Τα χρώματα του έρωτα

Όλα τέλειωσαν

Οι επόμενες μέρες ήταν μαρτύριο. Αναγκαζόμουν συνεχώς να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί του και να βλέπω όλες τις μαθήτριες να τον περιτριγυρίζουν. Ειδικά εκείνη η Αμαλία του κάνει πολύ στενό μαρκάρισμα και δεν μου αρέσει. Νιώθω μέσα μου ότι καίγομαι, σαν να με κυριεύει ο θυμός. Είναι πολύ πρωτόγνωρο αυτό το συναίσθημα.

Αυτή την στιγμή κάθομαι στην αποθήκη του σπιτιού και προσπαθώ να απασχολήσω τον εαυτό μου με την ζωγραφική. Αρχίζω να πιστεύω πως αυτές οι δύο μέρες ήταν κάτι σαν μάθημα για εμένα. Νομίζω πως αυτό που συνέβη μεταξύ μας το έχει ξανά κάνει, και ίσως συνεχίζει να το κάνει με άλλες μαθήτριες. Αν ισχύει κάτι τέτοιο... το ορκίζομαι πως θα τον ξεφτιλίσω σε ολόκληρη την πόλη. Είμαι πολύ εγωίστρια και το ξέρω. Δεν θέλω να αποδεχτώ το γεγονός ότι με κορόιδεψε, δεν γίνεται να αποδεχτώ κάτι τέτοιο! Ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο. Σίγουρα αυτός είναι ο Πάρης. Το βγάζω από την τσέπη μου και κοιτάζω την οθόνη για να διαβάσω το μήνυμα του.

Πάρης:
Δεν νομίζεις ότι πρέπει να μιλήσουμε κάποια στιγμή;

Ειλικρινά, με έχει εκνευρίσει! Το ξέρω πως έχει δίκιο, αλλά δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω... όχι τώρα.

Δέσποινα:
Δεν είμαι σε φάση. Ίσως κάποια άλλη μέρα.

