Τα χρώματα του έρωτα

Σε νοιάζομαι!

Η επόμενη μέρα ήταν ακόμη πιο δύσκολη. Δεν μπορούσα να παρακολουθήσω το μάθημα, το μυαλό μου είχε κολλήσει στην χθεσινή εικόνα του Πάρη, σε εκείνο το θλιμμένο πρόσωπο. Ακόμη απορώ, γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό; γιατί έπρεπε να βρεθεί αυτός στον δρόμο μου; Σήμερα που και που μου έριχνε καμιά ματιά, αλλά φαινόταν ανήσυχος.

Αυτή την στιγμή έχουμε σχολάσει και εγώ μαζεύω τα πράγματα μου για να φύγω όσο το συντομότερο γίνεται
«ει»
Η φωνή της Αναστασίας με κάνει να σηκώσω απότομα το κεφάλι για να την κοιτάξω
«είσαι καλά;»
Με ρωτάει και ξεφυσάω
«όχι και πολύ. Θα σου εξηγήσω αργότερα»
Λέω και κατσουφιάζει
«να φανταστώ ότι έγινε κάτι σοβαρό, έτσι;»
«ένα θα σου πω... χώρισα»
Της ανακοινώνω και τα μάτια της γουρλώνουν από το σοκ
«μα πως; πότε;»
«θα σου εξηγήσω αργότερα»
Επαναλαμβάνω και ευτυχώς δεν συνεχίζει τις ερωτήσεις. Κρεμάω την τσάντα στον ώμο μου και ξεκινάω να περπατάω προς την είσοδο
«Δέσποινα»
Όμως η φωνή του σταματάει τα βήματα μου. Γυρίζω το κεφάλι για να τον δω να με κοιτάζει με ανήσυχο ύφος
«μπορείς να μείνεις για λίγο σε παρακαλώ; θέλω να σου πω κάτι»
Δεν έχω όρεξη για τα παιχνίδια του. Εχθές έζησα κάτι που ευχόμουν να μην είχα ζήσει ποτέ. Στρέφω το βλέμμα μου στην Αναστασία, η οποία βαδίζει προς την είσοδο για να φύγει
«καλή συνέχεια»
Λέει και μπορώ να διακρίνω τα υπονοούμενα στον τόνο της φωνής της. Κλείνει την πόρτα και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Νομίζω πως είμαι έτοιμη να τον αντιμετωπίσω
«τι είχες σήμερα; φαινόσουν πολύ αφηρημένη»
Ρουθουνίζω ειρωνικά
«μπα! το παρατήρησες ότι δεν είμαι καλά;»
Λέω όσο πιο υπεροπτικά μπορώ. Κατσουφιάζει
«σου συνέβη κάτι;»
«πολλά, αλλά δεν νομίζω ότι σε ενδιαφέρουν. Καλή συνέχεια»
Λέω και βαδίζω προς την είσοδο. Μόλις φτάνω κοντά στην πόρτα, εκείνος προλαβαίνει να με πλησιάσει και ακουμπάει με δύναμη το χέρι του πάνω στο ξύλο, κάνοντας την πόρτα να κλείσει με θόρυβο. Μένω ακίνητη στην θέση μου, νιώθοντας το κορμί του πίσω μου τσιτωμένο. Η πλάτη μου σχεδόν αγγίζει το στήθος του, ενώ η καυτή του ανάσα χαϊδεύει τον λαιμό μου. Όλο μου το σώμα έχει ανατριχιάσει!
«δεν θέλω να σε βλέπω έτσι»
Λέει με χαμηλή, βραχνή φωνή. Ξεροκαταπίνω και μετά γυρίζω από την άλλη για να τον κοιτάξω κατάματα
«εσύ με κάνεις έτσι»
Ψελλίζω και κατσουφιάζει
«τι εννοείς με αυτό;»
Ρωτάει και ρουθουνίζω ειρωνικά
«τι δεν έχεις καταλάβει;»
«αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι δεν είσαι καλά, και τώρα μου ανακοινώνεις ότι φταίω εγώ για αυτό. Γιατί;»
Ρωτάει ενώ με κοιτάζει έντονα με αυτές τις πράσινες χάντρες του. Μπορώ να χαθώ με τις ώρες μέσα στο βλέμμα του. Αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή
«δεν έχει σημασία. Άφησε με να φύγω»
«δεν πρόκειται να πας πουθενά, αν δεν μου εξηγήσεις πρώτα!»
Ο τόνος του είναι κατηγορηματικός και το ύφος του αποφασιστικό. Το εννοεί, δεν πρόκειται να με αφήσει. Ξεροκαταπίνω ξανά
«και να σου εξηγήσω θα με καταλάβεις; Εσένα το μόνο που σε νοιάζει είναι ο εαυτός σου, αν νιώθεις εσύ καλά»
Λέω ενώ τα μάτια μου τσούζουν από τα δάκρυα που δεν έχουν κυλήσει ακόμη. Το κατσούφιασμα του γίνεται ακόμη πιο έντονο και τα χείλη του μισανοίγουν καθώς αναπνέει βαριά
