Τα χρώματα του έρωτα

Τότε είσαι άξια της μοίρας σου

Κατά τις έξι φτάνω έξω από το σπίτι του. Πατάω μια φορά το κουδούνι και αφήνω μια μεγάλη ανάσα να ξεφύγει από μέσα μου. Χρειάζομαι δύναμη και υπομονή για όλα όσα θα ακολουθήσουν. Η πόρτα ανοίγει και η ανάσα μου κόβεται καθώς αντικρίζω το πρόσωπο του. Τώρα πραγματικά έχω χαθεί, δεν θυμάμαι καν τι ήθελα να του πω
«έλα, πέρασε μέσα»
Λέει κάπως βιαστικά. Αμέσως υπακούω στην εντολή του και μπαίνω μέσα στο σπίτι. Θα μπω κατευθείαν στο ψητό
«είπες ότι θέλεις να μιλήσουμε»
Ξεκινάω πρώτη ώστε να δώσω περισσότερο θάρρος στον εαυτό μου. Τον βλέπω να κλείνει την πόρτα και μετά επιστρέφει το βλέμμα του στο δικό μου
«ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για προχθές. Δεν ήθελα να σε φοβίσω»
Λέει κάνοντας με να χαμογελάσω.
Τελικά οι σκέψεις μας είναι αμοιβαίες. Νομίζω πως μου αρέσει αυτό!
«και εγώ νόμιζα ότι σε φόβισα με την συμπεριφορά. Ίσως και να βιάστηκα λίγο»
Λέω και τον παρακολουθώ να περνάει νευρικά το χέρι μέσα από τα μαλλιά του
«απλά θέλω να καταλάβεις ότι βρισκόμαστε ακόμη στο στάδιο της γνωριμίας. Δεν ξέρω που θα εξελιχθεί όλο αυτό μεταξύ μας, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν είμαι έτοιμος για σχέση. Σου το είπα και στην αρχή»
Τα λόγια του με ρίχνουν ψυχολογικά, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με απομακρύνουν από κοντά του. Ίσα ίσα που πεισμώνω περισσότερο!
«ελπίζω να σου αλλάξω γνώμη»
Μουρμουρίζω ενώ παράλληλα τον πλησιάζω για να σταθώ μπροστά του. Με κοιτάζει με αυτά τα μεγάλα και μελαγχολικά του μάτια, κάνοντας με να νιώθω μηδαμινή μπροστά του. Τι είναι αυτό το παράξενο συναίσθημα;
«θέλω να μείνεις εδώ απόψε»
Ρουθουνίζω
«αυτό δεν γίνεται»
«γιατί;»
Αυθόρμητα μου ξεφεύγει ένα γελάκι
«επειδή οι γονείς μου θα καταλάβουν ότι κάτι παίζει! δεν νομίζω πως σε συμφέρει να το μάθουν οι γονείς μου....»
Λέω κάπως πειραχτικά, προσπαθώντας να ελαφρύνω το κλίμα ανάμεσα μας. Αλλά δεν χαμογελάει, απλώς με κοιτάζει έντονα με αυτά τα κατά πράσινα μάτια του. Ξαφνικά μου έρχεται μια ιδέα
«τι θα έλεγες το επόμενο σαββατοκύριακο να κατέβουμε στο χωριό;»
Προτείνω και τον παρακολουθώ να κατσουφιάζει
«στο χωριό;»
«ναι»
«και που θα μείνουμε;»
«έχω σπίτι εκεί το οποίο είναι άδειο»
«και τι θα πεις στους γονείς σου;»
Αυτό είναι ένα πρόβλημα. Σκέφτομαι για μερικά λεπτά, ώσπου τελικά μου έρχεται η απάντηση
«θα τους πω ότι θα πάμε εκδρομή μαζί με κάποιους φίλους. Έτσι και αλλιώς δεν πρόκειται να μάθουν ότι είμαστε μαζί στο χωριό»
Μένει σιωπηλός για μερικά, έχοντας το βλέμμα του καρφωμένο στο πάτωμα. Αυτή του η σιωπή με τρομάζει. Μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται... νομίζω. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η βραδιά θα είναι καθοριστική για την σχέση μας, όποια και αν είναι αυτή. Ξαφνικά το βλέμμα του υψώνεται απότομα στο δικό μου, εκπέμποντας αποφασιστικότητα
«ξέρεις ότι αν πάμε εκεί... δεν θα μπορέσω να μείνω μακριά σου»
Και πάλι οι σκέψεις μας είναι ίδιες, σαν να βρισκόμαστε ο ένας στο μυαλό του άλλου
«δεν θα κάνω πίσω»
Του λέω με κατηγορηματικό τόνο. Είμαι πραγματικά αποφασισμένη! Θέλω να κάνω αυτό το βήμα μαζί του. Τον παρακολουθώ να σηκώνει το χέρι για να χαϊδέψει τρυφερά το μάγουλο μου
«τότε είσαι άξια της μοίρας σου»
Ψιθυρίζει με αυτή την μπάσα, αισθησιακή του φωνή. Κλείνω τα μάτια και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Το γνωρίζω αυτό, Άγγελε... και μάλιστα πολύ καλά!
«θα τα πούμε αύριο»
Προσθέτει και έπειτα αφήνει ένα απαλό φιλί στο μέτωπο μου. Τα πόδια μου γίνονται σαν ζελέ και η καρδιά μου σφυροκοπά μέσα στο στήθος μου
«αύριο»
Επαναλαμβάνω και έπειτα φεύγω από το σπίτι του. Πραγματικά είμαι έτοιμη να πέσω κάτω. Δεν το πιστεύω ότι θα περάσω ένα Σαββατοκύριακο μαζί του. Ακούγεται σαν... σαν όνειρο! Θα μετράω τις μέρες μέχρι να έρθει το Σάββατο. Αλλά πρέπει να ενημερώσω την Αναστασία, αυτή είναι η κάλυψη μου. Αμέσως της στέλνω ένα γρήγορο μήνυμα.

Δέσποινα:
Έρχομαι τώρα από το σπίτι σου.

Το στέλνω και μετά ξεκινάω. Χρειάζομαι την συμβουλή της αυτή την στιγμή αλλά και την βοήθεια της. Εντάξει, πιστεύω ότι η Αναστασία θα με βοηθήσει, αλλά με τους γονείς μου... πως θα τους το φέρω; πως θα μπορέσω να τους πείσω; Είναι λίγο μπερδεμένη η κατάσταση, αλλά θέλω να δοκιμάσω μαζί του και όπου με βγάλει. Αλλά στο πίσω μέρος τους μυαλού μου έχω συνεχώς την ιδέα ότι αυτή η ιστορία δεν θα έχει αίσιο τέλος.