Τα χρώματα του έρωτα

Χορεύεις;

Ξυπνάω έπειτα από ένα πολύ όμορφο όνειρο. Τα μάτια μου ανοίγουν και χαμογελάω πλατιά καθώς αντικρίζω το πρόσωπο του. Μου αρέσει αυτή η εικόνα. Αν ήταν στο χέρι μου... θα το ζούσα κάθε μέρα. Τον επεξεργάζομαι για μερικά λεπτά ώσπου ξαφνικά μου έρχεται μια ιδέα. Αμέσως σηκώνομαι από το κρεβάτι, παίρνω το πουκάμισο του από το πάτωμα και το φοράω. Υπάρχει ακόμη το άρωμα του στο λινό. Πηγαίνω τρέχοντας στην κουζίνα. Πιστεύω πως θα προλάβω να του ετοιμάσω πρωινό. Ανοίγω το ψυγείο και βγάζω μερικά αυγά μαζί με μπέικον και βούτυρο. Ευτυχώς που μου έκοψε και πήρα φαγητό μαζί μου. Βγάζω το τηγάνι από το ντουλάπι και το τοποθετώ στο μάτι της κουζίνας. Τα έχουμε όλα, το μόνο που λείπει είναι λίγη μουσική. Αμέσως πηγαίνω στο δωμάτιο και πολύ αθόρυβα παίρνω το κινητό μου από το κομοδίνο. Πριν φύγω ρίχνω μια τελευταία ματιά στον πανέμορφο άντρα που κοιμάται γυμνός στο κρεβάτι. Είναι πραγματικά τέλειος! Τέλος πάντων, επιστρέφω στην κουζίνα ενώ παράλληλα ανοίγω το κινητό μου για να διαλέξω τραγούδι. Ψάχνω για μερικά λεπτά στην λίστα μου, ώσπου τελικά καταλήγω στο Ταγκό της Νεφέλης. Αφήνω την συσκευή στον πάγκο και μετά ξεκινάω δουλειά. Άθελά μου το μυαλό μου πηγαίνει στα χθεσινά γεγονότα. Σίγουρα αυτή η νύχτα ήταν η καλύτερη της ζωής μου! Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, αλλά ένιωσα σαν να την περίμενα για χρόνια αυτή την νύχτα. Και θα την περίμενα για όσο καιρό χρειαζόταν. Ξαφνικά νιώθω δύο χέρια να ακουμπάνε τους ώμους μου, κάνοντας με να τιναχτώ από φόβο
«καλημέρα»
Λέει με βραχνή φωνή ακόμη από τον ύπνο
«κα καλημέρα»
Τραυλίζω καθώς γυρίζω από την άλλη για να τον αντικρίσω κατά πρόσωπο. Σηκώνει τα χέρια και περνάει μερικές τούφες πίσω από τα μαλλιά μου
«ενδιαφέρουσα επιλογή τραγουδιού, δεσποινίς Οικονόμου...»
Βλέπω ξύπνησε με όρεξη!
«χορεύεις;»
Με ρωτάει καθώς τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου. Σαστίζω
«αστειεύεσαι!»
