Τα χρώματα του έρωτα

Δεν πρόκειται!

Το βράδυ αφού έχουμε τελειώσει όλες τις δουλειές, αποφασίζω να μαγειρέψω μια μακαρονάδα. Σήμερα μου φάνηκε κάπως χαμένος, σαν να μην ήταν ο εαυτός του. Ίσως και να έχει βγει λίγο από τα νερά του, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο. Μήπως φταίω εγώ; Ξεφυσάω ενώ παράλληλα κλείνω το μάτι της κουζίνας. Το φαγητό είναι έτοιμο, το μόνο που λείπει είναι να τον ρωτήσω αν πεινάει. Κάνω μεταβολή και βαδίζω προς το σαλόνι. Τον βλέπω να κάθεται στο πάτωμα, μπροστά από το αναμμένο τζάκι. Μένω για μερικά λεπτά στην θέση μου και τον χαζεύω. Μοιάζει σαν παιδί, ένα μικρό και μοναχικό παιδί. Παίρνω μια βαθιά και κάνω δύο βήματα για να τον πλησιάσω
«το φαγητό είναι έτοιμο. Να σου βάλω να φας;»
Ρωτάω αλλά δεν μου απαντάει. Μένει ακίνητος, έχοντας το κεφάλι χαμηλωμένο στο πάτωμα. Αρχίζω να ανησυχώ. Τον πλησιάζω με αργά βήματα, ώσπου ξαφνικά ακούω την φωνή του
«κάθισε μαζί μου... έχουμε να πούμε πολλά...»
Δεν χρειάζεται να το πει για δεύτερη φορά. Πηγαίνω και κάθομαι δίπλα του στο πάτωμα. Κοιτάζω το πρόσωπο του, αυτό το πρόσωπο που με κάνει να νιώθω τόση ηρεμία
«σου χρωστάω ένα μεγάλο συγγνώμη»
Κατσουφιάζω
«γιατί;»
Ρωτάω και παίρνει μια βαθιά ανάσα
«επειδή όταν ήρθε να με βρει ο πατέρας σου... φέρθηκα άνανδρα. Προσπάθησα να ρίξω το φταίξιμο πάνω σου. Πως εσύ το ξεκίνησες, και εγώ-»
«σσσς»
Λέω ενώ ακουμπάω τον δείκτη μου στα χείλη του, κάνοντας τον να σωπάσει. Με κοιτάζει παγωμένος για μερικά λεπτά, ώσπου σουφρώνει τα χείλη του σε ένα τρυφερό φιλί. Απομακρύνω τα δάχτυλα μου από το στόμα του, επιτρέποντας του να συνεχίσει
«φάνηκα αδύναμος»
Προσθέτει και του χαμογελάω γλυκά
«φοβήθηκες»
Ψελλίζω και κουνάει θετικά το κεφάλι του
«ναι, όμως δεν φοβήθηκα τον πατέρα σου... αλλά εμένα»
Έχω σαστίσει με την ψυχή αυτού του ανθρώπου. Κουβαλάει τόσα πολλά μέσα του, πράγματα που τον βαραίνουν και πρέπει κάποια στιγμή να τα βγάλει από μέσα του. Σκύβω και ακουμπάω το μέτωπο μου στον κρόταφο του. Κλείνω τα μάτια και ανασαίνω το άρωμα του
«ο πατέρας σου έχει δίκιο Δέσποινα. εμείς οι δύο... δεν έχουμε μέλλον»
Σφίγγω τα δόντια για να συγκρατήσω τον θυμό μου
«μην πιστεύεις όσα σου λένε οι άλλοι»
Μουρμουρίζω ενώ τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. Ρουθουνίζει
«είτε θέλεις να το πιστέψεις είτε όχι, είναι η αλήθεια»
Σφίγγω τα χέρια μου γύρω του και μετά τον φιλάω στον λαιμό
«δεν πρόκειται να το βάλω κάτω»
Ψιθυρίζω με πείσμα πάνω στο δέρμα του. Τον ακούω να ρουθουνίζει ξανά, αλλά αυτή την φορά ακούγεται πιο εύθυμο. Σχεδόν μπορώ να νιώσω το συνεσταλμένο του χαμόγελο
«το ξέρω... και αυτό είναι που θαυμάζω περισσότερο σε σένα»
Λέει χαμηλόφωνα. Σηκώνω το κεφάλι και τα βλέμματα μας συναντώνται. Το δικό του εύθυμο αλλά και φοβισμένο ταυτόχρονα, και το δικό μου γεμάτο θάρρος. Σκύβω σιγά σιγά για να πλησιάσω το πρόσωπο του. Μου έλειψε η αίσθηση των χειλιών του, μου έλειψε η παρουσία του, τα πάντα!
