Τα χρώματα του έρωτα

Παραλίγο

Το απόγευμα κατά της έξι φτάνω στο πίσω μέρος της σχολής. Κοιτάζω τριγύρω, προσπαθώντας να τον εντοπίσω, αλλά δεν φαίνεται πουθενά. Ελπίζω να μην με έχει στήσει. Περπατάω πέρα δόθε, ώσπου τον βλέπω να με πλησιάζει
«με περίμενες πολύ ώρα;»
Με ρωτάει και χαμογελάω
«όχι, πριν από λίγο έφτασα και εγώ»
«ωραία, πάμε;»
«πάμε»
Για κάποιον παράξενο λόγο δεν διστάζω. Περίμενα πως ίσως έκανα πίσω την τελευταία στιγμή, αλλά εκπλήσσομαι από τον εαυτό μου.

Όταν μπαίνουμε μέσα στο σπίτι, κοιτάζω τον χώρο γύρω μου. Είναι ένα σχετικά μικρό σπίτι, με λιτή διακόσμηση και λίγα έπιπλα
«ωραίο σπίτι»
Μουρμουρίζω και τον ακούω από πίσω μου να ρουθουνίζει εύθυμα
«νομίζεις;»
Με ρωτάει πειραχτικά, κάνοντας με να χαμογελάσω. Περπατάω προς το σαλόνι του σπιτιού και ασυναίσθητα απλώνω το χέρι για να χαϊδέψω τον καναπέ με τα ακροδάχτυλα μου
«έλα μαζί μου»
Προσθέτει και τον ακολουθώ πρόθυμα ως ένα δωμάτιο. Ανοίγει την πόρτα και τα μάτια μου γουρλώνουν από την έκπληξη καθώς βλέπω τους χιλιάδες πίνακες που είναι απλωμένοι στο μικρό δωμάτιο
«όλα αυτά... είναι δικά σου;»
«ναι»
Απαντάει μονολεκτικά καθώς βαδίζει προς τον καμβά που βρίσκεται στην μέση του δωματίου. Τον ακολουθώ με αβέβαια βήματα, αλλά μέσα μου αισθάνομαι σιγουριά. Λες και κάτι με τραβάει σε αυτόν
«για μερικά σαββατοκύριακα, η όποιες μέρες σε βολεύει, θα βρισκόμαστε εδώ για να ζωγραφίζουμε μαζί. Θα σου μάθω μερικά πραγματάκια ώστε να είσαι έτοιμη για το επόμενο σου βήμα»
Τα λόγια του με κάνουν να κατσουφιάσω
«δεν καταλαβαίνω»
Μουρμουρίζω και τον παρακολουθώ να με πλησιάζει για να σταθεί μπροστά μου
«ίσως σου φανεί περίεργο, αλλά σε έχω ξεχωρίσει από όλους τους άλλους μέσα στην τάξη. Όταν ζωγράφισες το πρόσωπο μου.... ήταν λες και όλα ξεκαθάρισαν...»
Ίσως είναι και ιδέα μου, ίσως θέλω να παραπλανήσω εγώ ή ίδια τον εαυτό μου, δεν ξέρω ποιες από τις δύο περιπτώσεις ταιριάζουν περισσότερο στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά νομίζω πως αυτός ο άντρας με φλερτάρει στα αλήθεια! Δεν μπορεί να είναι η ιδέα μου
«είσαι ένα νέο κορίτσι με ταλέντο Δέσποινα. Εάν το προσπαθήσεις έστω και λίγο.... τότε θα φτάσεις πολύ ψηλά. Με καταλαβαίνεις;»
Νομίζω πως όχι. Το μυαλό μου σκέφτεται άλλα, πράγματα τα οποία δεν είναι και τόσο αγνά
«και εσύ τι θέλεις ως αντάλλαγμα;»
Ρωτάω και χαμογελάει στραβά
«προς το παρόν τίποτα. Ίσως σκεφτώ κάτι αργότερα, αλλά για τώρα... θα επικεντρωθώ ολοκληρωτικά σε σένα»
Η τελευταία του πρόταση κάνει την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά. Τι μου συμβαίνει;
«έλα, κάθισε μαζί μου»
Προσθέτει και καθόμαστε μπροστά στον καμβά, ο ένας δίπλα από τον άλλον. Ομολογώ ότι αυτός ο σκαμπός δεν με πολύ βολεύει, αλλά θα το παλέψω
«είπες ότι το πρόσωπο μου σε εμπνέει, έτσι;»
«ναι, έτσι είναι»
Απαντάω λιτά ενώ στρέφω το βλέμμα μου ξανά στο δικό του
«θέλω να μου το αποδείξεις ξανά τώρα, αυτή την στιγμή»
Σαστίζω καθώς ακούω το αίτημα του
«που; εδώ;»
Ρωτάω φανερά σαστισμένη ενώ εκείνος με κοιτάζει με άνεση. Τα πράσινα μάτια του έχουν γίνει πλέον καστανά, η έκφραση του είναι εντελώς σοβαρή. Δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του, αλήθεια!
«σου ακούγεται δύσκολο;»
Ρωτάει αθώα, λες και είναι ένα μικρό παιδί. Ρουθουνίζω. Δεν μου είναι δύσκολο να τον σχεδιάσω απλώς θα είναι κάπως... άβολο. Να κάθεται τόσο κοντά μου, και εγώ να πρέπει να συγκεντρωθώ για να τον ζωγραφίσω... θα είναι τόσο δύσκολο
«φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω»
«θα τα καταφέρεις, το ξέρω»
Λέει και απλώνει το χέρι προς το μέρος μου για να μου δώσει το μολύβι του. Τον κοιτάζω σκεπτική για μερικά λεπτά, ώσπου τελικά παίρνω το μολύβι από το χέρι του για να ξεκινήσω.

Όση ώρα τον σχεδιάζω, εκείνος με λοξοκοιτάζει, σαν να με χαζεύει. Το πιγούνι του βρίσκεται τοποθετημένο στο χέρι του, ενώ ο αγκώνας του είναι ακουμπισμένος στον μηρό του. Με κοιτάζει με αυτά τα λαμπερά πράσινα μάτια και νιώθω σαν μικρό κοριτσάκι. Τελικά δεν είναι τόσο άβολο όσο νόμιζα. Ίσα ίσα που το διασκεδάζω κιόλας
«ζωγραφίζεις πολύ καλά. Μπορώ να πω ότι με έχεις κάνει ολόιδιο»
Λέει έπειτα από αρκετά λεπτά ησυχίας. Ο τόνος του είναι γεμάτος θαυμασμό αλλά και κέφι ταυτόχρονα. Ρουθουνίζω
«χαίρομαι που το ακούω»
Μουρμουρίζω και τα πράσινα μάτια του στρέφονται στα δικά μου, κάνοντας τον χρόνο να παγώσει. Ειλικρινά, δεν έχω λατρέψει τόσο πολύ κάποιο πρόσωπο όπως το δικό του. Πρέπει να πάρω τα μάτια μου από πάνω του, πρέπει! Αλλά όσες φορές και αν το επαναλάβω στο μυαλό μου, ξέρω ότι δεν θα μπορέσω να το κάνω. Πλέον μπορώ να το νιώσω, υπάρχει κάτι στην ατμόσφαιρα που μας φέρνει πιο κοντά, σαν ένας αόρατος ηλεκτρισμός. Το πρόσωπο του πλησιάζει το δικό μου, τα χείλη μας απέχουν μερικά εκατοστά πλέον. Μπορώ να νιώσω την ανάσα του στο πρόσωπο μου. Τα μάτια του με κοιτάζουν έντονα, σαν να μου ζητάει κάτι. Η καρδιά μου θα σπάσει! Μπορώ να το νιώσω, θα με φιλήσει. Αλλά ξαφνικά ισιώνει το σώμα του ενώ παράλληλα καθαρίζει τον λαιμό του για να μιλήσει
«αρκετά για σήμερα. Θα συνεχίσουμε το επόμενο Σάββατο»
Το ύφος του είναι ανέκφραστο, αλλά ο τόνος της φωνής του στάζει από λαχτάρα. Το ήθελε όπως και εγώ. Το ένιωσα! έστω και για μια στιγμή το ένιωσα
«ναι, φυσικά»
Λέω καθώς σηκώνομαι βιαστικά από την θέση μου για να πάω γρήγορα προς την είσοδο του σπιτιού. Ακούω τα βήματα του να με ακολουθούν, αλλά δεν του δίνω σημασία. Προσπαθώ να είμαι αδιάφορη, είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσω από τα πανίσχυρα μάγια του
«σας ευχαριστώ για το σημερινό μάθημα»
Λέω λίγο πριν ανοίξω την πόρτα
«να προσέχεις»
Για μια στιγμή κοκαλώνω καθώς ακούω τα λόγια του. Να προσέχεις! Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι ενδιαφέρεται για εμένα;
«αντίο»
Ψελλίζω και βγαίνω από το σπίτι για να φύγω γρήγορα μακριά του.