•Believe• {Drarry}•

.32.

Do tej pory wszystko było cudownie. Historia magii, która była nudna jak zawsze, transmutacja, na której mam tyle zaległości, że nie jestem pewny czy kiedykolwiek dam radę to nadrobić, a teraz?
Teraz przyszedł czas na eliksiry. Lepiej być nie mogło. Jestem w stu procentach pewny, że Snape wykorzysta, to że kompletnie nic nie umiem, bo moje zaległości są porównywalne do eee nie wiem czego, ale są olbrzymie i postanowi zapytać mnie z niestworzonych rzeczy, o których nie będę miał zielonego pojęcia. Szykuje się niezwykły czas.

Wszedłem do klasy jako jeden z ostatnich i ze zdziwieniem zauważyłem, że Zabini'ego nie ma. Ciekawe co mu się stało. Nie żebym liczył na jakąś pomoc z jego strony, ale zawsze tak jakoś raźniej mieć ktoś obok, gdy jesteś pogrążamy przez nauczyciela. Tsa... Nawet jeśli jest to ślizgon.

Chwilę potem do sali wszedł nietoperz i wszystko się zaczęło.

- Potter - wysyczał - tylko pojawiłeś się w tej klasie i już czuć radość w powietrzu. Wszyscy niezwykle tęskniliśmy. - mógłbym przysiąść, że niemalże sarkastycznie się uśmiechnął. - Przechodzimy do zajęć, otwórzcie książki na 184 i przeczytajcie temat. Potem wykorzystując wskazówki, które napisałem na tablicy przygotujcie eliksir ze strony 186. Powo-dzenia - wysyczał na koniec i zarzucił peleryną. Czekam aż nauczy się latać. - Malfoy, uspokój się. - westchnął i usiadł za biurkiem.

Wszystko szło jak po maśle. To znaczy tak sądzę. Na razie nic nie wybuchło mi w twarz, więc uznaje to za sukces. Po kolei dodawałem składniki, odpowiednio pokrojone, tak jak czytałem w tym zeszycie od ślizgona. Aż dziwne, że naprawdę na coś się to przyda.
Myślę, że dalej bawiłbym się świetnie mieszając miksturę w kociołku, gdyby nie nagłe, rozchodzące się w moim ciele uczucie. O nie.

Draco's pov.

Byłem w trakcie tłumaczenia Longbottom'owi, jak bardzo schrzani nasze zadanie, jeśli nie będzie robił tego, co mówię, gdy Potter przebiegł przez całą klasę i opuścił ją szybciej niż zdążyłem powiedzieć quidditch. Ciekawe co-

- Malfoy - warknął Snape - idź za nim.

- Co? A niby czemu ja?

- Już! - przewróciłem oczami i wstałem z miejsca.

- Nie zepsuj tego,  Longbottom.

- Jeszcze trochę i ten dzieciak wyślę mnie do Munga. Miało być na odwrót. - mogę przysiądz, że słyszałem jak Snape mamrocze pod nosem.

Opuściłem salę. Gdzie on mógł pobiec? Z jego miny nie dało wyczytać się nic dobrego. Dobra, sprawdźmy po kolei. Zaczniemy od łazienki. Złapałem za klamkę i po chwili zawahania, popchnąłem drzwi.

- Potter? Jesteś tu? - po kolei pchałem każde drzwi, sprawdzając czy nie ma go w jednej z kabin, nucąc pod nosem wymyśloną przed chwilą melodię.Już myślałem, że nikogo tu nie znajdę, gdy jedne, ostatnie nie ustąpiły. - Potter? Potter, to ty? - spytałem, ale odpowiedziała mi cisza, po jakimś czasie przerwana pociągnięciem nosem. No tak. - Co się dzieje Potter, czemu wybiegłeś?

- Idź stąd, Malfoy. Co ty tu w ogóle robisz? - usłyszałem przytłumiony, prawdopodobnie rękawem, drżący głos.

- Przysłał mnie Snape, mam sprawdzić co się stało. Byłbyś łaskaw mi powiedzieć? - ponownie cisza. - Spokojnie. Wdech, wydech. - dodałem, gdy usłyszałem, że zaraz się zapowietrzy.

- Ja - przerwał, na co głośno wciągałem i wypuściłem powietrze, żeby mu pomóc. Jeśli chce się czegoś dowiedzieć, muszę coś zrobić. - Ja już nie dam rady - jego głos drżał coraz mocniej - nie dam rady udawać, że wszystko jest idealnie - zaśmiał się bezsilnie, jednak w tym śmiechu nie było nawet krzty radości. - Proszę cię, doskonale widziałeś, co próbowałem ostatnio zrobić. - usłyszałem dźwięk. Musiał oprzeć się o drzwi kabiny, więc zrobiłem to samo, opierając na niej głowę. Przerwał na chwilę, więc dałem mu czas. Nie często zdarza się sytuacja jak ta, nie mam zamiaru tego popsuć.