Τα χρώματα του έρωτα

Παιχνίδι

Έχει πάει εννιά το βράδυ και εκείνος δεν έχει επιστρέψει ακόμη. Φοβάμαι μήπως έχει πιει, η μήπως έχει μπλεχτεί πουθενά, φοβάμαι ότι κάτι κακό του έχει συμβεί. Θεέ μου, μακάρι να κάνω λάθος! Κόβω βόλτες μέσα στο σαλόνι, περιμένοντας τον να γυρίσει. Η καρδιά μου τρέμει και μόνο στην σκέψη ότι έχει πάθει κάτι. Μόλις ακούω το απαλό χτύπημα από την πόρτα, όλες μου οι ελπίδες αναπτερώνονται. Αυτός είναι! Τρέχω ως την είσοδο και ανοίγω την πόρτα
«επιτέλους γύρισες!»
Ψελλίζω ενώ πέφτω στην αγκαλιά του. Τα ρούχα του δεν μυρίζουν αλκοόλ, και από όσο μπορώ να τον νιώσω... φαίνεται ήρεμος και στέκεται σταθερά στα πόδια του. Ευτυχώς!
«με συγχωρείς»
Αποκρίνεται χαμηλόφωνα καθώς τραβιέται για να με κοιτάξει κατά πρόσωπο. Τον παρατηρώ προσεκτικά, αλλά δεν βρίσκω κάποια μελανιά η κάποιο σημάδι στο πρόσωπο του. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπλέχτηκε σε φασαρίες. Αισθάνομαι τόση ανακούφιση
«έλα μέσα»
Λέω ενώ τον πιάνω από το χέρι για να τον τραβήξω μέσα στο σπίτι
«μήπως θέλεις να σου ετοιμάσω κάτι να φας; το τζάκι είναι αναμμένο αν κρυώνεις, και-»
«Δέσποινα...»
Λέει καθώς πιάνει το πιγούνι μου με τα δάχτυλα του. Αυτόματα σταματάω την άσκοπη φλυαρία μου και υψώνω αργά το βλέμμα μου στο πρόσωπο του. Μετά από πολύ καιρό τον βλέπω να με κοιτάζει τρυφερά, σαν να έχει χαθεί αυτή η παράξενη ένταση που είχε εδώ και τόσες μέρες. Λιώνω!
«είμαι εντάξει, μην ανησυχείς»
Συμπληρώνει την πρόταση του, κάνοντας με να ηρεμήσω
«ωραία, τότε... θα πάω μέσα να ξαπλώσω»
Λέω και ρουθουνίζει εύθυμα
«να πας»
Αποκρίνεται ενώ αφήνει το πιγούνι μου. Ει! άγγιξε με πάλι!
«λοιπόν... καληνύχτα»
Λέω καθώς περνάω μια τούφα πίσω από το αυτί μου. Τι με έχει πιάσει; Κάνω σαν μικρό κοριτσάκι. Κουνάω ελαφρώς το κεφάλι μου για να συνέλθω από τις σκέψεις μου και μετά κάνω μεταβολή για να πάω στο δωμάτιο του. Όμως τα βήματα μου σταματάνε. Εγώ θα του το προτείνω και ότι γίνει
«πάντως αν δεν μπορείς να κοιμηθείς μόνος σου, μπορείς να έρθεις μέσα... μαζί μου»
Λέω καθώς γυρίζω το κεφάλι από την άλλη για να τον δω να κατσουφιάζει
«από που έβγαλες το συμπέρασμα ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ;»
Με ρωτάει, προσπαθώντας να το παίξει ανήξερος. Ρουθουνίζω
«σε έχω δει Άγγελε...»
Του εξηγώ με άνεση και τον βλέπω να χαμηλώνει το βλέμμα του στο πάτωμα. Να πάρει, τον έκανα να νιώσει ντροπή
«εγώ πάντως σου την έκανα την πρόταση. Καληνύχτα»
Λέω με την ίδια άνεση και μετά συνεχίζω την πορεία μου προς το δωμάτιο. Αυτόματα το χέρι μου ανεβαίνει στο στήθος μου. Θεέ μου, η καρδιά μου θα σπάσει από χαρά! Κάτι μου λέει ότι απόψε το βράδυ θα έρθει να κοιμηθεί μαζί μου. Δεν ξέρω γιατί, ίσως είναι ένα απλό προαίσθημα. Θα δείξει το πρωί.

