Τα χρώματα του έρωτα

Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό

Δέσποινας POV

Ο Άγγελος ήταν πολύ παράξενος σήμερα. Στο μάθημα φαινόταν χαμένος, σαν να μην ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Τον κοιτούσα έντονα, αλλά το βλέμμα του ήταν συνεχώς αλλού. Δεν καταλαβαίνω.

Αυτή την στιγμή στέκομαι μερικά βήματα μακριά του και τον κοιτάζω. Η αίθουσα έχει αδειάσει, τώρα είμαστε μονάχα εκείνος και εγώ. Κρεμάω την τσάντα στον ώμο μου και τον πλησιάζω με αργά βήματα
«Άγγελε;»
Ψελλίζω και αμέσως σηκώνει το κεφάλι για να με κοιτάξει
«τι έπαθες σήμερα; φαίνεσαι κάπως... χαμένος»
Λέω και ξεφυσάει
«Δέσποινα πρέπει να μιλήσουμε»
Αυτό ακούστηκε πολύ ξαφνικό. Ξεροκαταπίνω
«σε ακούω»
Λέω ενώ τον κοιτάζω έντονα, αλλά εκείνος έχει καρφωμένο το βλέμμα του στο πάτωμα. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά, και τα γόνατα μου τρέμουν. Ο φόβος με έχει κυριεύσει για τα καλά
«θα φύγω για Κρήτη»
Η ανακοίνωση του με σοκάρει
«πότε το αποφάσισες αυτό;»
«εχθές το βράδυ»
Απαντάει κάπως βιαστικά, κάνοντας με να κατσουφιάσω
«θέλεις να... να φύγουμε μαζί;»
Ρωτάω διστακτικά και τα σκοτεινά του μάτια υψώνονται στο πρόσωπο μου, κόβοντας μου την ανάσα
«όχι, Δέσποινα. Εσύ ανήκεις εδώ! με τους φίλους σου, την οικογένεια σου, τα όνειρα σου»
Ρουθουνίζω ειρωνικά καθώς ακούω τα λόγια του
«εγώ όμως θέλω να είμαι μαζί σου!»
Λέω με κατηγορηματικό τόνο. Τον παρακολουθώ να τραβάει τα μαλλιά του ενώ παράλληλα υψώνει το βλέμμα του στο ταβάνι. Το πρόσωπο του έχει τσιτωθεί, και αυτό σημαίνει ότι έχει θυμώσει
«εγώ όμως δεν θέλω να είμαι μαζί σου, μπορείς να το σεβαστείς αυτό;»
Πετάει κάπως απότομα, κάνοντας με να πισωπατήσω. Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο από το στόμα του
«και όλα αυτά που μου έγραφες στα μηνύματα; οι πράξεις σου;»
«ήθελα και τα έκανα όλα αυτά, αλλά τώρα κατάλαβα ότι μου τελείωσε, δεν έχω κάτι άλλο να σου δώσω»
Είναι σαν ψυχρός δολοφόνος. Υψώνει το όπλο του στο πρόσωπο μου και με τις λέξεις του με πυροβολεί, χωρίς οίκτο. Θεέ μου, ξαφνικά νιώθω τόσο αδύναμη. Το μόνο που θέλω είναι να πέσω στην αγκαλιά του και να ξεσπάσω σε κλάματα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα για να πνίξω τις φωνές μέσα μου. Υψώνω αποφασιστικά το βλέμμα μου στο πρόσωπο του και χωρίς να υπολογίσω τις συνέπειες, αφήνω τις λέξεις να ξεγλιστρήσουν από το στόμα μου
«μήπως πρέπει να σε ευχαριστήσω για τις υπηρεσίες σου;»
Παρατηρώ το σαγόνι του να σφίγγεται και τα ζυγωματικά του να γίνονται ακόμη πιο έντονα. Ο θυμός είναι ξεκάθαρος πλέον, μπορώ να τον διακρίνω από κάθε σπιθαμή του προσώπου του
«μίλα καλύτερα!»
Λέει με σιγανή, παγερή φωνή. Γελάω ειρωνικά
«εδώ εσύ με σκοτώνεις και περιμένεις να σου δείξω σεβασμό;»
Γαμώτο έχω χάσει τον έλεγχο του εαυτού μου. Πρέπει να φύγω από εδώ μέσα, αλλιώς ξέρω ότι θα ξεσπάσω και δεν το θέλω. Δεν θέλω να του δείξω πόση δύναμη έχει επάνω μου
«κάποια ημέρα θα με ευγνωμονείς»
Είναι τόσο σίγουρος για τις λέξεις που μόλις ξεστόμισε, ακόμη και το βλέμμα του μου δείχνει το πόσο συνειδητοποιημένος είναι. Καημένε Άγγελε. Δεν έχει καταλάβει τίποτα όλων αυτόν τον καιρό
«καλό σου ταξίδι Άγγελε. Εύχομαι να μην νιώσεις τύψεις όταν φύγεις από εδώ»
Λέω και μετά τον προσπερνάω για να φύγω με γρήγορα βήματα από την αίθουσα. Ειλικρινά με έχει γεμίσει με θυμό! Θέλω τόσο απεγνωσμένα να κλάψω, να ουρλιάξω, να ξεσπάσω με τον οποιοδήποτε πιθανό τρόπο. Δεν το περίμενα να με επηρεάσει τόσο πολύ η απόρριψη του. Θέλω να μιλήσω στην Αναστασία, αλλά ξέρω ότι θα θυμώσει μαζί μου και θα έχει και δίκιο.

