gözler yüzünden birkaç adım geriledim. Göz altlarında yer etmiş morluklar, uykusuzluğunu ele veriyordu. Son karşılaşmamızı hatırlayarak sessiz kalmayı tercih ettim.

Kristaller ışımaya devam ederken bana yaklaşarak parmaklarımın ucundaki bilekliği kavradıktan sonra elimden sıyırıp aldı. İnceler gibi yaptığı bilekliğin aslında kime ait olduğunu çoktan anlamış gibiydi.

-Çember üyesi olarak yanlış arkadaşlıklar peşinde koşması uygunsuzdu. Neden vazgeçmesi gerektiği hakkında doğru bir karara varmasına sevindim.

-Arion'un senin doğrularınla ilgilenmediğine eminim. Üstelik bazı şeylerden vazgeçmek için anıları suya fırlatmaktan fazlasını yapmak gerekir.