Τα χρώματα του έρωτα

Ψυχές και Σώματα

Το βράδυ πηγαίνουμε στην πλατεία του χωριού με το αυτοκίνητο του Άγγελου. Σε όλη την διαδρομή δεν έχω πάρει τα μάτια μου από πάνω του. Είναι πραγματικά κούκλος! Με το σκούρο γκρι σακάκι, και το μαύρο πουκάμισο. Το μόνο που με χαλάει είναι ότι το έχει πολύ κλειστό.

Παρκάρει ανάμεσα στα υπόλοιπα αυτοκίνητα και μετά το σβήνει
«είσαι έτοιμη;»
Ρωτάει καθώς στρέφει το βλέμμα του επάνω μου. Χαμογελάω
«ναι, αλλά...»
Κατσουφιάζει
«αλλά;»
Με ρωτάει και δαγκώνω το κάτω χείλος μου. Βρίσκομαι σε δίλημμα. Να το κάνω τώρα; η να μην το κάνω; Τι με ρωτάω; αφού πάντα του κεφαλιού μου κάνω. Απλώνω τα χέρια και ξεκουμπώνω τα υπόλοιπα δύο κουμπιά από το πουκάμισο του, αποκαλύπτοντας μερικές τρίχες από το στέρνο του
«σου πάει περισσότερο έτσι»
Λέω και χαμογελάει. Έπειτα απλώνει το χέρι και τραβάει το κοκαλάκι από τα μαλλιά μου, αφήνοντας τα ελεύθερα να κυματίζουν στους ώμους μου
«και σένα σου πάνε περισσότερο έτσι»
Αποκρίνεται έχοντας ένα στραβό, γοητευτικό χαμόγελο στα χείλη του. Έπειτα βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και περπατάμε μαζί ως το γλέντι, το οποίο γίνεται έξω. Χαμογελάω πλατιά καθώς βλέπω τους άγνωστους για εμένα ανθρώπους να χορεύουν μέσα στον κύκλο των τραπεζιών και να τραγουδάνε. Τα μικρά παιδιά τρέχουν γύρω γύρω, κάνοντας τον χώρο ακόμη πιο χαρούμενο με τα παιδικά τους γέλια. Ξαφνικά η μουσική σταματάει και τα βλέμματα όλων τους στρέφονται επάνω μας. Αρχίζω να αγχώνομαι. Στρέφω το κεφάλι και βλέπω τον Άγγελο να τους κοιτάζει όλους με ανέκφραστο ύφος. Όπως συνήθως!
«Άγγελε!»
Ακούω ξαφνικά μια αντρική φωνή να τον καλεί. Έπειτα βλέπω έναν ψηλό άντρα με μαύρα μαλλιά να μας πλησιάζει τρέχοντας
«καλώς ήρθατε»
Λέει απευθυνόμενος και στους δυο μας τώρα. Του χαμογελάω ευγενικά
«γειά σου θείε»
Θείε; Να πάρει!
«ελάτε, καθίστε κοντά μας. Μανωλιό, παίξε ένα πεντοζάλη!»
Λέει στην ορχήστρα και η μουσική ξανά ξεκινάει. Το μέρος είναι υπέροχο!
«ελάτε, καθίστε»
Συνεχίζει και ο Άγγελος τραβάει ευγενικά την καρέκλα για να καθίσω
«ευχαριστώ»
Μουρμουρίζω και μετά κάθεται δίπλα μου. Κοιτάζω τον κόσμο γύρω μας, ο οποίος μας κοιτάζει κάπως παράξενα. Ασυναίσθητα δένω τα δάχτυλα μου μεταξύ τους και τρίβω τους αντίχειρες μου νευρικά
«ρακί;»
Με ρωτάει ο θείος του Άγγελου, βγάζοντας με από τις σκέψεις μου. Σηκώνω το κεφάλι και του χαμογελάω
«ναι, ευχαριστώ»
Λέω βιαστικά ενώ μου γεμίζει το ποτήρι με ρακί. Στα Γιάννενα πίνουν πολύ τσίπουρο, αλλά συνήθως το πίνουμε με γλυκάνισο. Ελπίζω να μην με ζαλίσει
«μην το πιεις απότομα»
Με συμβουλεύει χαμηλόφωνα ο Άγγελος, κάνοντας με να χαχανίσω. Χαζεύω για μερικά λεπτά τους ανθρώπους που χορεύουν μπροστά μου, ώσπου ξαφνικά μου έρχεται μια παλιά ανάμνηση. Γυρίζω το κεφάλι για να κοιτάξω παιχνιδιάρικα τον Άγγελο
«τι;»
Ρωτάει ενώ μου χαμογελάει στραβά. Είναι τόσο γοητευτικός! Τέλος πάντων, στο θέμα μας
«κάποτε μου είχες πει ότι χορεύεις παραδοσιακούς χορούς»
Τον παρακολουθώ δαγκώνει το κάτω χείλος του, προσπαθώντας να πνίξει το γέλιο του. Αναδεύεται λίγο στην θέση του και έπειτα ξανά στρέφει το βλέμμα του επάνω μου
«θέλεις να με δεις να χορεύω;»
Ρωτάει και γνέφω με ενθουσιασμό. Με κοιτάζει για λίγο σκεπτικός, ώσπου τελικά σηκώνεται από την θέση του