Αφού έκανα μια άσκοπη βόλτα επέστρεψα στο σπίτι μου. Μόλις μπαίνω μέσα, αφήνω τα παπούτσια μου στην άκρη και έπειτα βαδίζω προς το δωμάτιο μου
«Δέσποινα, που ήσουν κορίτσι μου; σε έπαιρνα και στο κινητό αλλά δεν απαντούσες»
«όχι τώρα μαμά. Δεν έχω όρεξη για κουβέντα»
Η φωνή μου ακούγεται τόσο αδύναμη, τόσο άψυχη. Σχεδόν δεν την αναγνωρίζω
«είσαι καλά παιδί μου;»
Με ρωτάει αλλά δεν της απαντάω, συνεχίζω να περπατάω ώσπου φτάνω στην είσοδο του δωματίου μου. Μπαίνω μέσα και κλειδώνω την πόρτα, μετά πηγαίνω στο κρεβάτι μου και πέφτω πάνω στο απαλό στρώμα. Η καρδιά μου έχει διαλυθεί σε εκατομμύρια κομμάτια, η ψυχολογία και μου έχει φτάσει πάτο. Πως την πάτησα έτσι; Αλλά εν μέρη... ξέρω ότι αυτό ήταν το σωστό. Αυτή η σχέση ήταν μια τρέλα της στιγμής, το ξέραμε και οι δύο ότι δεν θα μας έβγαζε πουθενά. Όμως αυτές τις τελευταίες μέρες που πέρασα μαζί του, είδα μια άλλη του πλευρά, μια πολύ διαφορετική από αυτή που συνηθίζει να δείχνει στον έξω κόσμο. Γαμώτο, πονάω τόσο πολύ! Με μισώ που αφήνω τον εαυτό μου να αισθάνεται έτσι για έναν άντρα που στην τελική δεν το αξίζει. Μόλις σε έδιωξε σαν να μην σημαίνεις τίποτα για αυτόν που να πάρει. Απλώς ξέχασε τον! Πρέπει να προσπαθήσω, θα δώσω μια μεγάλη μάχη με τον εαυτό μου για να το ξεπεράσω όλο αυτό, αλλά στο τέλος θα τα καταφέρω! Η μάλλον... έτσι θέλω να πιστεύω.