Του το στέλνω και μετά κλείνω το κινητό. Αλλά πριν προλάβω να το αφήσω στο τραπεζάκι δίπλα μου, ακούγεται ο ήχος κλήσης μου. Να πάρει, γιατί επιμένει; Το σηκώνω.
«ναι»
«είμαι έξω από το σπίτι σου, θέλω να σου μιλήσω»
Η φωνή του ακούγεται παράξενη. Ήπιε;
«εγώ όμως δεν θέλω Πάρη. Καλή σου νύχτα»
«αν δεν βγεις τώρα έξω θα αρχίσω να φωνάζω!»
Γρυλίζει απειλητικά, κάνοντας με να παγώσω για μερικά δευτερόλεπτα. Πρώτη φορά μου μιλάει έτσι
«δεν θα τολμήσεις»
«δοκίμασε με»
Να πάρει, αυτός είναι έτοιμος για όλα. Δεν έχω επιλογή, πρέπει να τον αντιμετωπίσω
«έρχομαι»
Λέω ξερά και το κλείνω. Μετά σηκώνομαι από την θέση μου και φεύγω τρέχοντας έξω από το σπίτι. Μόλις κλείνω την πόρτα, σηκώνω το κεφάλι και τον βλέπω να στέκεται έξω από την αυλή μας. Το βλέμμα του είναι σαν να με καίει, το πρόσωπο του φαίνεται ταλαιπωρημένο. Ω Πάρη, τι σου έχω κάνει;
«γιατί με αποφεύγεις;»
Με ρωτάει καθώς τον πλησιάζω
«επειδή δεν μπορώ να σε αντιμετωπίσω»
Του αποκαλύπτω και τον παρακολουθώ να κοιτάζει τριγύρω, σαν να ψάχνει τα κατάλληλα λόγια. Τα μάτια του είναι βουρκωμένα και πρησμένα, το πρόσωπο του μαρτυρά το πόσο έξαλλος είναι αυτή την στιγμή. Δεν μπορώ να το πιστέψω, αυτή η εικόνα μου είναι τόσο πρωτόγνωρη. Τι του έχω κάνει;
«τι σου συμβαίνει; γιατί δεν θέλεις να με δεις; τι σου έχω κάνει γαμώτο μου!»
Η φωνή του ανεβαίνει αρκετές οκτάβες, κάνοντας με να τιναχτώ από την θέση μου
«εσύ τίποτα. Εγώ είμαι το πρόβλημα, Πάρη»
Λέω χαμηλόφωνα ενώ παρακολουθώ τα μάτια του να γουρλώνουν από θυμό
«δώσε μου επιτέλους μια ξεκάθαρη απάντηση!»
Φωνάζει μπροστά στο πρόσωπο μου. Δεν πρόκειται να του το ανταποδώσω, ούτε να τον βρίσω, δεν φταίει σε κάτι. Εγώ είμαι το πρόβλημα, αλλά δεν ξέρω πως να του το εξηγήσω. Φοβάμαι ότι θα αντιδράσει υπερβολικά
«υπάρχει άλλος;»
Η ερώτηση του με σοκάρει. Τι διάολο, μπορεί να διαβάσει τις σκέψεις μου;
«αυτό είναι, υπάρχει άλλος. Και γιατί δεν μου το έλεγες τόσες μέρες; γιατί ήθελες να μου κρυφτείς;»
Συνεχίζει ενώ με αρπάζει δυνατά από τα μπράτσα
«επειδή φοβόμουν την αντίδραση σου. Πίστευα ότι θα το πάρεις υπερβολικά, και τελικά... είχα δίκιο»
Τα λόγια μου τον κάνουν να μαρμαρώσει για μερικά λεπτά. Αυτό με φοβίζει ακόμα περισσότερο
«σημασία έχει ότι θέλω να τελειώσει όλο αυτό μεταξύ μας Πάρη. Δεν επέλεξα και τον καλύτερο τρόπο για να το κάνω, αλλά κατάλαβε με, φοβόμουν!»
Το βλέμμα του είναι κενό και το πρόσωπο του ήρεμο. Να πάρει, δεν θα βγάλουμε άκρη έτσι
«δεν ήμουν για εσένα Πάρη»
Προσθέτω ενώ κάνω τρία βήματα πίσω, για λόγους ασφαλείας. Τον κοιτάζω για μερικά λεπτά μέσα στα μάτια και έπειτα χαμηλώνω το βλέμμα μου στο έδαφος. Τι ντροπή! Πως τα έκανα έτσι ρε γαμώτο; Νόμιζα πως ήμουν πραγματικά ερωτευμένη με τον Πάρη, αλλά έκανα λάθος. Η ζωή με ξεγέλασε στέλνοντας μου έναν έρωτα που δεν έχει μέλλον. Γιατί να μου συμβαίνει αυτό; γιατί πρέπει να ζήσω μια τόσο αλλόκοτη κατάσταση; γιατί δεν μπορώ να με ελέγξω;
«έχεις δίκιο....»
Η φωνή του ακούγεται σαν ένας ψίθυρος. Αμέσως σηκώνω το κεφάλι για να αντικρίσω το πρόσωπο του
«δεν ήσουν για εμένα, επειδή εγώ σε ερωτεύτηκα πραγματικά, και εσύ.... απλά έπαιξες μαζί μου»
Τα δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα από τα μάτια του. Η καρδιά μου σφίγγεται από τον πόνο
«όχι Πάρη, μην το βλέπεις έτσι-»
«και πως θέλεις να το δω;»
Πετάει απότομα, κάνοντας με να παγώσω
«ελπίζω τουλάχιστον να είσαι χαρούμενη τώρα που τα γάμησες όλα»
Προσθέτει και έπειτα φεύγει με γρήγορα βήματα. Κάτι μέσα μου μου φωνάζει να τρέξω από πίσω του, να τον πείσω ότι δεν φταίω εγώ! αλλά η λογική κυριαρχεί. Δεν θα καταλάβει. Το ξέρω ότι δεν θα με καταλάβει. Γαμώτο, δεν ήθελα να συμβεί αυτό, δεν ήθελα να συμβεί τίποτα από όλα αυτά! Νιώθω ότι διαλύομαι.