Τα χρώματα του έρωτα

Καινούργιος καθηγητής;

Την επόμενη ημέρα πηγαίνω νωρίς στην σχολή. Έχω ένα παράξενο προαίσθημα για σήμερα, αλλά δεν ξέρω αν θα βγει σε καλό
«επ επ επ! εσένα έψαχνα»
Η φωνή της Αναστασίας με κάνει να ξυπνήσω κάπως απότομα από τις σκέψεις μου. Σηκώνω το κεφάλι για να την δω να στέκεται δίπλα μου και να με κοιτάζει με κεφάτο ύφος
«γιατί; τι κακό σου έκανα;»
Λέω πειραχτικά και με σκουντάει στον ώμο
«αηδίες. Τέλος πάντων, τι έγινε εχθές; γιατί φύγατε τόσο νωρίς με τον Πάρη;»
Η ερώτηση της με κάνει να παγώσω για μερικά λεπτά
«απλώς... έπρεπε να γυρίσω νωρίς στο σπίτι και... ο Πάρης-»
«ο Πάρης και εσύ είστε μαζί. Εντάξει, το έχουμε καταλάβει πια!»
Τόσο πολύ καρφωνόμαστε;
«συγγνώμη που δεν σου το είχα πει πιο νωρίς. Απλά θέλαμε να το κρατήσουμε κρυφό για αρχή και μετά-»
«μετά θα μας ανακοινώνατε τον γάμο σας»
Λέει με πειραχτικό τόνο. Στριφογυρίζω τα μάτια μου
«από το ένα άκρο φτάνεις στο άλλο. Δεν γίνεσαι τίποτα!»
Λέω ενώ την σκουντάω στον ώμο, κάνοντας την να γελάσει
«ελάτε, ησυχία!»
Η φωνή της κυρίας Δημητρίου μας κάνει να τιναχτούμε. Αμέσως τρέχουμε στις θέσεις μας
«ελάτε, καθίστε να ξεκινήσουμε»
Όση ώρα μιλάει η κυρία Δημητρίου εγώ προσπαθώ να βρω τα εργαλεία μου μέσα από τον σάκο μου. Είμαι τελείως ακατάστατη. Καλά λέει η μάνα μου ότι δεν θα με παντρευτεί κανείς, αλλά σκασίλα μου
«πρέπει να σας ανακοινώσω κάτι πολύ σημαντικό. Λόγο προσωπικών θεμάτων, θα αναγκαστώ να φύγω από την σχολή....»
Ακούω μερικά επιφωνήματα απογοήτευσης γύρω μου καθώς η κυρία Δημητρίου μας ανακοινώνει την απόφαση της. Κρίμα πάντως
«αλλά μην ανησυχείτε, έχει βρεθεί ήδη αντικαταστάτης, και φυσικά θα σας τον γνωρίσω αμέσως τώρα»
Κάνει παύση και παρατηρώ έναν ψηλό άντρα να μπαίνει μέσα στην αίθουσα έχοντας τα χέρια στις τσέπες του υφασμάτινου παντελονιού του. Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω ένα παράξενο σκίρτημα μέσα μου
«καλημέρα σας. Αρχικά να σας συστηθώ. Το όνομα μου είναι Άγγελος Σταματάκης και η καταγωγή μου είναι από την Κρήτη. Ήρθα εδώ με σκοπό να σας διδάξω τέχνη, αυτό που θέλετε εσείς οι ίδιοι να μάθετε. Ίσως σας φανώ κάπως πιεστικός, μπορεί και εκνευριστικός καμιά φορά, αλλά θέλω να ξέρετε ότι πρόκειται για το καλό σας. Δεν είμαι εχθρό σας, αλλά σύμμαχος σας, ελπίζω να το καταλαβαίνετε»
Το ύφος του είναι άκαμπτο και σκληρό. Τα πράσινα μάτια του λάμπουν κάτω από τις απαλές ακτίνες του ήλιου που εισβάλλουν από τα παράθυρα της αίθουσας. Δεν ξέρω γιατί, όμως αυτός ο άντρας με εμπνέει. Θέλω να ζωγραφίσω το πρόσωπο του, να το σχεδιάσω πάνω σε πίνακες. Είναι ένα σπάνιο έργο τέχνης. Να πάρει, τι με έχει πιάσει στα ξαφνικά;
«και τώρα για πείτε μου τα ονόματα σας. Εσείς δεσποινίς, εκεί στο βάθος, πως σας λένε;»
Ρωτάει την Αναστασία, η οποία βρίσκεται δίπλα μου
«Αναστασία»
«πολύ ωραίο όνομα. Εσείς δίπλα;»
Ρωτάει απευθυνόμενος σε μένα τώρα. Παίρνω μια διακριτική ανάσα και του απαντώ
«Δέσποινα»
Μουρμουρίζω και παρακολουθώ τα φρύδια του να ανασηκώνονται από την έκπληξη
«Δέσποινα...»
Προφέρει τόσο ωραία το όνομα μου, τόσο καθαρά. Η φωνή του και μόνο με ηρεμεί
«εσείς;»
Ρωτάει το αγόρι που βρίσκεται δίπλα μου. Αμέσως κλείνω τα μάτια και αφήνω μια μεγάλη ανάσα να ξεφύγει από μέσα μου. Έπειτα τα ξανά ανοίγω για να θαυμάσω το πρόσωπο του. Νομίζω πως όταν γυρίσω στο σπίτι θα έχω δουλειά. Το πρόσωπο του με εμπνέει απίστευτα πολύ, αν μπορούσα θα ξεκινούσα από τώρα το σχέδιο μου. Αλλά πρέπει να κάνω υπομονή, δεν θέλω να με πάρει και κανένα μάτι.

Όταν τελειώνουμε το μάθημα πηγαίνω τρέχοντας στο σπίτι
«καλώς την!»
«δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα, έχω εργασία»
Λέω βιαστικά ενώ συνεχίζω την πορεία μου προς την αποθήκη. Μόλις μπαίνω μέσα, κλειδώνω την πόρτα και πηγαίνω κατευθείαν στο γραφείο μου. Ευτυχώς που έχω πάντα έτοιμη μια καθαρή κόλα χαρτί. Παίρνω το πιο απαλό μου μολύβι και αρχίζω να σχεδιάζω τις πρώτες γραμμές για να ξεκινήσω το πρόσωπο του. Δεν σκέφτομαι αυτή την στιγμή, το μόνο που υπάρχει μέσα στο μυαλό μου είναι η εικόνα του. Τόσο σκληρή αλλά ταυτόχρονα τόσο φιλική. Το χέρι μου δουλεύει μηχανικά, σαν να ξέρει από μόνο του τι πρέπει να κάνει. Είμαι σίγουρη ότι θα φάω όλη μου την ημέρα κλεισμένη εδώ μέσα, να σχεδιάζω το πρόσωπο του όσο πιο καλά μπορώ.