«κάνεις λάθος»
Ψιθυρίζει και ρουθουνίζω ξανά ειρωνικά
«πως κάνω λάθος ρε Άγγελε; πριν από μερικές ημέρες μου ανακοίνωσες ότι θέλεις να το τερματίσουμε, ενώ είχαμε περάσει ένα μαγικό σαββατοκύριακο μαζί. Δεν ενδιαφέρθηκες καν για εμένα, για το πως νιώθω, για το αν θέλω να το σταματήσουμε αυτό»
Όση ώρα μιλάω τον παρατηρώ προσεκτικά. Το πρόσωπο του είναι σοβαρό και τα μάτια του έχουν σκοτεινιάσει. Νομίζω πως οι άμυνες μου πέφτουν σιγά σιγά, δεν μπορώ να το ελέγξω. Θεέ μου, είμαι σε αδιέξοδο!
«είσαι το μοναδικό άτομο για το οποίο ενδιαφέρομαι Δέσποινα. Μπορεί οι πράξεις μου να μην σου το δείχνουν... όμως σε νοιάζομαι! ειλικρινά σε νοιάζομαι!»
Μπορεί το πρόσωπο του να είναι πολύ σοβαρό, σχεδόν ανέκφραστο θα έλεγα, όμως τα μάτια του είναι ο καθρέφτης της ψυχής του. Μου φανερώνουν όλα όσα προσπαθεί να μου πει. Έχει δίκιο, οι πράξεις του δεν συμβαδίζουν με τα λόγια του, αλλά τουλάχιστον ξέρω πως μου λέει την αλήθεια. Αυτό μου δείχνουν τα μάτια του
«επίσης... ήθελα να σου μιλήσω σχετικά με την σχολή»
Προσθέτει και τον κοιτάζω κάπως διστακτικά
«τι συνέβη;»
Ελπίζω να μην με διώξει, είναι το τελευταίο που θέλω να ακούσω αυτή την στιγμή
«την Παρασκευή θα πάμε στην Θεσσαλονίκη μαζί για να σε γνωρίσω σε κάποιους πολύ σημαντικούς ανθρώπους...»
Τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ καθώς ακούω την πρόταση του
«θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις καλύτερα την τέχνη, την ζωγραφική, οτιδήποτε θέλεις να μάθεις σχετικά με το αντικείμενο σου»
Δεν το πιστεύω ότι το κανόνισε αυτό για εμένα. Ναι, αυτό σημαίνει ότι όντως με νοιάζεται. Χαμηλώνω το βλέμμα μου στο πάτωμα ενώ παράλληλα δαγκώνω το κάτω χείλος μου
«θα πρέπει να μείνουμε εκεί;»
Ρωτάω κάπως διστακτικά ενώ ξανά υψώνω το βλέμμα μου στο πρόσωπο του. Μου γνέφει καταφατικά
«ναι, για μια βραδιά μόνο. Μην ανησυχείς, έχω κλείσει ήδη τα δωμάτια μας»
Η πρόταση του με απογοητεύει για μια στιγμή. Περίμενα ότι θα μέναμε μαζί, στο ίδιο δωμάτιο. Γαμώτο, συγκεντρώσου Δέσποινα!
«πρέπει να το ανακοινώσω στους γονείς μου»
Μουρμουρίζω και ξαφνικά σηκώνει το χέρι για να χαϊδέψει τρυφερά το μάγουλο μου. Αυτόματα κλείνω τα μάτια και ανοίγω το στόμα μου για να πάρω μια βαθιά ανάσα. Το άγγιγμα του! είναι σαν να φτάνει πολύ πιο βαθιά από το δέρμα μου
«δεν θέλω να σε ξανά δω έτσι, πόσο μάλλον για εμένα»
Ψιθυρίζει μαλακά ενώ τα ακροδάχτυλα του κατεβαίνουν στα χείλη μου. Πρέπει να φύγω από εδώ! Αυτόματα τον σπρώχνω από το στήθος και βγαίνω έξω από την αίθουσα, κλείνοντας δυνατά την πόρτα πίσω μου. Κάνω ένα βήμα αλλά ξαφνικά σταματάω, λες και κάτι με τραβάει πίσω. Υψώνω το βλέμμα μου στο ταβάνι ενώ παράλληλα ακουμπάω την πλάτη μου στην πόρτα. Είναι απίστευτο! Είναι σαν να τον νιώθω πίσω από το ξύλο, λες και μπορώ να τον αγγίξω. Όλο αυτό είναι τρέλα, εμμονή, δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω πλέον. Πάντως το σίγουρο είναι ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και εγώ... δεν μπορώ να το ελέγξω όπως νόμιζα. Κουνάω καρτερικά το κεφάλι μου και έπειτα φεύγω γρήγορα από την σχολή.