«έλα μαζί μου»
Κατσουφιάζω καθώς ακούω το αίτημα του
«γιατί;»
«έλα μαζί μου που σου λέω»
Επιμένει με κεφάτο ύφος. Μου αρέσει αυτό! Σηκώνομαι από την θέση μου και τον ακολουθώ. Αρχίζω να χαχανίζω καθώς με οδηγεί προς στον κόσμο που χορεύει
«τι κάνουμε εδώ;»
«θα χορέψουμε μαζί»
Με σαστίζει η ανακοίνωση του
«ορίστε;»
Λέω και μου χαμογελάει πονηρά. Τον κοιτάζω για μερικά λεπτά και έπειτα στρέφω το βλέμμα μου στην ορχήστρα. Μου ήρθε μια ωραία ιδέα
«περίμενε εδώ»
Τον προστάζω και μετά πηγαίνω στον κύριο που παίζει λύρα. Του λέω ποιο τραγούδι θέλω και γνέφει καταφατικά. Έπειτα επιστρέφω στον Άγγελο
«τι του είπες;»
Με ρωτάει κάπως καχύποπτα. Ανασηκώνω αθώα τους ώμους μου ως απάντηση
«θα δεις»
Απαντάω και χαμογελάει στραβά. Περιμένουμε για μερικά λεπτά, ώσπου τελικά ακούγεται το τραγούδι που ζήτησα. Υπέροχα!
«σου το αφιερώνω»
Του ψιθυρίζω και μετά του κλείνω το μάτι. Μένει για μερικά λεπτά κοκαλωμένος, να με κοιτάζει έντονα με αυτό το σαγηνευτικό του βλέμμα. Ο κύριος που παίζει λύρα αρχίζει να τραγουδάει και εγώ σηκώνω τα χέρια μου στον αέρα. Προς έκπληξη μου ο Άγγελος πέφτει στα γόνατα του και αρχίζει να χτυπάει παλαμάκια, μαζί με τους υπόλοιπους γύρω μας. Τα βλέμματα μας μένουν ενωμένα καθώς χορεύω στον αργό ρυθμό της μουσικής. Τα μάτια του Άγγελου λάμπουν από περηφάνια ενώ ένα μικρό χαμόγελο χαράζεται στα χείλη του. Ο κόσμος σιγά σιγά αραιώνει, επιτρέποντας με να κινηθώ πιο εύκολα. Αρκετοί άντρες πέφτουν στα γόνατα και χτυπούν παλαμάκια, αλλά δεν μπορώ να τους παρατηρήσω, επειδή το δικό μου το βλέμμα είναι καρφωμένο στον άντρα που βρίσκεται γονατισμένος μπροστά μου. Επιτέλους το βλέμμα του φανερώνει τα συναισθήματα του, μου δείχνει όλα όσα κρύβει μέσα του, όλα όσα δεν τολμάει να μου πει. Παρατηρώ το χέρι του να αγγίζει απαλά το έδαφος, μετά το φέρνει στα χείλη του και φιλάει την παλάμη του. Αυτό κάνει την καρδιά μου να λιώσει. Είναι σαν να μου δείχνει ότι λατρεύει ακόμη και το χώμα που πατάω. Αυτό ήταν πραγματικά ρομαντικό. Ο άντρας τραγουδά: αυτός ο άνθρωπος θα σε καταδιώκει, σαν ενοχή που δεν ξεπλήρωσες ποτέ. Ειλικρινά μπορώ να τον νιώσω αυτόν τον στίχο. Είναι σαν να έχει γραφτεί ακριβώς για εμάς. Μας αντιπροσωπεύει!
«τώρα το καταλαβαίνω»
Ψελλίζει καθώς σκύβω για να πλησιάσω το πρόσωπο του. Αυτόματα ένα γλυκό χαμόγελο απλώνεται στα χείλη μου. Ελπίζω να το εννοεί! Ξαφνικά ένας άντρας έρχεται δίπλα μου, κάνοντας με να σταματήσω. Αμέσως ο Άγγελος σηκώνεται όρθιος και τον πλησιάζει απειλητικά
«σύντεκνε μπορώ να σου χορέψω με την κοπελιά;»
Ζητάει με κεφάτο ύφος ο άγνωστος για εμένα άντρας. Φαίνεται γλυκός πάντως. Στρέφω το βλέμμα μου στον Άγγελο, ο οποίος τον κοιτάζει σχετικά ήρεμος. Αλλά επειδή τον ξέρω καλά, μπορώ να διακρίνω τον θυμό στα μάτια του
«όι σύντεκνε. Τούτη εδώ είναι δική μου»
Αυτόματα τα βλέμματα μας συναντώνται, κάνοντας με να καταλάβω ότι εννοεί αυτά που λέει. Εκπλήσσομαι συνεχώς με αυτόν τον άντρα. Από την μία είναι απόμακρος σαν πάγος, και ξαφνικά γίνεται τόσο θερμός... τόσο κτητικός. Πως είναι δυνατόν να αλλάζει από την μία στιγμή στην άλλη; πως μπορεί να είναι τόσο ευμετάβλητος; Ώρες ώρες δεν μπορώ να τον παρακολουθήσω.