Τα χρώματα του έρωτα

Μεγάλη ευθύνη

Έχουν περάσει τέσσερις μέρες από τότε που... ουσιαστικά αποφάσισε να κάνει μια προσπάθεια για εμάς. Αυτές οι μέρες είναι σαν να έχουν εξαφανιστεί όλα γύρω μας, λες και υπάρχουμε μόνο εμείς οι δύο σε αυτόν τον κόσμο.

Σήμερα είναι Σάββατο βράδυ και ως συνήθως καθόμαστε στο πάτωμα, μπροστά από το τζάκι. Το κεφάλι μου είναι ακουμπισμένο στον ώμο του, ενώ τα χέρια του χαϊδεύουν τρυφερά το σώμα μου
«αυτές οι μέρες ήταν πολύ όμορφες»
Λέω αφηρημένα και με φιλάει στα μαλλιά
«έτσι θέλω να αισθάνεσαι μαζί μου»
Αποκρίνεται χαμηλόφωνα και κουλουριάζομαι περισσότερο στην αγκαλιά του. Μένουμε σιωπηλοί για μερικά λεπτά, να κοιτάζουμε την φωτιά που τυλίγεται προκλητικά γύρο από τα κούτσουρα, σαν μια γυναίκα που χορεύει έναν άκρως ερωτικό χορό. Αυτό είναι πολύ ωραία ιδέα για ζωγραφιά
«είναι Σάββατο βράδυ»
Αναφωνεί ξαφνικά, κάνοντας με να ισιώσω απότομα το σώμα μου
«ε και λοιπόν;»
«είναι δυνατόν να έχω μια τόσο όμορφη γυναίκα στην αγκαλιά μου και να μην την κυκλοφορώ έξω;»
Ο θαυμασμός είναι φανερός στο πρόσωπο του, και το χαμόγελο του είναι παιχνιδιάρικο. Είναι μεταδοτικό αυτό το χαμόγελο
«και τι σκέφτεστε να κάνετε για αυτό, κύριε Σταματάκη;»
Τον ρωτάω με επίσης παιχνιδιάρικο ύφος
«λέω να πας στο δωμάτιο για να ντυθείς»
«τρέχω!»
Λέω και έπειτα σηκώνομαι από την θέση μου για να πάω στην κρεβατοκάμαρα.

