Τα χρώματα του έρωτα

Η επιστροφή της

Εδώ και μία ώρα κόβω βόλτες μέσα στο σαλόνι της Αναστασίας, προσπαθώντας να καταλάβω τα λόγια της. Ειλικρινά μου έρχεται να τραβήξω τα μαλλιά μου! Πως είναι δυνατόν;
«όχι, δεν γίνεται. Δεν γίνεται να το πιστέψω αυτό, δεν γίνεται να το κατάλαβε ο πατέρας μου. Στο σπίτι φέρεται απολύτως φυσιολογικά»
«ίσως το πήρε πιο ψύχραιμα από όσο περιμέναμε και οι δυο»
«η ίσως ξέσπασε στον Άγγελο αντί για εμένα»
Η σκέψη έρχεται ουρανοκατέβατη στο μυαλό μου. Ίσως ακούγεται τρελό, αλλά δεν αποκλείεται να έχει συμβεί. Γαμώτο, τον φόβισε και έφυγε, αυτό είναι!
«τι θα κάνω τώρα;»
Ρωτάω με την απελπισία φανερή στον τόνο της φωνής μου
«θέλει και ερώτημα; θα συνεχίσεις κανονικά την ζωή σου. Θα φροντίσεις να σπουδάσεις, να κάνεις καριέρα, και ίσως στο μέλλον αποφασίσεις να κάνεις οικογένεια»
Με έχει σαστίσει αυτή η κοπέλα
«δεν μπορείς να καταλάβεις, έτσι;»
Μουρμουρίζω και κατσουφιάζει
«να καταλάβω τι; ότι θέλεις να καταστρέψεις την ζωή σου προσπαθώντας για έναν άνθρωπο που σε παράτησε εξαιτίας του φόβου του;»
Όχι, δεν μπορεί να τον καταλάβει, κανείς δεν μπορεί. Όλοι βλέπουν έναν φοβισμένο άνθρωπο, όμως εγώ βλέπω πολλά παραπάνω
«σ'ευχαριστώ που με ενημέρωσες»
Μουρμουρίζω καθώς αρπάζω τα πράγματα μου και μετά φεύγω από το σπίτι της. Την ακούω από πίσω μου να φωνάζει, αλλά δεν της δίνω σημασία. Τα βήματα μου γίνονται ακόμη πιο γρήγορα, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά μέσα στο στήθος μου. Η αδρεναλίνη μου έχει φτάσει στα ύψη! Οι επιλογές μου είναι λίγες, και όλες με οδηγούν σε εκείνον.

Άγγελος POV
Την ίδια ώρα.

Καθόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι του σπιτιού. Η θεία μου σερβίρει φαγητό ενώ εμείς συζητάμε για διάφορα θέματα
«πάντως χαίρομαι που γύρισες παιδί μου. Να ξέρεις ότι εδώ είναι το σπίτι σου, εδώ ανήκεις»
Μου λέει ο θείος μου, κάνοντας με να νιώσω χαρά. Ξέρω ότι προσπαθεί να με κάνει να νιώσω οικεία, αλλά όσο και αν προσπαθήσει... δεν θα καταφέρει τίποτα
«σε ευχαριστώ θείε, αλλά μετά από όλα όσα έγιναν... νιώθω ότι έχω χάσει τον προορισμό μου»
«θα τον βρεις παιδί μου, θα τον βρεις. Μην ανησυχείς»
Λέει ενώ με χτυπάει φιλικά στον ώμο
«και για πες αδερφέ, πως πέρασες στα Γιάννενα; γνώρισες καμιά κοπελίτσα;»
Με ρωτάει με νόημα ο Κωνσταντής. Αμέσως η εικόνα του προσώπου της έρχεται στο μυαλό μου. Ο τρόπος που με κοιτούσε, το χαμόγελο της. Νομίζω ότι μου λείπει
«για δουλειά ήμουν Κωσταντή, δεν είχα χρόνο για κοπελίτσες...»
Λέω με απόλυτα σοβαρό ύφος. Δεν είμαι έτοιμος να τους μιλήσω για την Δέσποινα, βασικά δεν θέλω να μιλήσω για την Δέσποινα. Είναι ένα κομμάτι που θα μείνει για πάντα θαμμένο μέσα μου. Όπως και εκείνη
«εσείς τι κάνατε εδώ; οι δουλειές πως πάνε;»
«όλο και καλύτερα. Αν βέβαια... δεχτείς να μας βοηθήσεις, θα είναι ακόμη καλύτερα»
Λέει και χαμογελάω
«φυσικά και θα σας βοηθήσω»
Άλλωστε τους το χρωστάω. Ο θείος μου με βοήθησε πάρα πολύ όταν έγιναν όσα έγιναν, τέλος πάντων
«θα μείνεις εδώ απόψε αγόρι μου; η θα πας στο πατρικό σου;»
Με ρωτάει η θεία ενώ κάθεται δίπλα μου
«θα πάω στο πατρικό μου. Άλλωστε δεν θέλω να σας γίνομαι βάρος»
«μην το ξανά πεις αυτό! Η οικογένεια δεν είναι ποτέ βάρος»
Λέει ο θείος μου με κατηγορηματικό τόνο. Ξαφνικά ακούγεται το κουδούνι
«Κατερίνα, περιμένουμε κανέναν;»
Ρωτάει ο θείος
«όχι. Αλλά θα πάω να ανοίξω»
Αποκρίνεται η θεία καθώς σηκώνεται από την καρέκλα της για να πάει στην πόρτα. Γυρίζω το κεφάλι και βλέπω τον Κωσταντή να μας κοιτάζει με ερωτηματικό ύφος, ενώ ο θείος μου φαίνεται ανήσυχος. Δεν μου αρέσει αυτό
«Ρωξάνη;»
Μόλις ακούω το όνομα της, πετάγομαι πάνω σαν ελατήριο. Ρωξάνη! Είναι δυνατόν; άκουσα καλά;
«καλησπέρα, Κατερίνα»
Η φωνή της... αυτή είναι! Γύρισε. Ασυναίσθητα βαδίζω προς την πόρτα για να την δω με τα ίδια μου τα μάτια
«Άγγελε, περίμενε!»
Με φωνάζει ο θείος μου, αλλά δεν σταματάω. Φτάνω στην είσοδο και η καρδιά μου σταματάει καθώς την βλέπω να στέκεται απέναντι μου. Έχω τόσο καιρό να την δω μπροστά μου, και τώρα το μόνο που θέλω... είναι να της δώσω ένα δυνατό χαστούκι. Αυτό της αξίζει!
«παιδί μου»
Ψελλίζει και σφίγγω το σαγόνι μου. Αν και δεν το περίμενα, σήμερα ήρθε η μέρα της ανταπόδοσης. Σήμερα θα πάρει ότι ακριβώς της αξίζει.