Τα χρώματα του έρωτα

Χαμογελάς!

Τα χείλη του ενώνονται ξανά με τα δικά μου, αλλά αυτή την φορά το φιλί του είναι πιο απαλό, πιο τρυφερό. Με παραξενεύει. Ανοίγω λίγο το πουκάμισο του και αφήνω τα δάχτυλα μου να περιπλανηθούν πάνω στο στέρνο του. Το δέρμα του είναι τόσο απαλό, λες και είναι μεταξένιο. Ξαφνικά τραβιέται, αφήνοντας με χωρίς ανάσα
«τι τι συμβαίνει;»
Τραυλίζω, κοιτάζοντας τον μέσα από τις βλεφαρίδες μου
«νομίζω πως... είναι πολύ νωρίς ακόμη»
Τα λόγια του με σαστίζουν εντελώς. Τον κοιτάζω εξεταστικά για μερικά λεπτά, προσπαθώντας να καταλάβω εάν το εννοεί αυτό. Όμως το πρόσωπο του είναι ανέκφραστο και τα μάτια του έχουν κλείσει τις πόρτες της ψυχής του
«όπως θέλεις»
Ψελλίζω και ξαφνικά το χέρι του παίρνει το δικό μου για να το φέρει στα χείλη του. Τον παρακολουθώ να φιλάει τρυφερά την ανάστροφη της παλάμης μου, ευλαβικά. Αυτό το θέαμα κάνει την καρδιά μου να λιώσει από χαρά
«δεν φαντάζεσαι πόσο το θέλω. Αλλά δεν σε βλέπω σαν ένα απλό γυναικείο σώμα»
Ξεροκαταπίνω
«και τότε σαν τι με βλέπεις;»
Ρωτάω με σταθερή, χαμηλή φωνή. Όμως ο φόβος κυριαρχεί μέσα στην ψυχή μου. Με κοιτάζει σκεπτικός για μερικά λεπτά, με τις κόρες των ματιών του χωμένες μέσα στις κόγχες τους. Θα μπορούσα να τον χαζεύω με τις ώρες, αλλά το άγχος με έχει κατακλύσει. Νομίζω πως του έθεσα ένα πολύ σημαντικό ερώτημα, που ίσως και να μην είναι έτοιμος να το απαντήσει
«δεν ξέρω...»
Απαντάει τελικά, γεμίζοντας με με απογοήτευση
«και αυτός είναι ο λόγος που βρίσκομαι απόψε εδώ, μαζί σου. Επειδή θέλω να μάθω»
Προσθέτει και ξανά φιλάει το χέρι μου. Νομίζω πως για την ώρα αυτή η απάντηση είναι ικανοποιητική. Προς έκπληξη μου απλώνει το χέρι και το τυλίγει γύρω από τους ώμους μου, τραβώντας με μέσα στην αγκαλιά του. Φυσικά δεν του φέρνω αντίσταση
«ελπίζω να μην σε απογοήτευσα»
Ρουθουνίζω καθώς ακούω την πρόταση του
«δεν με απογοήτευσες. Μπορώ να πω ότι με εξέπληξες»
Λέω και έπειτα ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του
«σου το είχα ξανά πει Δέσποινα, δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω μαζί σου. Δεν είμαι εγώ για σχέσεις»
«γιατί;»
Ρωτάω κάπως απότομα και τον ακούω να αναστενάζει σιγανά
«ίσως μάθεις»
Απαντάει χαμηλόφωνα ενώ τρίβει τρυφερά την πλάτη μου. Κλείνω τα μάτια και απολαμβάνω το άγγιγμα του. Όμως η περιέργεια με έχει κατακλύσει. Θέλω να μάθω περισσότερα για αυτόν τον μυστήριο άντρα
«να σε ρωτήσω κάτι;»
Λέω ενώ ισιώνω το σώμα μου για να τον κοιτάξω ξανά κατά πρόσωπο. Κατσουφιάζει
«ότι θέλεις»
«γιατί ήρθες στα Γιάννενα; ποιος ήταν ο λόγος;»
Ρωτάω και αμέσως το πρόσωπο του γεμίζει με θυμό
«δεν θέλω να το συζητήσω αυτό»
Απαντάει σχετικά ήρεμα, όμως η ένταση ακούγεται καθαρά στον τόνο της φωνής του
«εντάξει»
Αποκρίνομαι σχεδόν ψιθυριστά. Με φοβίζει αυτή του η συμπεριφορά. Βασικά μόλις συνειδητοποιώ ότι είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω να θυμώνει. Ξαφνικά σκύβει και αφήνει ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο μου
«τέρμα οι ερωτήσεις για απόψε, εντάξει;»
Με ρωτάει και γνέφω καταφατικά. Δεν θέλω να χαλάσει η αποψινή βραδιά. Χώνομαι ξανά στην αγκαλιά του και εκείνος με κρατάει σφιχτά ενώ παράλληλα με φιλάει στα μαλλιά. Απόψε μου φάνηκε τόσο διαφορετικός, τόσο άνετος, αλλά και πάλι κλείστηκε στον εαυτό του. Από εκεί που νόμιζα ότι έπεσαν οι άμυνες του, ξαφνικά ύψωσε έναν τεράστιο τοίχο ανάμεσα μας. Κλείνω τα μάτια και αφήνω το σώμα μου να ηρεμήσει στα χέρια του.