Τα χρώματα του έρωτα

Εμπόδια

Το βράδυ έφτασε και εμείς είμαστε έτοιμοι να φύγουμε για την γκαλερί. Σε όλη την διαδρομή ο Άγγελος ήταν πολύ σιωπηλός και κοιτούσε συνεχώς μπροστά. Με λίγα λόγια με αγνοεί επίτηδες, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί.

Έπειτα από αρκετά λεπτά οδήγησης, παρκάρει το αυτοκίνητο και λύνει την ζώνη του, το ίδιο και εγώ
«να ξέρεις ότι εκεί μέσα υπάρχουν πολύ σημαντικά πρόσωπα. Για αυτό προσπάθησε να τους εντυπωσιάσεις»
Αυτό ακούγεται σαν πρόκληση, αλλά μου αρέσει. Γνέφω καταφατικά και έπειτα βγαίνουμε από το αυτοκίνητο. Ελπίζω η αποψινή βραδιά να μου βγει σε καλό. Περπατάμε μαζί ως την είσοδο, και ομολογώ πως το να τον έχω δίπλα μου σε μια τέτοια στιγμή... είναι πολύ ενθαρρυντικό. Μου δίνει δύναμη αυτός ο άντρας. Δεν χρειάζεται να κάνει κάτι, και μόνο που στέκεται δίπλα μου με βοηθάει. Έχει απίστευτη επίδραση πάνω μου
«εδώ είναι οι ευκαιρίες σου Δέσποινα»
Μου λέει καθώς μπαίνουμε μέσα στην αίθουσα. Ρίχνω μια γρήγορη ματιά τριγύρω, και για μια στιγμή αναρωτιέμαι: τι κάνω εγώ εδώ μέσα; Το μέρος είναι γεμάτο από πλούσιους και καλοντυμένους. Οι περισσότεροι είναι μεγάλοι σε ηλικία, γύρο στα εξήντα η το λιγότερο πενήντα. Όμως παρατηρώ ότι στο πλευρό τους στέκονται νεαρές γυναίκες που ίσως και να είναι στην ίδια ηλικία με μένα. Τι παράξενος κόσμος
«έλα, πάμε να βρούμε τον Βίκτωρα»
Προσθέτει και τον αφήνω να με καθοδηγήσει εκεί όπου αυτός θέλει. Παρατηρώ ότι μερικά άτομα χαιρετούν με θέρμη τον Άγγελο, όμως αυτός δεν τους το ανταποδίδει. Γιατί είναι πάντα τόσο ψυχρός Είναι σαν να κοιτάζει τους πάντες γύρω του με το ίδιο απαθές βλέμμα. Άραγε και εμένα πάντα έτσι με κοιτάζει; Τώρα που το σκέφτομαι, δεν το έχω παρατηρήσει. Ρίχνω μια σύντομη ματιά τριγύρω ώσπου τελικά το βλέμμα μου ξανά πέφτει στον όμορφο άντρα που περπατά με τόλμη και χάρη δίπλα μου. Η ενέργεια του είναι τόσο μεταδοτική! Όμως το πρόσωπο του είναι ανέκφραστο, ως συνήθως
«Βίκτωρ;»
Λέει ο Άγγελος καθώς φτάνουμε κοντά σε έναν άντρα, ο οποίος μιλάει και με τις τρεις γυναίκες που στέκονται μπροστά του. Να και ένας λιγούρης
«Άγγελε!»
Αναφωνεί γεμάτος χαρά ο λεγόμενος Βίκτωρ καθώς στρέφει το βλέμμα του στον Άγγελο. Χωρίς να το περιμένω, απλώνει το χέρι και τον αγκαλιάζει στα πεταχτά, χτυπώντας του φιλικά την πλάτη. Έχω μείνει άναυδη! Παρακολουθώ τον Άγγελο, ο οποίος έχει μείνει εντελώς ακίνητος, περιμένοντας να τελειώσει αυτή η μονόπλευρη αγκαλιά
«και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω Βίκτωρ»
Λέει ενώ ο Βίκτωρ τραβιέται από κοντά του. Έπειτα το βλέμμα του πέφτει στο πρόσωπο μου. Ωχ!
«βλέπω... δεν ήρθες μόνο σου»
«ναι, από εδώ να σου συστήσω την Δέσποινα Οικονόμου»
Μας συστήνει ο Άγγελος και απλώνω το χέρι προς τον Βίκτωρ, έτοιμη να ανταλλάξω χειραψία μαζί του. Όμως εκείνος παίρνει το χέρι μου και φιλάει την ανάστροφη της παλάμης μου
«να φανταστώ πως είναι το κορίτσι σου;»
