Τα χρώματα του έρωτα

Η ιστορία του

Όλη την ημέρα την περάσαμε στο σπίτι. Κάναμε μαζί τις δουλειές και τώρα βρισκόμαστε στο σαλόνι, καθισμένοι στον καναπέ να τρώμε το σουφλέ μου. Ο Άγγελος έχει φάει δύο πιάτα ως τώρα
«είναι πάρα πολύ νόστιμο!»
Λέει με τον ενθουσιασμό φανερό στον τόνο της φωνής του. Χαχανίζω
«χαίρομαι που σου άρεσε»
Λέω ενώ αφήνω το πιάτο μου στο τραπέζι δίπλα μας. Έπειτα ακουμπάω το κεφάλι στο χέρι μου και τον χαζεύω καθώς τρώει τις τελευταίες μπουκιές από το φαγητό του. Φαίνεται τόσο άνετος δίπλα μου αυτή την στιγμή. Νομίζω πως κάτι έχει αλλάξει ανάμεσα μας, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό. Μόλις τελειώνει, αφήνει το πιάτο του στο τραπέζι και στρέφει το αθώο βλέμμα του επάνω μου. Ίσως είναι η πρώτη φορά που με κοιτάζει έτσι
«ήταν πραγματικά τέλειο!»
Χαχανίζω
«θα φροντίσω να σου μαγειρεύω πιο συχνά»
Λέω και το πρόσωπο του μαλακώνει
«ίσως αυτό χρειάζομαι... να με φροντίζεις»
Η πρόταση του με κάνει να κοκκινίσω. Δεν έχει ιδέα πόσο το θέλω αυτό! Κοιταζόμαστε για μερικά λεπτά, εντελώς σιωπηλοί, ώσπου ξαφνικά σηκώνεται από την θέση του
«φόρα κάτι ζεστό και έλα μαζί μου. Θέλω να σου δείξω κάτι»
Χωρίς να του φέρω αντίρρηση, σηκώνομαι από τον καναπέ και πηγαίνω στο δωμάτιο για να ντυθώ.

Έπειτα από μερικά λεπτά βγαίνουμε έξω, στην πίσω αυλή του σπιτιού. Περπατάμε χέρι χέρι ώσπου τελικά τα βήματα του σταματάνε
«θα καθίσουμε εδώ»
Λέει και μετά κάθεται στο γρασίδι. Χωρίς να πω κάτι, κάθομαι ανάμεσα στα πόδια του και ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του
«τι θα κάνουμε εδώ τέτοια ώρα;»
Είναι βράδυ και όλα είναι πολύ ήσυχα γύρω μας. Δεν νιώθω φόβο, απλώς περιέργεια
«εδώ θα σου διηγηθώ την ιστορία μου»
Αυτό κάνει την καρδιά μου να σφιχτεί και το άγχος να με κατακλύσει. Κουβαριάζομαι περισσότερο στην αγκαλιά του, νιώθοντας τον φόβο να ανθίζει μέσα μου. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και ξεκινάει
«πριν από έναν χρόνο περίπου... συνέβη κάτι πολύ άσχημο στην ζωή μου. Κάτι που με στιγμάτισε»
Ρουθουνίζω
«αυτό το έχω καταλάβει»
Ψιθυρίζω και με φιλάει στα μαλλιά
«η μητέρα μου... με τις επιλογές της... μου έχει κάνει πολύ κακό»
Η φωνή του ξαφνικά αρχίζει να τρέμει. Σηκώνω το κεφάλι και τα βλέμματα μας συναντώνται
«αν δεν μπορείς, δεν χρειάζεται να συνεχίσεις»
Λέω και κουνάει αρνητικά το κεφάλι του
«όχι, πρέπει να σου τα πω. Πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου... το έχω ανάγκη»
Εφόσον έτσι νιώθει... τότε θα κάνω πίσω. Τον παρακολουθώ να παίρνει μια βαθιά ανάσα και συνεχίζει
«πριν από περίπου έναν χρόνο... η μητέρα μου αποφάσισε να το σκάσει με έναν άλλον άντρα, ο οποίος από όσο θυμάμαι... έλειπε συχνά από την Κρήτη. Δούλευε στα καράβια, οπότε καταλαβαίνεις...»
Το πρώτο σοκ έρχεται, αλλά δεν μιλάω. Τον αφήνω να συνεχίσει
«όταν το έμαθε αυτό ο πατέρας μου, τρελάθηκε, έχασε το μυαλό του. Και αυτό εξαιτίας της αγάπης που είχε για την μητέρα μου. Για μια εβδομάδα ο πατέρας μου ήταν χαμένος, το μόνο που έκανε ήταν να κάθεται στο σπίτι και να πίνει. Ώσπου κάποια μέρα... αυτοκτόνησε»
Στην τελευταία του πρόταση μένω παγωτό
«αυτοκτόνησε;»
Επαναλαμβάνω και γνέφει καταφατικά
«μα... μα γιατί;»
Ρωτάω και ρουθουνίζει
«η αγάπη τον σκότωσε Δέσποινα. Την λάτρευε τόσο πολύ που... που η αδυναμία του... τον σκότωσε»
Τώρα αρχίζουν να εξηγούνται πολλά και για τον ίδιο. Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν θέλει να κάνει σχέσεις, τώρα καταλαβαίνω την συμπεριφορά του, το ανέκφραστο ύφος του και τον πόνο που έκρυβαν τα μάτια του. Τώρα μπορώ να τον καταλάβω!
«θεωρείς ότι η αγάπη είναι εχθρός σου. Την φοβάσαι»
Συνειδητοποιώ και γνέφει καταφατικά
«ακριβώς»
Λέει και μένω για μερικά λεπτά παγωμένη, να τον κοιτάζω σαν χαμένη. Δεν ξέρω τι να πρώτο σκεφτώ, δεν ξέρω αν μετά από αυτή την αποκάλυψη θέλω να φύγω η όχι, δεν ξέρω αν είναι σωστό να μείνω κοντά του
«ήθελα να τα ξέρεις όλα αυτά, έχεις πλέον το δικαίωμα να τα ξέρεις»
Κατσουφιάζω καθώς ακούω τα λόγια του
«έχω το δικαίωμα; γιατί;»
«επειδή δεν μπορώ να μείνω άλλο μακριά σου...»
Η πρόταση του ακούγεται τόσο απλή, το πρόσωπο του είναι τόσο ήρεμο αλλά και τρυφερό ταυτόχρονα
«επειδή σε θέλω κοντά μου. Η καλύτερα... σε χρειάζομαι κοντά μου...»
Προσθέτει ενώ σηκώνει το χέρι για να χαϊδέψει γλυκά το μάγουλο μου
«αν μετά από όλα αυτά θέλεις να φύγεις... τότε θα σε καταλάβω. Δεν θα σε κυνηγήσω, σου το υπόσχομαι!»
Μοιάζει σαν ένα μικρό και αβοήθητο παιδί. Με κοιτάζει με θλίψη, σαν να με ικετεύει. Δεν χρειάζομαι χρόνο για να το σκεφτώ. Έχω ήδη την απάντηση που θέλει
«με τρομάζουν όλες αυτές οι αποκαλύψεις Άγγελε. Με τρομάζουν επειδή έχω καταλάβει πόσο πολύ σε επηρεάζουν αυτά τα γεγονότα, ακόμη και τώρα»
Κατσουφιάζει
«δεν με επηρεάζουν Δέσποινα. Απλώς με έχουν διδάξει κάποια πράγματα τα οποία θα μείνουν για πάντα μέσα στο μυαλό μου»
«σου έχουν διδάξει να φοβάσαι την αγάπη, άρα αυτό σημαίνει ότι φοβάσαι εμένα! Γιατί εγώ...»
Μόλις συνειδητοποιώ τι πάω να πω, κόβω την πρόταση μου. Ίσως δεν είναι έτοιμος για να το ακούσει αυτό. Άλλωστε... είναι η πρώτη φορά που του το παραδέχομαι. Προς έκπληξη μου ένα τρυφερό χαμόγελο απλώνεται στα χείλη του
«με αγαπάς, το ξέρω. Μου το παραδέχτηκες εχθές πάνω στο μεθύσι σου»
Μένω εμβρόντητη καθώς ακούω τα λόγια του
«τι έκανα λέει;»
Τώρα ειλικρινά θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Όμως εκείνος συνεχίζει να με κοιτάζει στοργικά
«ήταν ότι πιο λυτρωτικό έχω ακούσει σε όλη μου την ζωή»
Λέει χαμηλόφωνα ενώ σηκώνει το χέρι για να χαϊδέψει το μάγουλο μου. Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό! Ξέρω πολύ καλά ότι η αγάπη είναι μια πολύ δυνατή λέξη. Δεν το είπα απλά για να το πω, ήθελα να ξέρει, να καταλάβει ότι έστω και αν με διώχνει... εγώ πεθαίνω για την αγάπη του, για την καρδιά του που την έχει αφήσει χαμένη μέσα στα συντρίμμια της ψυχής του. Ασυναίσθητα το χέρι μου ακουμπάει το στήθος του, και συγκεκριμένα την καρδιά του
«την θέλω αυτήν... ολόκληρη!»
Του ζητάω σχεδόν ικετευτικά. Χαμογελάει ενώ παράλληλα σκύβει για να μου δώσει ένα απαλό φιλί στο μέτωπο
«κάνε λίγη υπομονή... και θα την έχεις»
Αποκρίνεται σχεδόν άηχα. Η πρόταση του με κάνει να χαμογελάσω. Χωρίς ενδοιασμούς, κρύβομαι στην αγκαλιά του, νιώθοντας την ζεστασιά του να με κατακλύζει. Δεν ξέρω που θα οδηγήσει όλο αυτό. Ελπίζω τουλάχιστον... να μην το μετανιώσω.