Τα χρώματα του έρωτα

Σπόντες

Σήμερα είναι Δευτέρα και εγώ έχω ξεκινήσει από νωρίς να ετοιμάζομαι για να πάω στην σχολή. Αυτή την στιγμή βρίσκομαι στο μπάνιο και προσπαθώ να αποφασίσω αν θα μαζέψω τα μαλλιά μου σε ουρά, η αν θα τα αφήσω κάτω. Αν είναι κάτω θα με ζεστάνουν, αν είναι πάνω θα με βοηθήσουν με την δουλειά μου. Τελικά τα μαζεύω σε έναν κότσο και ξεφυσάω
«θα είσαι αδιάφορη Δέσποινα. Το κατάλαβες;»
Μιλάω στον εαυτό μου, προσπαθώντας να μου δώσω λίγο θάρρος για σήμερα. Νιώθω δυνατή, νιώθω έτοιμη. Μπορώ να τον αντιμετωπίσω. Μπορώ! Παίρνω την τσάντα μου και βγαίνω με αποφασιστικό βήμα από το μπάνιο για να πάω στην κουζίνα. Εκεί βρίσκω κλασικά την μάνα μου να ετοιμάζει πρωινό. Η κουζίνα είναι ο ναός της. Το έχω καταλάβει πλέον
«καλημέρα!»
Λέω χαμογελώντας
«καλώς την. Γιατί τόσα κέφια;»
«είναι μια ωραία ημέρα μαμά και ανυπομονώ να πάω στην σχολή»
Έχω να δώσω ένα μάθημα σε ένα αναποφάσιστο γαϊδούρι!
«καλά κάτσε πρώτα να φας πρωινό και μετά μπορείς να πας όπου θες»
«μα δεν πεινάω»
Αμέσως σηκώνει το κεφάλι για να με αγριοκοιτάξει
«Δέσποινα, κάτι είπα!»
Με μαλώνει, αλλά φυσικά δεν θα την πάρω στα σοβαρά. Την πλησιάζω για να την φιλήσω στο μάγουλο και μετά φεύγω τρέχοντας προς την είσοδο του σπιτιού
«τα λέμε μαμά!»
Την ακούω να φωνάζει από πίσω μου, αλλά δεν δίνω σημασία. Άλλος είναι ο σημερινός μου στόχος.