«καθόλου»
Αποκρίνεται χαμηλόφωνα και με τραβάει στην αγκαλιά του. Ξεκινάει να κινείται αργά, κάνοντας μια φιλότιμη προσπάθεια να χορέψει. Χαχανίζω
«δεν ξέρεις να χορεύεις;»
Τον ρωτάω και σταματάει για να με κοιτάξει
«εμ, η αλήθεια είναι πως... όχι»
Αυτό με κάνει να γελάσω δυνατά
«με κοροϊδεύεις;»
Ρωτάει παιχνιδιάρικα και δαγκώνω το κάτω χείλος μου, προσπαθώντας να εμποδίσω τον εαυτό μου από το να γελάσει περισσότερο
«έλα, άφησε με να σου δείξω»
Όχι ότι ξέρω και πολλά, αλλά με βάση τις ρομαντικές ταινίες που έχω δει... πιστεύω ότι θα γίνει κάτι. Ξεκινώ να τον καθοδηγώ, κάνοντας μια γενναία προσπάθεια να χορέψουμε. Η φωνή της Αλεξίου γεμίζει αυτό το άδειο σπίτι, οι λέξεις τρυπώνουν μέσα στην καρδιά μου, κάνοντας με να νιώσω χαρά αλλά και νοσταλγία
«Δυό μικροί αγγέλοι
Που στα ονειρά τους θέλαν την Νεφέλη
Να την ταΐζουνε ρόδι και μέλι
Να μη θυμάται να ξεχνάει τι θέλει
Την πλανέψανε»
Μου ψιθυρίζει τα λόγια του τραγουδιού, μαγεύοντας με
«Υάκινθοι και κρίνα
Της κλέψαν τ'άρωμα και το φοράνε
Κι οι έρωτες πετώντας σαϊτιές
Την περιγελούν»
Αποκρίνομαι με τον ίδιο τόνο και παρακολουθώ ένα τρυφερό χαμόγελο να χαράζεται στα χείλη του. Τα πρόσωπα μας έρχονται κοντά το ένα με το άλλο, η ανάσα του χτυπάει τα χείλη μου ενώ τα χέρια μου σιγά σιγά ανεβαίνουν στους ώμους του
«θα με φιλήσεις Δέσποινα;»
Το ύφος του είναι ερωτικό, λάγνο, με παρασέρνει σε σκοτεινά μονοπάτια που θέλω να εξερευνήσω. Όμως όλα αυτά διακόπτονται καθώς μία παράξενη μυρωδιά έρχεται στα ρουθούνια μου. Αμάν, το τηγάνι!
«θα κάψω την κουζίνα»
Αναφωνώ με την αγωνία φανερή στον τόνο της φωνής μου. Αμέσως παίρνω το τηγάνι από το μάτι και το κλείνω
«παραλίγο»
«θα αρχίσω να πιστεύω πως είσαι κακή μαγείρισσα»
Ο τόνος του ακούγεται παιχνιδιάρικος. Γυρίζω από την άλλη για να τον κοιτάξω και στενεύω τα μάτια μου
«και εγώ θα αρχίσω να πιστεύω ότι δεν ξέρεις να χορεύεις»
Αποκρίνομαι με τον ίδιο τόνο, κάνοντας τον να ρουθουνίσει
«ξέρω να χορεύω, αλλά μόνο παραδοσιακούς χορούς από την Κρήτη»
Χμμ, αυτό ακούγεται ενδιαφέρον
«δηλαδή χορεύεις πεντοζάλη;»
«ξέρω πολλούς χορούς. Χόρευα κάποτε στον σύλλογο του χωριού»
«και ποιο είναι το χωριό σου;»
Ρωτάω διατηρώντας το παιχνιδιάρικο ύφος μου. Παρατηρώ σιγά σιγά τα μούτρα του να πέφτουν, λες και άκουσε κάτι πολύ δυσάρεστο
«τα Σφακιά»
Απαντάει χαμηλόφωνα και ένα μικρό χαμόγελο θαυμασμού χαράζεται στα χείλη μου. Επιτέλους μου είπε κάτι για τον εαυτό του. Νομίζω ότι αυτό είναι πρόοδος!
«γιατί χαμογελάς;»
Ρωτάει με σοβαρό ύφος, αλλά μπορώ να δω την ευθυμία στο βλέμμα του
«κάτι σκέφτηκα...»
Απαντάω αινιγματικά και κατσουφιάζει. Όταν κατσουφιάζει φαίνεται ακόμη πιο σοβαρός. Δεν μου αρέσει να τον βλέπω συνέχεια έτσι, με εκνευρίζει!
«τέλος πάντων, θα με βοηθήσεις να φτιάξουμε πρωινό;»
Του προτείνω και τα φρύδια του ανασηκώνονται από την έκπληξη. Χαχανίζω
«έλα!»
Επιμένω ενώ τον πιάνω από το χέρι για να τον τραβήξω μαζί μου στην κουζίνα. Έχω καταλάβει πως όλα αυτά του φαίνονται πρωτόγνωρα, για αυτό δεν μπορεί να χαλαρώσει. Όμως αυτό δεν με πτοεί, ίσα ίσα που με πεισμώνει περισσότερο. Τον θέλω αυτόν τον άντρα και σκοπεύω να τον διεκδικήσω όσο περισσότερο μπορώ.