Τα χρώματα του έρωτα

Βοήθεια

Έχουν περάσει δύο ημέρες από τότε που ξεκίνησε η συγκατοίκηση μας. Φυσικά με έχει αφήσει να κοιμάμαι στο δωμάτιο του, και εκείνος... υποτίθεται ότι κοιμάται στο δωμάτιο απέναντι. Βλακείες, κάθε βράδυ κάθεται στο σαλόνι, μπροστά από το τζάκι και πίνει αλκοόλ. Κάθε ξημέρωμα τον βρίσκω να κοιμάται στον καναπέ, αγκαλιά με τα μπουκάλια του. Είναι τόσο άσχημη αυτή η εικόνα. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα δω τον Άγγελο έτσι.

Σήμερα είναι Παρασκευή, η ώρα είναι εννιά το πρωί και εγώ κάθομαι στην πολυθρόνα του σαλονιού και τον χαζεύω. Όταν κοιμάται τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είναι πιο ήρεμα. Μοιάζει σαν να φεύγει η ένταση της μέρας από πάνω του και απλά να χάνεται στον κόσμο των ονείρων του. Το θέαμα είναι πραγματικά καθηλωτικό! Ξαφνικά ακούγεται το κουδούνι. Ποιος μπορεί να είναι τόσο πρωί; Σηκώνομαι από την θέση μου και πηγαίνω προς την πόρτα για να την ανοίξω. Τα χάνω καθώς βλέπω μια ψηλή γυναίκα με καστανά μαλλιά να στέκεται στην είσοδο
«καλημέρα»
Λέω ενώ την παρακολουθώ να βγάζει τα γυαλιά ηλίου από τα μάτια της. Σαστίζω καθώς βλέπω τα μάτια της. Το χρώμα τους είναι ίδιο με αυτό του Άγγελου
«καλημέρα. Μήπως είναι ο Άγγελος Σταματάκης εδώ;»
Με ρωτάει και γνέφω καταφατικά
«εδώ είναι, αλλά κοιμάται. Μήπως θέλετε να του αφήσω κάποιο μήνυμα;»
Ρωτάω και εκείνη την στιγμή νιώθω την παρουσία του πίσω μου
«τι θέλεις εσύ εδώ;»
Η φωνή του ακούγεται απειλητική και παγερή ταυτόχρονα, σαν να μιλάει στον χειρότερο του εχθρό. Δεν καταλαβαίνω
«ήρθα για να σου μιλήσω»
Του απαντάει λιτά η άγνωστη γυναίκα. Τον ακούω να ρουθουνίζει ειρωνικά
«δεν υπάρχει λόγος»
«Άγγελε, μην με κρατάς μακριά σου, σε παρακαλώ»
«φρόντισες εσύ για αυτό. Τώρα πήγαινε από εκεί που ήρθες»
Λέει και έπειτα κλείνει δυνατά την πόρτα, κάνοντας με να τιναχτώ από φόβο. Τα βλέμματα μας συναντώνται. Φουρτουνιασμένα πράσινα, καρφωμένα σε μπερδεμένα καστανά
«γιατί της μίλησες έτσι; ήταν συμπεριφορά αυτή!»
Του φωνάζω αλλά γρήγορα το μετανιώνω καθώς βλέπω τα μάτια του να γουρλώνουν από θυμό
«μην ανακατεύεσαι...»
Λέει με χαμηλό, απειλητικό τόνο που με κάνει να ανατριχιάσω. Δεν έχω φοβηθεί ποτέ κανέναν, όμως ο Άγγελος... μου βγάζει κάτι το τρομακτικό ώρες ώρες
«γαμώτο»
Γρυλίζει και έπειτα αρπάζει το παλτό του από την κρεμάστρα πίσω του
«τι κάνεις τώρα;»
«φεύγω. Αν ξανάρθει αυτή να την διώξεις, με ακούς;»
Είναι σαν να με διατάζει. Δεν με παίρνει να πω κάτι, εξάλλου δικό του είναι το σπίτι, δική του και οι κανόνες
«εντάξει»
Ψελλίζω και έπειτα φεύγει από το σπίτι, κλείνοντας δυνατά την πόρτα πίσω του. Η καρδιά μου πάει να σπάσει! Πρώτη φορά νιώθω τόσο φόβο αλλά και αδρεναλίνη ταυτόχρονα. Ακουμπάω την πλάτη μου στην πόρτα και κοιτάζω το ταβάνι. Η ανάσα μου είναι βαριά από την ένταση της στιγμής, η καρδιά μου συνεχίζει να σφυροκοπά μέσα στο στήθος μου. Ποια ήταν αυτή η γυναίκα; Γιατί της φέρθηκε έτσι; πάντως από ότι παρατήρησα... είχαν κάποιες ομοιότητες. Και με αυτή την σκέψη, ξαφνικά μου έρχεται μια ιδέα. Λες να είναι αυτή η μάνα του; Ω Θεέ μου, είναι απίστευτο! Αλλά αν είναι η μάνα του... γιατί της φέρθηκε έτσι; τι μπορεί να του έχει κάνει για να της φερθεί έτσι; Ξαφνικά ακούγεται το κουδούνι, κάνοντας την ελπίδα να ανθίσει μέσα μου. Λες να είναι αυτός; Ανοίγω την πόρτα και το σοκ μου επανέρχεται καθώς την βλέπω και πάλι να στέκεται στην είσοδο
«εσείς»
Ψελλίζω ενώ το μυαλό μου δουλεύει πυρετωδώς. Δεν ξέρω ποιες είναι οι κατάλληλες λέξεις για να της μιλήσω, ειδικά μετά από την συμπεριφορά του Άγγελου