Μετά από μισή ώρα φτάνουμε στην πλατεία του χωριού. Περπατάμε μαζί χέρι χέρι ανάμεσα στον κόσμο, θαυμάζοντας το υπέροχο τοπίο γύρω μας. Περπατάμε έξω από τα ταβερνάκια του χωριού, και ξαφνικά ο Άγγελος με περιστρέφει. Τον κοιτάζω για μια στιγμή σοκαρισμένη ενώ ταυτόχρονα γελάω
«νόμιζα ότι δεν ξέρεις να χορεύεις»
Τον πειράζω και με τραβάει απότομα στην αγκαλιά του
«κοντά σου... μαθαίνω πολλά»
Λέει έχοντας αυτό το ακαταμάχητο, γοητευτικό του ύφος. Χωρίς να το ελέγξω, τον φιλάω στο μάγουλο
«μου βγήκε αυθόρμητα»
Λέω απολογητικά και τον βλέπω να γέρνει το κεφάλι του στο πλάι
«δεν πειράζει μωρό μου. Εξάλλου είμαστε μαζί, δεν είμαστε;»
Λέει με παιχνιδιάρικο ύφος, κάνοντας με να χαμογελάσω πονηρά
«λογικά... είμαστε»
«ωραία, και επειδή θέλω να περάσεις υπέροχα στο πρώτο μας επίσημο ραντεβού, τι θα έλεγες να καθίσουμε σε ένα από αυτά τα ταβερνάκια;»
Μου προτείνει και γνέφω καταφατικά
«αμέ!»
«τότε πάμε»
Λέει και σχεδόν τρέχουμε προς τα τραπεζάκια. Καθόμαστε ο ένας απέναντι από τον άλλον. Τα χέρια μας είναι ενωμένα ενώ τα μάτια του με κοιτάζουν με λατρεία. Πόσο μου αρέσει αυτός ο Άγγελος που έχω μπροστά μου! Θα μπορούσα πολύ εύκολα να τον συνηθίσω. Ίσως... να τον έχω συνηθίσει ήδη
«καλησπέρα»
Ακούω μια γυναικεία φωνή, η οποία χαλάει την όλη ατμόσφαιρα. Της ρίχνω ένα στιγμιαίο βλέμμα, όμως ο Άγγελος δεν της ρίχνει ούτε μισό
«καλησπέρα»
Λέω προσπαθώντας να το παίξω ευγενική
«τι θα πάρετε;»
«φέρε μας κόκκινο κρασί. Απόψε κυκλοφορώ με μια πανέμορφη μάγισσα»
Το στόμα μου μισανοίγει από την έκπληξη καθώς ακούω τα λόγια του. Γιατί έγινε ξαφνικά τόσο ρομαντικός; τι άλλαξε;
«μάλιστα»
Μπορώ να καταλάβω από τον τόνο της φωνής της πόσο ενοχλημένη είναι με την αδιαφορία του Άγγελου. Αλλά σκασίλα μου! Τον παρακολουθώ να τρίβει τρυφερά τα χέρια μου και μετά να τα φιλάει με σεβασμό. Μου αρέσει τόσο πολύ αυτή η εικόνα! Ξαφνικά ακούγεται ένα όμορφο τραγούδι από τα ηχεία του μαγαζιού. Δεν το έχω ξανά ακούσει αυτό το τραγούδι, αλλά μου αρέσει. Όταν ακούω τους στίχους... η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά. Τώρα πραγματικά το λάτρεψα! Ασυναίσθητα τα χέρια μου σφίγγουν τα δικά του και αφήνω τις λέξεις να με ταξιδέψουν σε αναμνήσεις σκοτεινές. Σε πράγματα που ίσως θέλω να ξεχάσω, αλλά μέσα από αυτές τις στιγμές... κατάφερα να καταλάβω τι σημαίνει έρωτας
«Να 'ταν η αγάπη μας γιορτή
κι όχι βάσανο ούτε ντροπή
να 'τανε μια νύχτα δίχως χαραυγή...»
Αυτόματα τα μάτια του παίρνουν μια παράξενη λάμψη ενώ ένα γλυκό χαμόγελο στραβώνει τα χείλη του. Άλλη μια φορά που δεν μπορώ να καταλάβω τι αισθάνεται αυτός ο άνθρωπος. Νομίζω ότι τα μάτια του λάμπουν από έρωτα, αλλά δεν είμαι εκατό της εκατό σίγουρη. Η σερβιτόρα επιστρέφει για να αφήσει το κρασί στο τραπέζι μας. Σιγά σιγά τα χέρια του Άγγελου αφήνουν τα δικά μου για να μας σερβίρει, όμως δεν παίρνει στιγμή το βλέμμα του από το δικό μου
«είναι λάθος λεν να σ' αγαπώ
τέτοιο λάθος πως να τ' αρνηθώ»
Αυτές οι λέξεις... είναι σαν να βγαίνουν μέσα από την καρδιά μου. Λες και αυτό το τραγούδι γράφτηκε για εμάς. Τα μάτια του έχουν πλέον γίνει πράσινα, λάμπουν όσο ποτέ άλλοτε. Άραγε... με αγαπάει και αυτός; μπορεί να νιώθουμε όντως το ίδιο; Χωρίς να το περιμένω, σκύβει και αφήνει ένα απαλό φιλί στα χείλη μου. Υπό άλλες συνθήκες ίσως σκεφτόμουν τον κόσμο που μας περιβάλλει, αλλά δεν μπορώ. Τα μάτια του δεν με αφήνουν να σκεφτώ τίποτα άλλο πέρα από αυτόν. Το βλέμμα του πηγαίνει πίσω από εμένα και ξαφνικά το ύφος του αλλάζει. Με ανησυχεί αυτό. Γυρίζω το κεφάλι προς την κατεύθυνση όπου κοιτάζει και τότε καταλαβαίνω. Η μάνα του είναι εδώ! Απέχει μονάχα μερικά βήματα μακριά μας, όμως το βλέμμα της είναι καρφωμένο στον Άγγελο. Όχι που να πάρει, όχι τώρα!
«πάμε να φύγουμε»
Μου πετάει ο Άγγελος με σχετικά ήπιο τόνο. Ξέρω πως δεν είναι η ώρα να του φέρω αντιρρήσεις. Σηκώνομαι από την θέση μου και κρεμάω την τσάντα στον ώμο μου. Τον βλέπω να αφήνει μερικά χρήματα στο τραπέζι, μετά με πιάνει από το χέρι και ουσιαστικά με τραβάει προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που βρίσκεται η μάνα του. Τον νιώθω να με τραβάει δυνατά, λες και θέλει να μου βγάλει το χέρι. Να πάρει!
«Άγγελε...»
Λέω αλλά δεν σταματάει. Νιώθω σαν να μην με ακούει
«Άγγελε, σταμάτα...»
Προσθέτω αλλά και πάλι δεν με ακούει. Που να πάρει!
«Άγγελε, με πονάς!»
Αυτό όμως τον κάνει να σταματήσει. Αμέσως γυρίζει από την άλλη και με τραβάει απότομα στην αγκαλιά του. Το στήθος μου συγκρούεται με το δικό του, κάνοντας με να παγώσω για μερικά δευτερόλεπτα
«συγχώρεσε με... και κατάλαβε με. Έπρεπε να φύγουμε!»
Το ύφος του φαίνεται μετανιωμένο. Ειλικρινά τον λυπάμαι. Δεν θέλω να τον βλέπω σε αυτή την κατάσταση. Και ξαφνικά το μυαλό μου επιστρέφει στην κουβέντα που έκανα μαζί με την μάνα του. Πάντως να ξέρεις πως αν με βοηθήσεις να τα ξανά βρω με τον Άγγελο... τότε θα έρθει και η δική σου λύτρωση. Νομίζω ότι τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τα λόγια της. Είχε δίκιο! Ο Άγγελος είναι κολλημένος στο παρελθόν του, παλεύει με τους δαίμονες του για να ξεφύγει από το μίσος και την αγάπη που τρέφει για την μάνα του. Είναι μπερδεμένος. Τώρα τα βλέπω όλα καθαρά! Αν τα βρει με την μάνα του... τότε θα έρθει η λύτρωση όλων μας. Και δυστυχώς αυτή η ευθύνη... έχει πέσει πάνω μου. Πως θα τα καταφέρω;