Ξυπνάω αλαφιασμένη και με το κεφάλι μου βαρύ. Ανοίγω τα μάτια και ένα πλατύ χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπο μου καθώς τον βλέπω ξαπλωμένο δίπλα μου. Αυτό θέλω να βλέπω κάθε πρωί. Έτσι θέλω να ξυπνάω και μετά... δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο. Πολύ διστακτικά σηκώνω το χέρι και περνάω τα ακροδάχτυλα μου από το αξύριστο σαγόνι του. Έχει τόσο όμορφα χαρακτηριστικά, τόσο όμορφο πρόσωπο, μοιάζει σαν πραγματικό έργο τέχνης. Γιατί δεν με αφήνεις να σε φιλήσω; Έχω τόση ανάγκη έστω και ένα άγγιγμα του, η έστω μια αγκαλιά του. Όλο μου το είναι διψάει για μια σταγόνα αγάπης από αυτόν τον άντρα. Ξαφνικά τα μάτια του ανοίγουν, κάνοντας με να απομακρύνω το χέρι μου από το πρόσωπο του
«με συγχωρείς»
Ψελλίζω ενώ χαμηλώνω το βλέμμα μου από ντροπή. Τα δάχτυλα του αγγίζουν το πιγούνι μου, στέλνοντας μικρά ρίγη στην ραχοκοκαλιά μου. Σηκώνει μαλακά το κεφάλι, ώστε να τον ξανά κοιτάξω κατάματα
«ζητάς συγγνώμη επειδή με αγγίζεις;»
Ρωτάει χαμηλόφωνα. Λιώνω με αυτά τα μάτια του!
«απλώς μου είναι δύσκολο να σου αντισταθώ Άγγελε. Δεν μπορώ να σε δω διαφορετικά, το ξέρεις αυτό... δεν το ξέρεις;»
Λέω με τον ίδιο τόνο ενώ ταυτόχρονα πλησιάζω τα χείλη μου στα δικά του. Οι κόρες των ματιών του διαστέλλονται από πόθο και τα χείλη του μισανοίγουν. Τον επηρεάζω!
«μην με προκαλείς Δέσποινα»
Λέει με βραχνή φωνή. Νιώθω τόση ικανοποίηση αυτή την στιγμή, αλλά δεν πρόκειται να πέσω τόσο εύκολα. Θα παίξω το παιχνίδι του, μέχρι να με παρακαλέσει ο ίδιος. Τα χείλη μας είναι κοντά, σχεδόν αγγίζονται. Εκείνος φαίνεται παραδομένος, έτοιμος να νιώσει το φιλί μου. Αλλά δεν θα του κάνω την χάρη. Χαμηλώνω το κεφάλι για να κρύψω το πρόσωπο μου στον λαιμό του
«τουλάχιστον χάρισε μου μια αγκαλιά»
Ψελλίζω ενώ κλείνω τα μάτια. Μπορεί να μην τον φίλησα, αλλά και η αγκαλιά του είναι μια ικανοποίησή. Τυλίγει τα χέρια του γύρω μου και μετά χώνει την μύτη του στα μαλλιά μου, ανασαίνοντας βαθιά. Αφού νιώθεις το ίδιο με μένα βρε μπουμπούνα! Γιατί δεν αφήνεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί; Μένουμε έτσι για λεπτά; ώρες; δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι απολαμβάνω κάθε στιγμή μαζί του
«το βράδυ ετοιμάζουν ένα γλέντι στην πλατεία του χωριού»
Αμέσως σηκώνω το κεφάλι για να τον κοιτάξω κατά πρόσωπο
«θα πας;»
Ρωτάω και χαμογελάει στραβά
«αν έρθεις και εσύ μαζί μου»
Η απάντησή του με σαστίζει
«εγώ;»
«ναι»
Δεν μπορώ να κρύψω την χαρά μου!
«ναι αλλά... ως τι θα έρθω μαζί σου;»
Ρωτάω και σηκώνει το χέρι για να περάσει μια τούφα που έχει ξεφύγει πίσω από το αυτί μου. Αυτόματα νιώθω ένα ρίγος να διαπερνά την ραχοκοκαλιά μου
«ως φίλη. Εξάλλου δεν χρειάζεται να τα λέμε όλα στον έξω κόσμο, έτσι;»
Λέει και του χαμογελάω συνεσταλμένα. Χαμηλώνω το κεφάλι από ντροπή και με φιλάει στα μαλλιά
«έχεις δίκιο. Και τι θα φορέσω;»
Ρωτάω απότομα και γελάει
«μην ανησυχείς, τα έχω αναλάβει όλα εγώ. Έχε μου εμπιστοσύνη»
Αποκρίνεται και με φιλάει στο μέτωπο, κάνοντας με να χαμογελάσω γλυκά. Ωραία λοιπόν, απόψε θα κάνουμε την πρώτη μας δημόσια εμφάνιση. Ελπίζω να μην είναι εκεί η μητέρα του ή κανένας συγγενής. Διαφορετικά θα νιώσω μεγάλη ντροπή.