Μόλις φτάνω στην σχολή, πετυχαίνω την Αναστασία στην είσοδο
«γειά σου ψηλή»
Την πειράζω. Αμέσως γυρίζει το κεφάλι για να με κοιτάξει
«βρε βρε βρε, τι έγινε; μας θυμήθηκες;»
«έχεις παράπονο;»
«φυσικά και έχω παράπονα!»
Αντιγυρίζει με κάπως επιθετικό ύφος καθώς διασχίζουμε τον διάδρομο. Για μια στιγμή μένω σιωπηλή και απλά την ακολουθώ, αλλά δεν μπορώ να κρατήσω για πολύ το στόμα μου κλειστό
«κοίτα Άνα, ξέρω ότι τώρα τελευταία έχω απομακρυνθεί από εσένα, αλλά αντιμετωπίζω μια κατάσταση που... με έχει βγάλει εκτός εαυτού! Νιώθω σαν-»
«Δέσποινα, είμαστε φίλες από παιδιά, νόμιζα ότι τα λέγαμε όλα μεταξύ μας. Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε στην καφετέρια, είπες ότι θα μου μιλήσεις όταν είσαι έτοιμη. Καταλαβαίνω ότι σου συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απομακρυνθείς από εμένα!»
Ξαφνικά νιώθω σαν μικρό παιδάκι που το μαλώνουν για τις αταξίες του. Έχει δίκιο. Αλλά όλο αυτό... κοντεύει να με τρελάνει
«απλώς η κατάσταση είναι μη διαχειρίσημη. Πρώτη φορά αντιμετωπίζω κάτι τέτοιο, και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κάνει να ασχολούμαι!»
Όλη αυτή η κατάσταση που βιώνω εξαιτίας του είναι πολύ πρωτόγνωρη. Δεν έχω αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο στην ζωή μου. Μόλις μπαίνουμε στην αίθουσα, νιώθω έναν δυνατό ηλεκτρισμό να διαπερνά την ραχοκοκαλιά μου. Τι στο καλό; Αμέσως γυρίζω το κεφάλι και τον βλέπω να στέκεται μερικά βήματα μακριά μας και να με κοιτάζει έντονα με αυτά τα πράσινα μάτια του. Είναι σαν να αισθάνομαι την παρουσία του. Αλλά δεν πρέπει να λυγίσω. Σήμερα ήρθα εδώ με έναν και μοναδικό σκοπό, να του δείξω ότι είμαι τελείως αδιάφορη για τα όσα συνέβησαν το Σάββατο. Δεν θα μου χαλάσει αυτός το σχέδιο! Ξανά στρέφω το βλέμμα μου στην Αναστασία
«σου υπόσχομαι ότι θα ξανά βρω σύντομα την σειρά μου»
Προσθέτω σιγανά ενώ παράλληλα της χαρίζω ένα καθησυχαστικό χαμόγελο
«δεν είσαι μόνη σου σε όλο αυτό...»
Λέει ενώ το χέρι της πιάνει στοργικά το δικό μου. Ομολογώ πως η κίνηση της με συγκινεί
«έλα, πάμε να καθίσουμε πριν σε πιάσουν τα κλάματα»
Προσθέτει με πειραχτικό τόνο, κάνοντας με να γελάσω. Μετά πηγαίνουμε στις θέσεις μας
«καλημέρα»
Η φωνή του ακούγεται δυνατή και επιβλητική. Μάλλον δεν είναι στα κέφια του σήμερα
«καλημέρα»
Λέω ομόφωνα με τους υπόλοιπους συμμαθητές μου
«σήμερα θα ασχοληθούμε λίγο με τα χρώματα. Δεν θα κάνουμε κάποιο σχέδιο, απλώς θα μάθουμε πως μπορούμε να κάνουμε σκιές με τα χρώματα, πως μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε, και τι μίξης μπορούμε να κάνουμε....»
Όση ώρα μιλάει το βλέμμα του πηγαινοέρχεται συνεχώς από τους άλλους σε μένα. Νιώθω σαν να προσπαθεί να μου περάσει κάποιο μήνυμα, αλλά δεν μπορώ να το καταλάβω. Παραμένω ανέκφραστη, έχοντας συχνά το βλέμμα μου χαμηλωμένο στα χέρια μου, τα οποία παίζουν νευρικά με την άκρη του μπουφάν μου. Θέλω να του δείξω ότι είμαι αδιάφορη. Δεν ξέρω κατά πόσο θα πετύχει αυτό το σχέδιο και τι αποτελέσματά θα φέρει, αλλά θέλω να το δοκιμάσω
«κύριε;»
Ξαφνικά ακούγεται η γνωστή φωνή μιας κοπέλας από την τάξη
«ναι Ανδριάνα;»
«υπάρχει λόγος που κάνουμε σήμερα αυτό το μάθημα;»
Την βλέπω πως τον κοιτάζει. Είναι σαν να τον τρώει με τα μάτια της, όμως εκείνος χαμηλώνει το βλέμμα του στο πάτωμα, κάνοντας με να νιώσω ικανοποίηση
«ίσως»
Απαντάει και πολύ αργά το βλέμμα του ανεβαίνει στο δικό μου. Αυτό μπορώ να το εκλάβω και ως σπόντα, αλλά με χαροποιεί. Ασχολείται μαζί μου και όχι με την άλλη. Ειλικρινά νιώθω χαρά! Αν και είναι παρανοϊκό να νιώθω έτσι, σωστά;