Τα χρώματα του έρωτα

Ξεπερνάει τις δυνάμεις μου

Ξυπνάω έπειτα από έναν δυνατό θόρυβο ο οποίος με κάνει να τιναχτώ από το κρεβάτι. Τι συμβαίνει; Ο θόρυβος ξανά ακούγεται και νομίζω πως προέρχεται από την πόρτα. Αμέσως σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω τρέχοντας στην είσοδο για να ανοίξω. Μόλις τον βλέπω μπροστά μου, μου κόβονται τα γόνατα
«Άγγελε! τι κάνεις εδώ;»
Ρωτάω αλλά δεν με κοιτάζει. Το βλέμμα του σαρώνει το δωμάτιο, κοιτάζοντας τριγύρω σαν μανιακός, σαν να ψάχνει κάτι
«Άγγελε;»
«μόνη σου είσαι;»
Με ρωτάει κάπως απότομα
«είσαι καλά ρε Άγγελε; τώρα σηκώθηκα, με ποιον περιμένεις να είμαι;»
«γιατί δεν μου έστειλες μήνυμα όταν έφτασες;»
Ωχ, γκάφα!
«συγγνώμη, το ξέχασα τελείως»
Ειλικρινά, δεν λέω ψέμματα. Και απορώ δηλαδή πως το ξέχασα. Μου αρέσει πάντως που τον σκέφτομαι συνέχεια!
«μήπως... σου είπε κάτι ο Βίκτωρ;»
Κατσουφιάζω
«σαν τι να μου είπε δηλαδή;»
Ρωτάω και ανασηκώνει αθώα τους ώμους του
«δεν ξέρω, ίσως κάτι που... σε έφερε σε δύσκολη θέση»
Νομίζω ότι έχω καταλάβει ποια ακριβώς είναι η ερώτηση του
«όχι Άγγελε, δεν μου την έπεσε, εφόσον αυτό θέλεις να μάθεις»
Λέω ευθέως και παρακολουθώ τα φρύδια του να ανασηκώνονται από την έκπληξη
«δεν... δεν ήταν αυτή η ερώτηση μου»
«τέλος πάντων, έχεις να μου πεις κάτι άλλο; θέλω να κοιμηθώ»
Λέω όσο πιο αδιάφορα μπορώ, με αποτέλεσμα να τον κάνω να κολλήσει για μερικά λεπτά. Τον παρακολουθώ να χαμηλώνει το βλέμμα του στο πάτωμα ενώ παράλληλα περνάει το χέρι ανάμεσα από τα ανακατεμένα του μαλλιά. Μου αρέσουν περισσότερο έτσι ανέμελα, η όταν πέφτουν στο μέτωπο του, βασικά νομίζω ότι μου αρέσουν όλα επάνω του. Νομίζω!
«βασικά ήθελα να σε ευχαριστήσω για απόψε. Φέρθηκες πολύ αξιοπρεπώς»
Κατσουφιάζω καθώς ακούω τα λόγια του
«δηλαδή πως περίμενες να φερθώ; σαν ένα μικρό και ανώριμο κοριτσάκι; αυτό πιστεύεις ότι είμαι;»
Ρωτάω, φανερά προσβεβλημένη
«δεν είπα αυτό, μην διαστρεβλώνεις τα λόγια μου»
«καλύτερα να πας για ύπνο, Άγγελε. Χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση»
Λέω και τον παρακολουθώ να γλύφει νευρικά τα χείλη του
«ναι, ίσως έχεις δίκιο...»
Μουρμουρίζει ενώ κάνει ένα βήμα πίσω. Μην μου πεις ότι θα φύγεις τώρα;
«καληνύχτα, και συγγνώμη για την ενόχληση»
Προσθέτει και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου
«καληνύχτα, Άγγελε»
Αποκρίνομαι ενώ κλείνω την πόρτα μου. Μένω για μερικά λεπτά ακίνητη στην θέση μου, προσπαθώντας να ακούσω τον οποιοδήποτε ήχο απέξω. Αλλά δεν ακούω κάτι, έχει πολύ ησυχία. Λες να έφυγε κιόλας; Περιμένω για μερικά λεπτά, ώσπου ξαφνικά ακούγεται ένα απαλό χτύπημα από την πόρτα. Αμέσως την ανοίγω και χωρίς να το περιμένω, ορμάει επάνω μου, συνθλίβοντας τα χείλη του στα δικά μου. Με αιφνιδίασε εντελώς! Αλλά σιγά σιγά ανταποκρίνομαι στο φιλί του, τραβώντας παράλληλα δύο τούφες από τα μαλλιά του. Επιτέλους νιώθω την ηρεμία αλλά και το πάθος να ενώνονται. Η φλόγα της επιθυμίας καίει μέσα μου, προκαλώντας με να συνεχίσω αυτό το ερωτικό παιχνίδι που μόλις έχει αρχίσει μεταξύ μας. Γαμώτο, τι κάνω; Πρέπει να του αντισταθώ, πρέπει να ξεφύγω από τα μάγια του, πρέπει... να πάρει, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω! Είμαι και πάλι αδύναμη και εντελώς παραδομένη στις επιθυμίες μου. Δεν νιώθω καμία ενοχή η φόβο αυτή την στιγμή, το μόνο που θέλω είναι να αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί στο πάθος της στιγμής, αν και ξέρω ότι αργότερα... θα το πληρώσω πολύ ακριβά αυτό το πάθος
«σε θέλω!»
Η φωνή του ακούγεται βραχνή και ταυτόχρονα παρακλητική πάνω στα χείλη μου. Δεν μπορώ να μην ενδώσω
«και εγώ σε θέλω»
Αποκρίνομαι σχεδόν με τον ίδιο τόνο και τα χείλη του ορμούν ξανά με περισσότερο πάθος στα δικά μου, δείχνοντας καθαρά το ποιος είναι ο κυρίαρχος αυτού του παιχνιδιού. Δεν μπορώ να του αντισταθώ. Για μια φορά ακόμη έπεσα θύμα του ίδιου μου του εαυτού. Αφήνω τα συναισθήματα να με παρασύρουν, και χάνομαι ξανά μέσα σε αυτή την σκοτεινή θάλασσα που μου προσφέρει αυτός. Το ξέρω ότι στο τέλος θα πνίγω, αλλά δεν με νοιάζει. Θέλω και τα παθαίνω.