Τα χρώματα του έρωτα

Το φως και το σκοτάδι

Το βράδυ στο κρεβάτι βρίσκομαι κρυμμένη μέσα στην αγκαλιά του, με τα σώματα και τις ψυχές μας ενωμένες. Το ένα του χέρι βρίσκεται στην πλάτη μου ενώ το άλλο χωμένο μέσα στα μαλλιά μου. Τα χείλη του με φιλούν με τρυφερότητα αλλά και πάθος ταυτόχρονα. Η αίσθηση είναι εκπληκτική, πρωτόγνωρη θα έλεγα. Είμαι εντελώς παραδομένη, το σώμα μου τρέμει από ηδονή μέσα στα χέρια του. Τα χείλη μου ακολουθούν τα δικά του, στον ρυθμό που ο ίδιος έχει καθορίσει. Είμαι μεθυσμένη! Κάθε του φιλί με κάνει ακόμη πιο ζωντανή, κάθε του άγγιγμα είναι και ένας ηλεκτρισμός στο σώμα μου. Ίσως η ψυχή του είναι πλασμένη για την δική μου. Σιγά σιγά τα φιλιά του κατεβαίνουν στον λαιμό μου, κάνοντας με να κλείσω τα μάτια και να ρίξω πίσω το κεφάλι. Αυτή είναι η αίσθηση της πληρότητας! Να νιώθεις γεμάτος από το άτομο που λατρεύεις! Τα φιλιά του ανεβαίνουν στο πρόσωπο μου, κάνοντας την καρδιά μου να φτερουγίσει. Θεέ μου, είναι τόσο έντονο! Τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα αυτή την στιγμή. Από την μία πάθος, τρυφερότητα, και τώρα νιώθω σαν να χάνομαι. Όλα μπερδεμένα αλλά και τόσο όμορφα συγχρονισμένα
«Άγγελε»
Η λαχτάρα είναι φανερή στον τόνο της φωνής μου. Αμέσως τα χείλη του σφραγίζουν τα δικά μου, κάνοντας με να χαθώ ξανά από την πραγματικότητα. Δεν μπορώ να τον χορτάσω.

Μόλις τελειώνουμε εκείνος με κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του, ενώ παράλληλα με φιλάει στο πρόσωπο. Βρισκόμαστε ακόμη καθισμένοι στην μέση του κρεβατιού και απλά απολαμβάνουμε ο ένας τον άλλον
«δεν θέλω να επιστρέψουμε αύριο»
Ψιθυρίζω κοντά στα χείλη του και μου δίνει ένα σύντομο φιλί
«αυτές οι μέρες ήταν πολύ ωραίες»
Αποκρίνεται και τα μάτια μου ανοίγουν για να αντικρίσουν τα δικά του
«δηλαδή θα ήθελες να το επαναλάβουμε;»
Ρωτάω και ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους του
«ναι, γιατί όχι...»
Φαίνεται τόσο άνετος αυτή την στιγμή, όμως το πρόσωπο του παραμένει σοβαρό. Όπως πάντα άλλωστε
«είναι αργά. Καλύτερα να κοιμηθούμε»
Προσθέτει κάπως πιο γλυκά αυτή την φορά. Του γνέφω καταφατικά και μετά ξαπλώνουμε στο κρεβάτι, με μένα ακόμα χωμένη στην αγκαλιά του. Μου τρίβει τρυφερά την πλάτη ενώ παράλληλα με φιλάει στο μέτωπο
«κοιμήσου»
Ψιθυρίζει και κλείνω τα μάτια. Το χαμόγελο έχει φτάσει μέχρι τα αυτιά μου. Είναι όμορφο το συναίσθημα της ευτυχίας. Αλλά ότι είναι όμορφο... δεν είναι και αληθινό, έτσι λέει η μάνα μου τουλάχιστον. Το απαλό ανεβοκατέβασμα του στήθους του με νανουρίζει, και σιγά σιγά παρασύρομαι σε έναν γαλήνιο ύπνο.

Τα μάτια μου ανοίγουν αργά για να αντικρίσουν τα πράσινα δικά του. Το πρόσωπο του μοιάζει σαν να βγήκε από κάποιον σπάνιο πίνακα ζωγραφικής. Είναι ένα έργο τέχνης που λατρεύω να κοιτάζω. Ένα αριστούργημα!
«καλημέρα»
Λέει με χαμηλή, βραχνή φωνή. Τεντώνω το σώμα μου
«καλημέρα»
«κοιμήθηκες καλά;»
«σχεδόν»
Απαντάω έχοντας ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη μου. Μάλλον το έχει πιάσει το μήνυμα γιατί τα μάτια του έχουν σκοτεινιάσει. Απλώνει το χέρι και χαϊδεύει τρυφερά το μάγουλο μου με την ανάστροφη της παλάμης μου
«πρέπει να σηκωθούμε»
Μουρμουρίζει
«γιατί;»
«επειδή πρέπει να φύγουμε. Είναι Κυριακή σήμερα»
Το είχα ξεχάσει τελείως!
«δεν μπορούμε να καθίσουμε λίγα λεπτά ακόμη;»
Ρωτάω ναζιάρικα καθώς τον πλησιάζω για να τυλίξω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του
«πρέπει να γυρίσουμε Δέσποινα. Δεν θέλω να μας υποψιαστεί κανείς, πόσο μάλλον οι γονείς σου»
Εδώ έχει ένα δίκιο
«αυτό θα ήταν καταστροφή... για εσένα κυρίως»
Λέω και για μερικά λεπτά μένει παγωμένος, να με κοιτάζει έντονα με αυτές τις πράσινες χάντρες
«και για εσένα»
Λέει τελικά, κάνοντας με να σαστίσω. Τον ενδιαφέρει η ασφάλεια μου;
«τέλος πάντων»
Προσθέτει χαμηλόφωνα και έπειτα σηκώνεται από το κρεβάτι
«που πας;»
«να κάνω ένα γρήγορο ντουζ»
Απαντάει λιτά, έχοντας πλάτη τώρα προς εμένα. Με βάζει σε πειρασμούς. Κάνω να σηκωθώ για να τον ακολουθήσω, όμως ο ήχος του κινητού μου με σταματάει. Ποιος είναι τέτοια ώρα; Παίρνω την συσκευή μου από το κομοδίνο και το ανοίγω για να μπω στα μηνύματα.

Αναστασία:
Πότε θα γυρίσεις;

Μου φαίνεται παράξενη η ερώτηση της. Λες να έγινε κάτι με τους γονείς μου; Αφού μίλησα εχθές με την μάνα μου και ακουγόταν μια χαρά. Χάνω επεισόδια μου φαίνεται. Πληκτρολογώ μια απάντηση.

Δέσποινα:
Σε λίγο θα κατέβουμε στην πόλη. Γιατί; έγινε κάτι;

Αναστασία:
Όταν φτάσεις έλα από το σπίτι μου.

Για να μου ζητάει η Αναστασία να πάω από το σπίτι της... μάλλον κάτι σοβαρό έχει συμβεί. Ελπίζω να μην έχει μαθευτεί κάτι για εμένα και τον Άγγελο, δεν θέλω να μπλέξω σε περιπέτειες, και επίσης... δεν θέλω να τον χάσω. Αυτές οι δύο μέρες μαζί του ήταν... ονειρικές! ανεπανάληπτες! Θα ήθελα να το ξανά κάνουμε, αλλά δεν ξέρω πότε. Τέλος πάντων, καλύτερα να αρχίσω να μαζεύω.