«Δέσποινα...»
Ψιθυρίζει και παρατηρώ τις κόρες των ματιών του να διαστέλλονται. Τα χείλη μας πλέον απέχουν μονάχα μερικά χιλιοστά. Είμαι αποφασισμένη! Κάνω να τον φιλήσω, αλλά ξαφνικά γυρίζει το κεφάλι, με αποτέλεσμα να φιλήσω το μάγουλο του. Τι στο καλό;
«όσο θα βρίσκεσαι εδώ, δεν πρόκειται να σε αγγίξω ερωτικά, ούτε να φιλήσω τα χείλη σου»
Η δήλωση του με σοκάρει. Αμέσως ισιώνω το σώμα μου
«μα εγώ... νόμιζα πως-»
«σε νοιάζομαι, Δέσποινα... για αυτό σε αφήνω να μείνεις εδώ. Αλλά δεν πρόκειται να σε εκμεταλλευτώ»
Ειλικρινά μου έρχεται να ουρλιάξω. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!
«μα δεν με εκμεταλλεύεσαι! θέλω να είμαι μαζί σου, σου παραδίνομαι οικειοθελώς, δεν το καταλαβαίνεις;»
Πως είναι δυνατόν να είναι τόσο τυφλός; εκτός αν δεν θέλει να δει την αλήθεια. Η συνειδητοποίηση είναι αποκαρδιωτική
«όπως και να χει, δεν θέλω να μπλεχτείς ξανά μαζί μου. Μπορείς να μείνεις εδώ για όσο θέλεις, αλλά σου το ξεκαθαρίζω ότι δεν πρόκειται να συμβεί ξανά κάτι ερωτικό μεταξύ μας. Είσαι σύμφωνη με αυτό;»
Υπό άλλες συνθήκες θα είχε θιχτεί ο εγωισμός μου. Βασικά πρέπει να θιχτεί ο εγωισμός μου! να σηκώσω το κεφάλι ψηλά και να φύγω από εδώ. Αλλά νιώθω τόσο αδύναμη, το μόνο που θέλω είναι είμαι κοντά του, ακόμη και αν δεν θέλει να με αγγίζει
«εντάξει Άγγελε, θα κάνω αυτό που θέλεις»
Μουρμουρίζω ενώ νιώθω την απογοήτευση να με κατακλύζει. Περίμενα πως τώρα που είμαστε εδώ, μόνοι μας, θα είχαμε την ευκαιρία να... να έρθουμε πιο κοντά, να γνωριστούμε καλύτερα. Τέλος πάντων, δεν πειράζει, μου αρκεί που μπορώ να είμαι δίπλα του, που δέχεται την βοήθεια μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σηκώνομαι από το πάτωμα, αλλά το χέρι του αρπάζει τον καρπό μου, σταματώντας με
«για το καλό σου το κάνω»
Μουρμουρίζει κάνοντας με να ρουθουνίσω
«μην σου το χαλάσω τότε»
Λέω ειρωνικά και έπειτα φεύγω από το σαλόνι, αφήνοντας τον μόνο του. Βγαίνω έξω από την πόρτα της κουζίνας και κάθομαι στο μικρό σκαλοπατάκι. Η βραδιά απόψε είναι κρύα και μοναχική. Θεέ μου, έχουν συμβεί τόσα πολλά μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Εύχομαι τουλάχιστον οι επόμενες μέρες να είναι πιο εύκολες για εμάς. Βγάζω το τηλέφωνο από την τσέπη μου και το κοιτάζω για μερικά λεπτά. Δεν νομίζω ότι θα το χρειαστώ άλλο αυτό. Το κλείνω και έπειτα το πετάω μακριά, πέρα από τον φράχτη του σπιτιού.