«μπορώ να περάσω;»
Αυτή η γυναίκα έχει πολύ θάρρος τελικά. Αν μου μιλούσε έτσι ο Άγγελος, ούτε έξω από την αυλή δεν θα ξανά περνούσα
«ξέρετε, ο Άγγελος δεν-»
«σε παρακαλώ, μονάχα για δύο λεπτά»
Αυτή η γυναίκα με ικετεύει. Δεν μπορώ να της αρνηθώ, είναι μεγάλη αγένεια. Κάνω δύο βήματα πίσω, αφήνοντας την να περάσει μέσα στο σπίτι. Την παρακολουθώ να περπατά με αργά βήματα προς το σαλόνι ενώ παράλληλα κοιτάζει τον χώρο γύρω της. Φαίνεται σαν να βλέπει για πρώτη φορά αυτό το σπίτι, ή τουλάχιστον έτσι με κάνει να πιστεύω. Όμως μόλις βλέπω το θλιμμένο χαμόγελο στα χείλη της, αρχίζω να καταλαβαίνω. Οι υποψίες μου βγήκαν αληθινές τελικά
«είστε η μητέρα του Άγγελου, έτσι δεν είναι;»
Ρωτάω με σιγουριά. Γυρίζει από την άλλη για να με κοιτάξει, διατηρώντας το θλιμμένο της ύφος
«ναι, έτσι είναι»
Μου έχουν κοπεί τα γόνατα!
«να φανταστώ πως... δεν σου έχει μιλήσει για εμένα, έτσι;»
Με ρωτάει και γνέφω αρνητικά. Ρουθουνίζει
«είναι δυνατόν το ίδιο μου το παιδί να με μισεί τόσο πολύ»
Λέει αλλά νομίζω πως μιλάει περισσότερο στον εαυτό της παρά σε εμένα. Όμως αυτή της η πρόταση μου κινεί την περιέργεια
«να σας μισεί;»
Την ρωτάω και σηκώνει το κεφάλι για να με ξανά κοιτάξει κατά πρόσωπο
«δυστυχώς έκανα ένα πολύ σοβαρό λάθος κορίτσι μου, και τώρα το πληρώνω. Αλλά εσύ... από που τον γνωρίζεις τον Άγγελο;»
Αυτόματα νιώθω τα μάγουλα μου να γίνονται κόκκινα από ντροπή
«μήπως είσαι το κορίτσι του;»
Συνεχίζει με πιο πονηρό ύφος αυτή την φορά. Ξεροκαταπίνω
«όχι, καμία σχέση. Ο Άγγελος απλά... με βοηθάει σε ένα προσωπικό μου θέμα»
Λέω την πρώτη δικαιολογία που μου έρχεται στο μυαλό. Ε εντάξει, τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι ακριβώς δικαιολογία, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τσιμπημένη αλήθεια
«μάλιστα»
Αυτή είναι η μόνη λέξη που λέει, και ομολογώ ότι με αγχώνει ακόμη περισσότερο
«ποιο είναι το όνομα σου;»
«Δέσποινα»
Απαντάω αμέσως και μου χαμογελάει στραβά
«λοιπόν Δέσποινα, χρειάζομαι την βοήθεια σου»
Αυτό με εκπλήσσει ακόμη περισσότερο
«εσείς χρειάζεστε την δική μου βοήθεια; για ποιο πράγμα;»
«για να κερδίσω πάλι τον γιο μου. Γύρισα πίσω αποφασισμένη»
Πράγματι λέει την αλήθεια. Τα μάτια της φαίνονται ειλικρινή, δεν μπορεί να μου λέει ψέμματα! Όμως αν την βοηθήσω... δεν ξέρω τι επιπτώσεις θα φέρω στην δική μου σχέση με τον Άγγελου. Αλλά από την άλλη αν τα βρει με την μητέρα του... ίσως ηρεμήσει, ίσως βρει την λύτρωση που ψάχνει κάθε βράδυ στο αλκοόλ. Να πάρει, είμαι μπερδεμένη!
«αν δεν μπορείς-»
«θέλω και μπορώ, όμως φοβάμαι!»
Εκφράζω το πιο βαθύ και σκοτεινό μου συναίσθημα, τον φόβο. Αυτό με κυριεύει αυτή την στιγμή!
«είτε με βοηθήσεις είτε όχι, εγώ είμαι αποφασισμένη Δέσποινα. Ήρθα για να ζητήσω συγγνώμη από τον γιο μου, και θα το κάνω!»
Αυτό το αποφασιστικό της πνεύμα... πραγματικά με επηρεάζει και μένα
«δώσε μου λίγο χρόνο»
Της λέω και γνέφει καταφατικά
«θα τον έχεις. Αλλά πρέπει να βιαστείς»
Λέει ενώ με προσπερνάει για να φτάσει στην είσοδο. Γυρίζω από την άλλη και την βλέπω να με κοιτάζει με συμπόνια
«πάντως να ξέρεις πως αν με βοηθήσεις να τα ξανά βρω με τον Άγγελο... τότε θα έρθει και η δική σου λύτρωση»
Προσθέτει και έπειτα φεύγει από το σπίτι. Θα έρθει η λύτρωση μου; Μα εγώ δεν αισθάνομαι την ανάγκη να λυτρωθώ από κάτι. Ο Άγγελος έχει αυτή την ανάγκη, και εγώ το μόνο που θα κάνω είναι να τον βοηθήσω. Πρέπει να το κάνω. Πρέπει επιτέλους να βγει από την κόλαση στην οποία ζει.