Ρωτάει τον Άγγελο, δίχως να παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου. Ορίστε; Αμέσως γυρίζω το κεφάλι για να κοιτάξω το έκπληκτο πρόσωπο του Άγγελου
«εμ, όχι. Είναι μαθήτρια μου»
«χμμ, αυτό ακούγεται ενδιαφέρον!»
Λέει ο Βίκτωρ με έμφαση στον τόνο της φωνής του. Δεν μου αρέσει το υφάκι του
«την έφερα εδώ για να σε γνωρίσει. Ξέρεις, χρειάζεται κάποιον να της κάνει ιδιαίτερα, και σκέφτηκα πως δεν θα βρει καλύτερο από εσένα»
Του εξηγεί ο Άγγελος και αμέσως το πρόσωπο του φωτίζεται
«και πολύ καλά έκανες! Ώστε, ασχολείσαι με την ζωγραφική;»
Ρωτάει απευθυνόμενος σε μένα τώρα. Είναι πάντως που οι πλούσιοι ξέρουν από τρόπους
«μάλιστα»
«έχεις υψηλούς στόχους για την τέχνη σου; η απλά θέλεις να το έχεις σαν χόμπι;»
«θέλω να ασχοληθώ όσο περισσότερο γίνεται με την ζωγραφική. Την λατρεύω αυτή την τέχνη και θέλω να την συνεχίσω. Πιστεύω πως έχω πιθανότητες»
Λέω με θάρρος στον τόνο της φωνής μου. Το βλέμμα του Βίκτωρ υψώνεται στο πρόσωπο του Άγγελου, ο οποίος μας κοιτάζει με το συνηθισμένο ανέκφραστο ύφος του
«εσύ τι λες Άγγελε; έχει πιθανότητες να φτάσει ψηλά;»
Τον ρωτάει και επιτέλους φαίνεται σοβαρός. Το βλέμμα του Άγγελου στρέφεται στο δικό μου για να με κοιτάξει με... τρυφερότητα; στοργή; δεν ξέρω τι ακριβώς
«για να την έφερα σε σένα... μάλλον πιστεύω πολύ σε αυτήν»
Λέει με αυτή την βαθιά του φωνή που στέλνει ρίγη στην ραχοκοκαλιά μου. Τον κοιτάζω και μπορώ να καταλάβω ότι λέει την αλήθεια. Όντως! πιστεύει σε μένα. Όμως δεν μπορώ να καταλάβω, εφόσον δεν θέλει ερωτικές σχέσεις και όλα αυτά, γιατί νοιάζεται για εμένα; τι το διαφορετικό έχω εγώ από τις άλλες κοπέλες μέσα στην τάξη;
«εφόσον σε εγκρίνει ο κύριος από εδώ... τότε δεν έχω να σου πω κάτι παραπάνω. Αλήθεια, που μένεις;»
Η φωνή του Βίκτωρ διακόπτει την οπτική μας επαφή, επαναφέροντας με στην πραγματικότητα. Στρέφω αργά το κεφάλι και κοιτάζω το κεφάτο πρόσωπο του
«εμ, στα Γιάννενα»
Απαντάω με χαμηλή, τραχιά φωνή. Πρέπει να συνέλθω!
«κύριε Σταματάκη!»
Ξαφνικά ακούγεται μια άγνωστη γυναικεία φωνή. Αμέσως σηκώνω το κεφάλι και βλέπω μια ψηλή ξανθιά να στέκεται δίπλα από τον Άγγελο και να του χαμογελάει υπερβολικά γλυκά
«πόσο χαίρομαι που σας ξανά βλέπω. Δεν ξέρω αν με θυμάστε, είμαι η Ιωάννα Μάνεση. Είχαμε γνωριστεί στην Αθήνα, στο πάρτι του κυρίου Παπαδόπουλου»
«με συγχωρείτε, αλλά δεν σας θυμάμαι»
Αποκρίνεται ψυχρά ο Άγγελος, όμως η τύπισσα δεν το βάζει κάτω
«κάντε μια μικρή προσπάθεια, πιστεύω πως σίγουρα θα με θυμηθείται!»
Κάνω να ανοίξω το στόμα μου για να την διώξω, όμως ξαφνικά νιώθω ένα χέρι να με γραπώνει από τον αγκώνα και να με τραβάει πίσω
«εμείς καλύτερα να πάμε κάπου αλλού, για να συζητήσουμε και πιο ήρεμα»
Μου λέει ο Βίκτωρ και σιγά σιγά με απομακρύνει από τον Άγγελο, ο οποίος με κοιτάζει σαν να με ικετεύει. Να πάρει, άφησε με να πάω κοντά του! με χρειάζεται! Είναι ανάγκη να υπάρχουν τόσα εμπόδια ανάμεσα μας;