Τα χρώματα του έρωτα

Ζωγραφιά

Οι ώρες μας περνούν πολύ ευχάριστα. Μόλις έχουμε ετοιμάσει το πρωινό μας και καθόμαστε στο τραπέζι για να φάμε. Τα μάτια του είναι συνεχώς καρφωμένα πάνω μου και μάλιστα παρατηρώ μια μικρή ικανοποίηση στο πρόσωπο του. Αυθόρμητα μου βγαίνει ένα μικρό γελάκι
«τι;»
Με ρωτάει και σηκώνω το κεφάλι για να τον κοιτάξω κατάματα
«γιατί με κοιτάζεις έτσι;»
«πως έτσι;»
Αντιγυρίζει με ερώτηση και βλέπω ένα μικρό χαμόγελο να παιχνιδίζει στα χείλη του
«σαν να σου αρέσει η θέα»
Λέω παιχνιδιάρικα και ανασηκώνει τους ώμους του
«που ξέρεις; ίσως και να μου αρέσει η θέα»
Η απάντηση του με κάνει να χαμογελάσω γλυκά. Δεν ξέρω εάν μπορώ να συνηθίσω αυτή την παιχνιδιάρικη πλευρά του
«τι ώρα πρέπει να γυρίσεις;»
«κατά το απογευματάκι. Γιατί ρωτάς;»
«γιατί θέλω να κάνουμε κάτι μαζί»
Απαντάει λιτά, κάνοντας με να κατσουφιάσω
«δηλαδή;»
Ρωτάω και τον παρακολουθώ να χαμογελάει πονηρά. Έπειτα σηκώνεται από την θέση του
«ακολούθησε με»
Λέει και φεύγει προς το δωμάτιο όπου με είχε πάει την πρώτη φορά που ήρθα στο σπίτι του. Περίεργο. Σηκώνομαι από την θέση μου και τον ακολουθώ τρέχοντας. Μόλις μπαίνουμε μέσα, τραβάει την κουρτίνα του μικρού παραθύρου, αφήνοντας τις ακτίνες του ήλιου να εισβάλουν μέσα στο δωμάτιο
«τι κάνουμε εδώ;»
Λες να μου δείξει κανέναν από τους πίνακες του; θα ήταν μεγάλη μου τιμή. Αν και στο δωμάτιο έχει κάποιους σκόρπιους πίνακες, αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν και καλύτεροι
«θέλω να μου δώσεις την ευκαιρία να σε ζωγραφίσω»
Λέει ενώ κάθεται στον σκαμπό, μπροστά από τον καμβά του. Τον κοιτάζω χαμένη για μερικά λεπτά, προσπαθώντας να επεξεργαστώ το αίτημα του. Βασικά, νομίζω ότι το σκέφτομαι πολύ ενώ δεν χρειάζεται. Και εγώ τον έχω ζωγραφίσει αρκετές φορές, νομίζω πως είναι δίκαιο αυτό που μου ζητάει
«πως θέλεις να με ζωγραφίσεις;»
Ρωτάω και τον παρακολουθώ να δαγκώνει το κάτω χείλος του. Είναι τόσο γοητευτικός!
«κάθισε στην πολυθρόνα...»
Λέει ενώ μου δείχνει με το πιγούνι του. Αμέσως κάθομαι στην πολυθρόνα απέναντι του
«δεν με ενδιαφέρει η στάση του σώματος σου, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το πρόσωπο σου. Θέλω να με κοιτάζεις, εντάξει;»
Ρωτάει και του γνέφω καταφατικά ως απάντηση. Τον παρακολουθώ να ετοιμάζει τα χρώματα του με μεγάλη μαεστρία. Τα χέρια του κινούνται γρήγορα και επιδέξια, μοιάζει λες και κινούνται μηχανικά. Με εκπλήσσει συνεχώς αυτός ο άντρας. Πιστεύω πως έχω πολλά ακόμη να μάθω στο πλευρό του, και για την ζωγραφική αλλά και για αυτόν τον ίδιο.

Όση ώρα με ζωγραφίζει, το βλέμμα μου είναι καρφωμένο επάνω του. Τα συναισθήματά είναι ανάμεικτα μέσα μου. Από την μία νιώθω χαρά, όπως τα μικρά κοριτσάκια του λυκείου, αλλά από την άλλη νιώθω έλξη, όπως μια ώριμη γυναίκα που αντικρίζει τον έρωτα της μέσα στα μάτια, έναν δυνατό έρωτα που δεν φοβάται να ζήσει. Πιστεύω πως η αύρα μου τον επηρεάζει κατά κάποιον τρόπο. Ξαφνικά σηκώνει το κεφάλι και με κοιτάζει για πολλά λεπτά, χαμένος μέσα στις σκέψεις του. Το κεφάλι του γέρνει προς τα δεξιά ενώ τα χείλη του μισανοίγουν καθώς παίρνει βαθιές ανάσες. Θα μπορούσα να μείνω εδώ για πάντα, να τον κοιτάζω χωρίς να παίρνω ανάσα, επειδή αυτός μου κλέβει την ανάσα. Δεν μπορώ να αντισταθώ σε αυτό το θέαμα. Σηκώνομαι από την θέση μου και τον πλησιάζω με αργά αλλά σίγουρα βήματα. Μόλις φτάνω κοντά του, κάθομαι στα γόνατα του και παίρνω το πρόσωπο του στα χέρια μου
«Δέσποινα...»
Ψιθυρίζει και ακουμπάω τα δάχτυλα μου στα χείλη του. Έπειτα σκύβω και τον φιλάω απαλά, γλυκά, προσπαθώντας να του δώσω όλα όσα αισθάνομαι μέσα μου. Να τον κάνω να καταλάβει πόσο τον θέλω! Τραβιέμαι και τον χαζεύω για μερικά λεπτά. Τα μάτια κλειστά, τα χείλη μισάνοιχτα, και η ανάσα του ρηχή. Μοιάζει σαν επίγειος θεός. Το πρόσωπο του είναι γαλήνιο, όπως ήταν και το πρωί
«θα μπορούσα να σε χαζεύω με τις ώρες Άγγελε»
Του εξομολογούμαι και τα μάτια του ανοίγουν για να με κοιτάξουν με ανησυχία, νομίζω
«καλύτερα να πηγαίνεις»
Λέει κάνοντας με να σαστίσω για μερικά λεπτά. Δηλαδή τώρα με διώχνει;
«μήπως...»
Πάω να πω αλλά ξαφνικά σηκώνεται, αναγκάζοντας με και μένα να σηκωθώ από πάνω του
«θα τα πούμε την Δευτέρα»
Λέει χαμηλόφωνα και έπειτα φεύγει από το δωμάτιο. Ασυναίσθητα το βλέμμα μου στρέφεται στον καμβά του, για να δω πως με έχει σχεδιάσει. Όπως ήταν αναμενόμενο το σχέδιο του έχει γίνει πολύ καλό, όμως δεν το έχει ολοκληρώσει. Και αν κρίνω από την προηγούμενη του αντίδραση... μάλλον δεν θα τον ολοκληρώσει. Να πάρει, είμαι τελείως χαζή! Τον φόβισα με τα λόγια μου, ίσως και με τα συναισθήματα μου. Μπορεί να μην του τα είπα με τα λόγια μου, αλλά τα κατάλαβε από το βλέμμα μου. Να πάρει, σκατά! Φοβάμαι ότι τώρα θα κάνει πίσω, και ειλικρινά με απογοητεύει αυτό.