Τα χρώματα του έρωτα

Το πρώτο βήμα

Την επόμενη ημέρα πηγαίνω μαζί με την Αναστασία στην σχολή. Δυστυχώς εχθές δεν πρόλαβα να βγω μαζί της, λόγο της μητέρας μου. Ήθελε να κάνουμε κάτι δουλειές και φυσικά δεν μπόρεσα να της το αρνηθώ. Όση ώρα περπατάμε για να πάμε στην σχολή, της έχω πει σχεδόν τα πάντα για εμένα και τον Άγγελο. Παρέλειψα μερικά γεγονότα επίτηδες! δεν θέλω να τα μάθει και όλα, γιατί φοβάμαι πως ίσως καταλάβει ότι πρόκειται για τον Άγγελο
«αυτές οι μέρες ήταν μαρτύριο για εμένα λόγο αυτού του ανθρώπου»
«είναι κανένας γνωστός;»
Με ρωτάει και μένω για μερικά λεπτά σιωπηλή, σκεπτόμενη για το τι απάντηση θα πρέπει να της δώσω. Της εξήγησα ότι υπάρχει ένα άτομο που... τέλος πάντων με ενδιαφέρει, αλλά δεν θέλω να της πω ποιος
«όχι»
Μουρμουρίζω και νιώθω το ειρωνικό της βλέμμα
«πάντως, ενημερωτικά σου το λέω... καρφώνεστε λιγάκι»
Αμέσως γυρίζω το κεφάλι για να την κοιτάξω με σοκαρισμένο ύφος
«ορίστε;»
«έλα ρε Δέσποινα, δεν είμαι χαζή. Το έχω καταλάβει ότι κάτι παίζει με τον καθηγητή, φαίνεται από τον τρόπο που καρφώνεις το βλέμμα σου πάνω του»
Και το ξερά ρε γαμώτο!
«το ξέρουν και άλλοι;»
«από ότι έχω καταλάβει... όχι. Δεν είστε θέμα για συζήτηση... ακόμη!»
Αναστενάζω σιγανά νιώθοντας παράλληλα μια μικρή ανακούφιση μέσα μου
«με μπερδεύει πολύ, Αναστασία. Κατά βάθος ξέρω ότι είναι λάθος, ότι πρέπει να το σταματήσω, αλλά δεν μπορώ! Από την πρώτη στιγμή που αντίκρισα το πρόσωπο του... απλά με μάγεψε»
«σε καταλαβαίνω, είναι πολύ όμορφος και υπερβολικά γοητευτικός! Αλλά καλύτερα να απομακρυνθείς τώρα, πριν είναι πολύ αργά»
Ρουθουνίζω καθώς ακούω την τελευταία της πρόταση
«είναι ήδη πολύ αργά, Αναστασία»
Λέω ενώ τώρα βρισκόμαστε έξω από την σχολή. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά καθώς τον βλέπω να στέκεται έξω από την είσοδο. Το βλέμμα του είναι καρφωμένο στο δικό μου ενώ το ύφος του είναι κάπως... μελαγχολικό θα έλεγα. Θέλω τόσο πολύ να τον πλησιάσω, να τον αγγίξω έστω και για λίγο!
«ει!»
Η φωνή του Πάρη με κάνει να χαμηλώσω απότομα το βλέμμα μου στο πρόσωπο του. Πότε ήρθε αυτός εδώ;
«γειά σου Πάρη»
Λέει η Αναστασία και με σκουντάει διακριτικά στο μπράτσο με τον αγκώνα της
«γειά σου Αναστασία...»
Της λέει ενώ τώρα στέκεται μπροστά μου. Τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και μου χαμογελάει στραβά
«γειά σου μωρό μου»
Μουρμουρίζει και με φιλάει στο μέτωπο. Αμέσως το βλέμμα μου στρέφεται σε εκείνον. Το πρόσωπο του έχει σκληρύνει. Αυτό σημαίνει ότι θύμωσε; Τον βλέπω να μπαίνει με φόρα μέσα στην σχολή, κάνοντας με να κλείσω τα μάτια από απογοήτευση
«είσαι καλά μωρό μου;»
«ναι... καλά είμαι»
Απαντάω σχεδόν ψιθυριστά και με ξανά φιλάει στο μέτωπο, έπειτα με τραβάει στην αγκαλιά του, κρατώντας με σφιχτά πάνω του. Η θλίψη με έχει κατακλύσει. Γιατί με μπερδεύεις τόσο πολύ Άγγελε;
«αν θέλεις μπορούμε να πάμε για έναν γρήγορο καφέ μετά από την σχολή»
Μου προτείνει καθώς τραβιέμαι από την αγκαλιά του
«θα δούμε»
Απαντάω χαμηλόφωνα και στρέφω το βλέμμα μου στην Αναστασία
«πάμε;»
«ναι, φυσικά»
Λέει και πηγαίνω βιαστικά προς την είσοδο, με την Αναστασία να με ακολουθεί
«γιατί ήσουν τόσο ψυχρή;»
Με ρωτάει σιγανά, ώστε να μην μας ακούσει κάποιος άλλος
«επειδή μας είδε μαζί με τον Πάρη, που να πάρει και να σηκώσει!»
Μουγκρίζω και μου ζουλαει τον ώμο
«ήρεμα, μην μας καταλάβει και κανείς»
«με μπερδεύει ρε Άνα!»
«ναι, αλλά με αυτό τον τρόπο θα κάνεις τον Πάρη να σε υποψιαστεί...»
Γαμώτο, έχει δίκιο! Το τελευταίο που θέλω τώρα είναι να έχω προβλήματα με τον Πάρη
«τώρα που μπαίνουμε μέσα στην αίθουσα, προσπάθησε να ηρεμήσεις και να μην δώσεις στόχο. Γενικά προσπάθησε να είσαι αδιάφορη απέναντι του»
«δεν έχεις ιδέα πόσο το θέλω αυτό»
Αλλά είναι αδύνατον. Εδώ και μόνο που τον κοιτάζω λιώνω, ακόμη και αν είναι βλάκας. Θα προσπαθήσω να παίξω το παιχνίδι, αλλά δεν ξέρω ποιος θα είναι ο νικητής. Μόλις καθόμαστε στις θέσεις μας, τον βλέπω να στέκεται κοντά στην έδρα του και να με κοιτάζει με άγριο βλέμμα. Δεν είναι καλό αυτό. Τον κοιτάζω και εγώ με το ίδιο ύφος, προσπαθώντας να του δείξω ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία.