Τα χρώματα του έρωτα

Με εμπνέεις

Το βράδυ ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και κοιτάζω το ταβάνι, πιστεύοντας ότι έτσι ίσως βρω κάποια λύση στο πρόβλημα μου. Είμαι χαζή, το ξέρω. Αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο. Έφαγα μια ολόκληρη ώρα μέσα στην αποθήκη και δεν τράβηξα ούτε μια γραμμή με το μολύβι, οπότε αποφάσισα να έρθω στο δωμάτιο για να ξαπλώσω. Ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο μου, το οποίο με ενημερώνει ότι έχω ένα μήνυμα. Το παίρνω από το κομοδίνο και το ανοίγω.

Πάρης:
Μπορείς να βρεθούμε;

Ξέρω και γω... μπορώ; θέλω; Του πληκτρολογώ μια γρήγορη απάντηση.

Δέσποινα:
Τώρα;

Πάρις:
Ναι, τώρα! Είμαι ήδη έξω από το σπίτι σου.

Πότε πρόλαβε και ήρθε; και αν τον είδαν οι γονείς μου; Θα με πεθάνει αυτό το παιδί! Αμέσως βγαίνω από το δωμάτιο για να φύγω τρέχοντας από το σπίτι. Μόλις κλείνω την πόρτα, τον βλέπω να στέκεται έξω από την αυλή μας, με τα χέρια στις τσέπες και με το πρόσωπο του ήρεμο. Αυτό μου δίνει λίγο θάρρος. Περπατάω αργά προς το μέρος του, έχοντας το βλέμμα μου χαμηλά στο έδαφος
«γειά»
Λέει ενώ τώρα στέκομαι μπροστά του, με τα κάγκελα της αυλής να μας χωρίζουν
«γιατί ήρθες;»
Ρωτάω με ήπιο τόνο και τον παρακολουθώ να ξεφυσάει

«επειδή θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη...»
Λέει ενώ σηκώνει το χέρι και από το πουθενά εμφανίζεται ένα τριαντάφυλλο. Άθελά μου γελάω
«θα με συγχωρέσεις;»

Προσθέτει και παίρνω το τριαντάφυλλο από το χέρι του. Όταν θέλει γίνεται πολύ γλυκός. Με τουμπάρει εύκολα με αυτές τις κινήσεις του
«υπό έναν όρο!»
«τι όρο;»
«να με ακούς όταν σου μιλάω, να μην αφήνεις τον θυμό σου να σε κυριεύει, εντάξει;»
Ρωτάω και τον παρακολουθώ να χαμογελάει στραβά
«εντάξει»
Λέει ενώ κάνει κίνηση να με φιλήσει, αλλά αυτόματα κάνω ένα βήμα πίσω
«επ! όχι»
Λέω και κατσουφιάζει
«γιατί όχι;»
«επειδή θα μας δουν οι δικοί μου»
«σωστό και αυτό...»
Αποκρίνεται ενώ κάνει ένα βήμα πίσω. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι τον φοβάται τον πατέρα μου
«τουλάχιστον... θα μπορέσουμε να βρεθούμε αύριο;»
Ρωτάει κάπως διστακτικά
«αν μπορέσω»
Απαντάω και τον παρακολουθώ να πισωπατεί ενώ με κοιτάζει με γοητευτικό ύφος
«καληνύχτα»
Λέει και έπειτα φεύγει
«καληνύχτα»
Μουρμουρίζω αλλά αμφιβάλω αν με άκουσε. Κάνω μεταβολή και βαδίζω προς την είσοδο του σπιτιού
«τι έγινε μικρή; υπάρχει κανένα... πρόβλημα;»
Με ρωτάει ξαφνικά ο πατέρας μου μόλις μπαίνω μέσα στο σπίτι
«όχι, όλα καλά. Εμ... πάω μέσα να ξαπλώσω λίγο»
Απαντάω με αδύναμη φωνή και έπειτα πηγαίνω στο δωμάτιο μου. Ήταν εξουθενωτική η σημερινή ημέρα. Ελπίζω τουλάχιστον αύριο να είναι κάπως καλύτερα.